مانيا اکبري درباره‌ي وضعيت نامشخص فيلم «يك، دو، يك» به مدير اداره نظارت و ارزشيابي نامه نوشت. اين فيلم‌ساز در بخش‌هايي از اين نامه كه نسخه‌اي از آن را در اختيار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، قرار داده خطاب به عليرضا سجاد‌پور نوشته است:«اين دومين نامه‌اي است كه براي شما مي‌نويسم و برخلاف نامه اول كه تنها مخاطبش شما بوديد، لاجرم مخاطبان بيشتري دارد. وقتي نامه‌اي به مخاطبان بيشتري ارسال مي‌شود، هدف مولف از تاليف ابعاد ديگري پيدا مي‌كند. بعد ديگر انتشار اين نامه دعوت از قضاوت ديگران درباره مسئله‌اي است كه چند ماهي است گريبانگر آخرين فيلمم شده است. همانطور كه در نامه اول نوشتم پروژه« يك، دو، يك» با سرمايه شخصي و با هدف ساخت اثري شخصي درباره شرايط خاصي كه براي زن شرقي در دنياي امروز اتفاق مي‌افتد، به سوي ساخت حركت كرد. از همان ابتدا همه مراحل قانوني ساخت فيلم انجام شد. ارائه درخواست پروانه ساخت و ارائه فيلم‌نامه كامل. درخواست شما درباره اعمال تغييراتي در متن فيلم‌نامه انجام شد. اما خبري از ارائه پروانه ساخت نبود. زمان مي‌گذشت و بازيگران و عوامل فني و هنري درگير برنامه‌هاي ديگر بودند، و در نهايت شما قول همكاري داديد و قرار شد كه بدون هيچ پوشش خبري پروژه ساخته شود و فيلم كامل براي دريافت پروانه نمايش ارائه شود. فيلم در سكوت كامل ساخته و فيلم براي دريافت پروانه نمايش ارائه شد. درباره برخي از نكات فيلم نظراتي داشتيد كه اعمال و دوباره فيلم ارائه شد. با گذشت چندين‌ماه هيچ خبري از همكاري شما نيست و شما به روشي كه حاكي از فراموشي قول‌هاي داده شده‌ است، من و هنرمندان اين فيلم را در انتظار كشنده سرانجام اين پروژه نگه‌داشته‌ايد. مجبور به نامه‌نگاري شدم كه به آن نامه نيز توجهي‌نكرديد. تا امروز كه ديگر راهي برايم جز نوشتن اين نامه و انتشار آن براي من باقي نمانده است. » مانيا اكبري در ادامه آورده است: «فيلم« يك، دو، يک» نه متعلق به جريان سينماي تجاري است كه بخواهد برنامه ‌اكران سينما‌ها را بهم‌بزند و نه من آنقدر درباره فيلمم متوهم كه فكر‌كنم كه جمعيت انبوهي در جهان منتظر نمايش فيلمم هستم. از همه بهتر مي‌دانم كه فيلمم به خاطر لحن و محتوا و فرم خاصش تماشاگران اندكي دارد و اصولا با علم به همين تعداد مخاطبان فيلم را ساخته‌ام و براي بيرون آمدنش تلاش مي‌كنم. از سوي ديگر اين فيلم اثري نيست كه در چارچوب فيلم‌هاي زيرزميني و سينماي مخفي و يا به اصطلاح برخي ‌سياه‌نما قرار بگيرد كه بخواهد با استفاده و يا سو استفاده از شكاف‌هاي قانوني و توهمات نادرست برخي درباره اين سرزمين براي سازنده‌اش اعتبار بي‌پايه‌اي كسب كند. عزم من براي ساخت فيلمي كاملا قانون‌مند اما متكي بر نگاه شخصي‌ام به زندگي و سينما مرا به نوشتن اين نامه واداشته و ‌گرنه همه مي‌دانند كه بهترين راه براي شهرت در محافل خارجي تبديل شدن به هنرمند ناراضي و چسباندن نشان توقيف به فيلم است. اما من نمي‌خواهم دنياي ‌اثرم را به اين نگرش آغشته‌كنم. من به ‌حرفي كه در اين فيلم زده‌ام اعتقاد دارم و خوب مي‌دانم كه هر آدم منصفي نيز با ديدن اين فيلم با هر نظر انتقادي و زيبائي شناسي اين نظر را تائيد خواهد كرد كه اين فيلم براي خوشايند هيچ كسي هيچ باج فرمي و يا محتوايي نداده است. به همين خاطر است كه نمي‌خواهم با روشي كه شما در پيش گرفته‌ايد و قصد داريد در نهايت اين فيلم را به مجموعه‌ فيلم‌هاي بي‌نام و نشان زير‌زميني متصل‌كنيد، سلامت اين اثر را مخدوش كنم. هنرمندي كه به سرزمين مادري و مسائل‌اش دلبسته است و دوست دارد روي همين خاك و زير همين آسمان درباره هموطنانش فيلم بسازد و آنها را به شكل عميق‌تري با مسائلشان روبرو كند، نيازمند همكاري و مساعدت است و گرنه بي‌توجهي و فراموش كردن قول‌ها و بي‌توجهي به سينماي متفاوت از هنرمند اينجائي چيزي جز هنرمند غربت نشين و ناراضي ناكارآمد نخواهد ساخت كه ديگر مسائل وطنش هيچ اهميتي برايش ندارد. تاريخ ثابت كرده است كه هيچ فيلمي بي‌مخاطب نخواهد ماند و بالاخره هر فيلمي يك روزي مخاطبان خود را پيدا خواهد كرد. هنوز سدي به بلنداي خلاقيت هنري اختراع نشده است. بدون شك براي من به عنوان عضوي از جامعه ‌هنري تجربه سرانجام فيلم« يك، دو ،يك» تجربه مهمي است. من ‌جان‌سخت‌تر از آنم كه از اين ميدان بيرون بروم. دوباره فيلم خواهم ساخت، به روشي كه به آن ايمان دارم و براي ساخت و نمايش آن تلاش خواهم كرد.اما اين بخشي از كارنامه شماست. كارنامه مديري كه اين نامه را خواند و...... اين نقطه‌چين را شما پر‌كنيد. سرانجام اين پروژه پايان تاريخ نيست، اما بدون شك براي مخاطبان اين فيلم و هنرمندان درگير آن و بسياري از مخاطبان آغاز نگرش‌هاي ديگري است.» انتهاي پيام