در جديدترين اكتشافات محققان در مورد بقاياي نژادهاي قديمي اسب‌ها مشخص شد كه «اسب كاسپين»، مشهور به «اسب شاه» يا «اسب مازندراني» كه قديمي‌ترين نژاد اسب زنده ‌است، از آنچه تاكنون تصور مي‌شد قديمي‌تر است.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اسب‌هاي كاسپين كوچكتر از اسب‌هاي معمولي مسابقه بوده و ميانگين اندازه آن 11 وجب است.

تا سال 1965(1343-44) به نظر مي‌رسيد كه اين نژاد منقرض شده‌اند، تا اين‌كه در اين سال لوئيز فيروز، همسر آمريكايي يكي از درباريان ايران با يك گله اسب وحشي در كوهستان البرز مواجه شد.

علي مه‌فروزي، يكي از باستان‌شناسان مركز مطالعات ايران باستان در گزارشي يافته‌هاي خود در سايت گوهرتپه در استان مازندران بين شهرهاي نكا و بهشهر را مطرح كرده ‌است.

وي و همكارانش در طول هشت سال تحقيقات خود در اين سايت با بقاياي كاسپين در گورستاني روبرو شدند كه به اواخر عصر برنز تا اوائل عصر آهن(3400 پيش از ميلاد) برمي‌گشت.

اسب كاسپين يك نماد از وضعيت خانوادگي در ايران باستان بوده و به طور معمول به شاه‌ها و ملكه‌ها تعلق داشته‌ است. از اين اسب براي ارابه‌راني در جنگ‌ها نيز استفاده مي‌شد. از اين رو عجيب نيست كه اين اسب در يك گورستان به خاك سپرده شده و نشانه اهميت و قدر اين اسب‌ها براي صاحبانشان بوده ‌است.

مه‌فروزي و تيم همراهش موفق به كشف ساختارهاي معماري باستاني بسياري در كنار اين گورها با شيوه‌هاي دفن متفاوت شده‌اند كه نشانه حيات مستمر چند نسل متفاوت در اين منطقه است.

قديمي‌ترين اكتشافات در اين ناحيه به عصر نوسنگي در حدود 14 هزار سال پيش برمي‌گردد.

انتهاي پيام