شايد شما هم دست كم يك‌بار اين تجربه را داشته باشيد؛ سفر در جاده‌هاي طولاني كه به خاطر پيدا نشدن يك سرويس بهداشتي با كمترين امكانات، خلق‌تان تنگ شده باشد. به گزارش خبرنگار بخش گردشگري خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، وضعيت بيشتر سرويس‌هاي بهداشتي در جاده‌ها و شهرهاي كشور معمولا مشابه يكديگر است. آن‌ها بعضا يا آب ندارند و شير آب‌شان شكسته شده است يا اگر هم آب دارند و اوضاع ابزارآلات‌شان درست است، كثيفي مضاعف مانع استفاده از آن مي‌شود. شدت اين مشكل در جاده‌ها و نقاط كم‌مسافر و پرمسافر متفاوت است، يعني معمولا افرادي كه به جاده‌هاي شمالي و شهرهاي پرمسافري مانند اصفهان، شيراز، مازندران و بندرعباس كه اتفاقا بايد امكانات بهتري داشته باشند، سفر مي‌كنند، بيشتر با اين معضل دست به گريبان‌اند، چون تعداد سرويس‌هاي بهداشتي، تناسبي با جمعيت مسافران ندارد؛ اما در استان‌ها و جاده‌هايي كه كمتر مسافر دارند، معمولا مسافران راضي‌تر هم هستند. از اين منظر كه وقت كمتري در صف‌هاي سرويس‌هاي بهداشتي تلف مي‌كنند؛ ولي به‌طور كل، همچنان از وضعيت بهداشتي اين «سرويس‌هاي بهداشتي» ناراضي‌اند، چون بيشتر آن‌ها به حال خود رها شده‌اند و هيچ متولي‌اي براي نظافت ندارند. بيشتر راهنماهاي تور و مسافراني كه درباره‌ي مسأله‌ي سرويس بهداشتي در جاده‌ها و شهرهاي كشور با آن‌ها گفت‌وگو شده است، از پرداخت پول براي استفاده از سرويس‌هاي بهداشتي ناراضي نيستند، چه بسا اين اتفاق در مجتمع‌هاي بين راهي تهران ـ قم رخ مي‌دهد و شكايتي هم نمي‌شود؛ ولي در برخي از اين اماكن با وجود پرداخت پول، نه از نظافت خبري هست و نه از آب و اصلا معلوم نيست اين پول براي چه گرفته مي‌شود. مسافران خارجي نيز كه معمولا به موضوع كمبود سرويس‌هاي بهداشتي، بخصوص از نوع تميز آن در جاده‌ها، جنگل‌ها، سايت‌هاي گردشگري و شهرهايي مانند اصفهان و شيراز اشاره مي‌كنند. در واقع پيدا كردن يك سرويس بهداشتي تميز كه شير آب آن نشكسته باشد و آب آن هم به راه باشد و صف طولاني هم نداشته باشد، حكم سراب را در بيابان دارد و بيشتر مسافران اين بخش را جزو رنجنامه‌ي سفر مي‌دانند. اواخر اسفندماه 1386، اسفنديار رحيم‌مشايي به‌عنوان رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري در مراسم «گشايش طرح امدادگران خودروي كشور براي تعطيلات نوروز 87» قول داد كه تا پيش از سال 1390 در هر 25 كيلومتر، يك سرويس بهداشتي ساخته شود. اگرچه برخي كارشناسان گردشگري معتقد بودند، ساخت سرويس بهداشتي وظيفه‌ي اين سازمان نيست؛ اما به هر حال، اين كار جزو مأموريت‌هاي مهم دولت قرار گرفت و قرار شد، براي ساخت يك‌هزار سرويس بهداشتي 60ميليارد تومان به سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري اعتبار داده شود كه البته بخشي از اين اعتبار بايد از طريق اعتبارات ملي استان‌ها تأمين مي‌شد. سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري بعدها اين وظيفه را به شركت توسعه‌ي ايران‌گردي و جهان‌گردي محول و در ارديبهشت‌ماه 1387 نيز اعلام كرد كه يك شرکت اسپانيايي طرح خود را براي اجراي طرح ساخت يك‌هزار مجموعه سرويس بهداشتي در مدت هشت‌ماه در نشستي با حضور رييس سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري ـ اسفنديار رحيم‌مشايي ـ و مديرعامل شرکت توسعه‌ي ايران‌گردي و جهان‌گردي تشريح کرده است. در اين مدت، از اسپانيايي‌ها و ديگر شركت‌هاي خارجي كه حرف‌شان به ميان آمد، خبري نشد؛ اما وقتي علي عباسپور ـ مشاور فني و عمراني معاونت سرمايه‌گذاري سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري ـ در دي‌ماه 1387 اعلام كرد كه پروژه‌ي ساخت سرويس‌هاي بهداشتي 10 درصد پيشرفت داشته است و اجراي اين مأموريت را مستلزم همكاري بانك مركزي، سازمان حفاظت از محيط زيست، اداره‌ي منابع طبيعي و وزارت راه و ترابري دانست و به مشكلات آن براي تأمين سرمايه و زمين و رفع موانع محيط زيستي و همكاري نكردن برخي دستگاه‌ها اشاره كرد، رييس وقت سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري به اين اظهارات واكنش نشان داد و گفت: قرار نبود يك‌هزار سرويس بهداشتي ساخته شود، چه كسي اين حرف‌ها را زده است؟! بقايي تأكيد كرد كه اعتبار اين پروژه 30ميليارد تومان بوده و 60ميليارد تومان نبوده و 10 روزي است كه اين اعتبار به سازمان داده شده است. او همچنين گفت كه اين موضوع را معاونت سرمايه‌گذاري سازمان پي‌گيري مي‌كند. معاونت سرمايه‌گذاري سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري نيز سرانجام اواسط پاييز 1389، در حالي كه در اين مدت اطلاعات جزيي درباره‌ي چگونگي اجراي اين پروژه منتشر نشده بود و فقط گزارش‌هاي پراكنده‌اي از استان‌ها درباره‌ي درصد رشد ساخت سرويس‌هاي بهداشتي در آن استان‌ها ارائه شده بود، گزارشي را به نقل از عليرضا بهمني ـ مديرعامل شركت توسعه‌ي ايران‌گردي و جهان‌گردي ـ منتشر كرد. بهمني در آن گزارش تأكيد كرده بود: براساس مصوبه‌ي هيأت دولت در اسفندماه 1386، احداث هزار مجتمع خدماتي ـ بهداشتي بين راهي در فواصل 25 كيلومتري در محورهاي مواصلاتي كشور به سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري واگذار شد كه در اين راستا و به موجب اساسنامه‌ي شركت توسعه‌ي ايران‌گردي و جهان‌گردي كه به‌عنوان شركت صد درصد دولتي،‌ مادرتخصصي و بازوي اجرايي سازمان در امر توسعه‌ي زيرساخت صنعت گردشگري عمل مي‌كند، پروژه يادشده به اين شركت ابلاغ شد. وي افزود: عمليات عمراني ساخت اين پروژه‌ها،‌ پس از ابلاغ بودجه در سال 1387 آغاز و مقرر شد، احداث اين پروژه‌ها در مدت چهار سال به پايان برسد. مديرعامل شركت توسعه‌ي ايران‌گردي و جهان‌گردي با اشاره به اين‌كه براساس طرح‌هاي مصوب، مجتمع‌هاي خدماتي ـ بهداشتي بين راهي در متراژهاي 92، 170، 325 و 570 متري به اجرا درمي‌آيند، يادآوري كرد: در فاصله‌ي سال‌هاي 1385 تا 1387 نيز تكميل 192 مجتمع خدماتي ـ‌ بهداشتي در دستور كار اين شركت قرار داشت كه تحويل داده شد. او با بيان اين‌كه اين مجتمع‌ها شامل نمازخانه، وضوخانه، غذاخوري، فروشگاه، حمام و سرويس‌هاي بهداشتي هستند، اظهار كرد: از سال 1387 تا كنون پس از مكان‌يابي، تهيه‌ي طرح توجيه اقتصادي و تهيه و تنظيم قرارداد ساخت اين مجتمع‌ها با معاونت سرمايه‌گذاري و طرح‌هاي سازمان ميراث فرهنگي، عمليات ساخت 324 پروژه آغاز شد. براساس اين اطلاعات، از ابتداي اجراي اين مصوبه كه همزمان با پرداخت بودجه در سال 1387 بود و چهار سال زماني كه براي اجراي اين پروژه تعيين شده است، سه سال مي‌گذرد و در اين مدت، بيش از 500 سرويس بهداشتي ساخته شده است. اكنون سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري تا پايان زمان اجراي اين مصوبه، يعني كمتر از يك سال ديگر، فرصت دارد تا نيمي ديگر از سرويس‌هاي بهداشتي را بسازد. البته قول‌ها و مصوبه‌اي كه براي ساخت هزار سرويس بهداشتي داده شده است، به چهار سال پيش كه آمار سفر، بويژه در نوروز آن سال، بيش از 55ميليون نفرسفر بود، مربوط مي‌شود؛ اما حالا كه اين آمار براساس اعلام سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري، به بيش از 162ميليون نفرسفر رسيده، به تعداد جاده‌ها و بزرگراه‌هاي كشور نيز اضافه شده و ورود گردشگران خارجي نيز 37 درصد رشد داشته است، تعداد سرويس‌هاي بهداشتي مورد نياز نيز بايد تغيير كند و شايد سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري بايد به‌دنبال مصوبه‌ها و اعتبارات ديگري باشد. انتهاي پيام