شانزدهم اردیبهشت‌ماه نهمین سال‌روز درگذشت حسین منزوی است؛ شاعر معاصری که نامش با عشق و غزل آمیخته است.

به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، حسین منزوی در اولین روز از پاییز سال 1325 در زنجان متولد شد. رشته‌ی ادبیات و پس از آن جامعه‌شناسی را رها کرد. علاقه‌اش به شعر و غزل باعث شد از همان جوانی به شعر گفتن بپردازد. اولین دفتر شعرش را با عنوان «حنجره‌ی زخمی تغزل» در 25 سالگی به چاپ رساند که جایزه‌ی فروغ فرخزاد را دریافت کرد.

عمده‌ترین شهرت منزوی به خاطر غزل‌هایی است که می‌سرود. به اعتقاد بسیاری از شاعران هم‌دوره‌اش، منزوی توانست تحول جدیدی در غزل‌سرایی معاصر به وجود بیاورد.

منزوی در همین دوران با همکاری نادر نادرپور به فعالیت در رادیو و تلویزیون پرداخت. «کتاب روز»، «یک شعر و یک شاعر»، «آیینه و ترازو» و «آیینه آدینه» از برنامه‌هایی بود که این شاعر معاصر تهیه‌کنندگی آن‌ها را برعهده داشت. همچنین ترانه‌ها و تصنیف‌هایی که در این دوره سرود، مورد توجه جامعه‌ی شعر ایران قرار گرفت.

روح منزوی با موسیقی و نت‌های آن هم درآمیخته بود. در طول فعالیتش در تلویزیون نزدیک به 150 ترانه سرود. محمد نوری، شهرام ناظری، کوروش یغمایی و علیرضا افتخاری از افرادی هستند که با منزوی در زمینه‌ی ترانه و موسیقی همکاری داشته‌اند. همکاری با نشریاتی مانند مجله‌ی ادبی «رودکی»، «سروش» و «امید زنجان» هم از فعالیت‌های دیگر این شاعر بود.

منزوی منظومه‌ی «حیدر بابایه سلام» محمدحسین شهریار را به صورت شعر نیمایی ترجمه کرد. «با عشق در حوالی فاجعه»، «شوکران و شکر»، «حنجره‌ی زخمی تغزل»، «با عشق تاب می‌آورم» (شامل شعرهای سپید و آزاد)، «به همین سادگی»، «از خاموشی‌ها و فراموشی‌ها» و «با سیاوش از آتش» از آثار منتشرشده‌ی او هستند.

زندگی‌نامه و شناخت آثار حسین منزوی در کتاب «از ترانه و تندر» به کوشش مهدی فیروزان به چاپ رسیده است.

منزوی پس از انقلاب به زادگاهش زنجان برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا ماند. او در 16 اردیبهشت‌ماه سال 83 بر اثر بیماری ریوی در بیمارستان شهید رجایی تهران درگذشت و سپس برای خاک‌سپاری به زادگاهش منتقل شد.

جمله‌ی حک‌شده بر روی سنگ مزار او مصرع یکی از غزل‌هایش است: «نام من عشق است، آیا می‌شناسیدم؟»

انتهای پیام