وقتی به شهدا و مجروحینی که در اثر دیده بانی مؤثر و آتش دشمن بر روی جاده مواصلاتی میمک شمالی و جنوبی شهید و مجروح شده‌اند، فکر می‌کنم، می‌گویم باید کاری کرد و ارتفاعات میمک را که مسلط به محور ارتباطی مندلی به زرباطیه و بدره است و از نظر نظامی بسیار اهمیت دارد از دست عراق خارج کرد.

این ارتفاعات آنقدر مهم است که صدام برای اشغال اولیه آن نشان"سیف سعد (شمشیر پیروزی)" را به فرماندهان خود می‌دهد، گرچه در عملیات خوارزم قسمت عمده ارتفاعات میمک توسط ایران بازپس گرفته شد ولی قسمتی در ارتفاعات میمک شمالی و جنوبی به نام ناف میمک در تصرف دشمن باقی ماند.

به گزار سرویس فرهنگ حماسه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مطلب بالا بخشی از یادداشت سرهنگ ستاد محمدرضا تقی‌زاده از سازمان حفظ آثار ونشر ارزشهای دفاع مقدس ارتش جمهوری اسلامی ایران بخش انتشارات و رسانه در مورد حماسه «تیپ 40 سراب» در «عملیات نصر 2 » است.

در این یادداشت آمده است:

موقعیت حساس ارتفاعات میمک همواره مورد توجه دشمن بوده است، دشمن در 20/6/ 1359 قبل آغاز حمله سراسری آن را به تصرف خود در آورده بود که «تیپ‌1 لشکر‌81 زرهی» بخشی بزرگی(دشت لیک و تنگ بیجار، تنگ، تنگ بینا و پاسگاه سنگی) از آن را دو روز بعد از آغاز جنگ سراسری در عملیات تک محدود 1359/7/2 آزاد و در عملیات آفندی خودجوش دیگری در مورخه 19 /10/ 1359 کاملاً از لوث دشمن تا دندان مسلح پاک سازی کرد. 14 پاتک سنگین دشمن برای باز پس گیری این ارتفاعات که آخرین آن در 1359/11/19 روی داد با ایثار رزندگان اسلام با شکست مواجه شد.این ارتفاعات نزدیک به هفت سال درتصرف نیروهای ایران قرار داشت.

برای جلوگیری از ادامه نبرد دشمن جهت بازپس گیری میمک و به منظور پراکنده ساختن تمرکز قوای عراق در جبهه‌های دیگر، «عملیات نصر‌2 » طراحی شد. خردادماه است و گرمای طاقت فرسا در مناطق عملیاتی میمک، تأثیری بر عزم راسخ رزمندگان اسلام ندارد و باید عملیات انجام شود. بالاخره تصمیم گرفته شد. تپه رحمان و تپه پیمان مشرف به ناف میمک،آنجا که مشهور به سه راهی بهداری ارتش عراق است، هدف این عملیات تعیین شد.

عملیات نصر2 در منطقه غرب میمک در حال شکل گیری است. برای این کار «تیپ 40 سراب» با «گردان‌های 199 و 152پیاده» و یک گروهان از «گردان175» به عنوان احتیاط،«گردان 348 توپخانه»، یک گروهان مهندسی رزمی و یک گردان ژاندارمری از پایگاه شهید طاهری وارد عمل می‌شود. تیپ عزم خود را جزم می‌کند تا دشمن را در منطقه مضمحل کند. فرمانده دلیر تیپ40 سراب، سرهنگ سیابخش نصیری زیبا با انجام یک شناسایی دقیق از منطقه عملیات و شناخت معابر وصولی و تهیه یک برآورد دقیق اطلاعاتی از جزئیات منطقه آگاه می‌شود.حالا نوبت توجیه و هماهنگی با یگان‌ها و واحدهای عمل کننده و پشتیبانی است که با مأموریت آشنا شوند.

فرمانده گردان 152 پیاده سروان فتاح هناره، فرمانده گردان 199 پیاده سروان علیرضا عطایی، فرمانده گردان 175 پیاده سرگرد پیاده آقاجان دهقان، فرمانده گردان 755 پیاده سرگرد محمد صحت، فرمانده گردان 234 سوار زرهی سرهنگ زرهی مرادنژاد، فرمانده گردان 348 توپخانه سروان غلامرضا رجاء، فرمانده گروهان تکاور تیپ ستوان 2 زرهی رنجبر و فرمانده گردان 615 پشتیبانی سرهنگ پیاده غلامحسین صلح میرزایی در نشست عملیاتی اول که به آن در اصطلاح نظامی شور ستادی اول می‌گوئیم در جلسه حاضر می‌شوند. همه مصمم برای اجرای عملیات و انهدام قطعی دشمن هستند. فرمانده تیپ که زمان‌بندی دقیقی را بین خود و نیروهای عمل کننده برنامه ریزی کرده در احضار دوم خود یعنی شور ستادی دوم تصمیم خود را بیان می‌کند که معنای آن"اجرای تک به مواضع دشمن بعثی و عبورنیروها از خط لجمن (خط تماس با دشمن یا لبه جلوئی منطقه نبرد) و تصرف ارتفاعات تپه رحمان و تپه پیمان مشرف به ناف میمک (مشهور به سه راهه بهداری ارتش عراق) است".

در این بین سرگرد علی امیر حسنی حال دیگری دارد او در این فکر است که فرصتی دارم تا دشمن را ادب کنم و نشان دهم که در این راه خون خود را تقدیم حضرت امام(ره) و انقلاب خواهم کرد و اینگونه عمل می‌کند.

شهید حسنی در تاریخ 66/5/2 این افتخار را برای تیپ خود به ارمغان می‌آورد و می‌گوید: «گرچه از سرزمین آذربایجان آمده‌ام اما خاک میمک،خاک من است و هرگز اجازه حضور دشمن را در آن نخواهم داد.»

چه زود «استواز دوم» رحیم علیالی و سربازانش سیامک عیان پرست،محمد افتخاری، عباس آلوستانی، علی امامی، ارسلان ایمانی، امیر بهزاد، رضا بهرامی، عیدو تیموری، صمد خاکزاد، سیروس خدادوست، حسن خاجیان، محمد خزایی، مجید حسین پور،کمال حبیبی، مهرعلی نجاری، مهدی نوروزی، علی اصغر نامدار، باقر رضا پور، سبزعلی صابری، سعید ضیاعیان، ایرج طاهریان، علی رضا مشفق، حبیب میر حسینی، شکرعلی میری، علی معبودی و موسی هلالی پور به راه وصال یار را در می‌یابند و به فیض شهادت نایل می‌گردند.

پایان عملیات، نصیری زیبا که در کوران عملیات لحظه‌ای استراحت نداشته به نتایج خیره کننده عملکرد فرماندهان خود می‌نگرد. باور کردنی نیست. انهدام صد در صد دو گردان پیاده از «تیپ 4 کوهستان» عراق، انهدام «تیپ 4 به میزان 60 درصد»، انهدام گردان کماندویی به میزان 40 درصد، انهدام گردان‌های 661 و 663 توپخانه به میزان 50 درصد، یک گروهان تانک به میزان صدردرصد کشته و زخمی شدن بیش از 800 نفر و به اسارت درآوردن 22 نفراز آنان، یعنی یک نتیجه بزرگ که عراق را به وحشت می‌اندازد.

این تیپ چگونه قادر به خلق چنین حماسه‌یی شده است جز با اتکال به خداوند متعال و داشتن ایمانی راسخ.ارتش عراق که تحمل چنین شکستی را نداشته و حاضر نبود بپذیرد چنین ارتفاع سوق‌الجیشی را از دست بدهد در دوم مردادماه 66با 9تیپ از نیروهای کماندو و دوگردان تانک و پشتیبانی 13 گردان توپخانه به مواضع پدافندی رزمندگان اسلام حمله و با استفاده از 40‌ فروند بالگرد،نیروهای تکاور خود را به ارتفاعات میمک هلی برن می‌کند.

اجرای آتش 10 گردان توپخانه بر روی مواضع و راه های مواصلاتی و بمباران شدید نیروی هوایی عراق،وضعیتی بحرانی را متوجه تیپ 40 سراب که تنها نیروی خط نگهدار بود می‌کند. در هشت روز نبرد بی‌امان تیپ 40 سراب با ایثارگری و مقاومتی جانانه به همراه دلاورمردان تیز پرواز هوانیروز تا پای جان ایستادگی می‌کنند.

به دستور امیر حسنی سعدی،سه تیم آتش هوانیروز که در منطقه سومار مستقر بودند به منظور پشتیبانی از تیپ 40 سراب وارد عمل شده و چند تیم آتش و تیم هلی برن،متشکل از بالگردهای شکاری کبرا و ترابری 214 از پایگاه رزمی کرمانشاه نیز به منظور تقویت گروه هوانیروز تعیین واعزام می‌شوند. در اولین عملیات تیم آتش، 5دستگاه از تانک‌های دشمن را که تا چند صد متری قرارگاه تاکتیکی و فرماندهی تیپ40 سراب پیشروی کرده بودند مورد اصابت موشک قرار داده و منهدم می‌کنند.

همچنین یک فروند بالگرد عراقی که در حال هلی برن نیرو بر روی ارتفاعات میمک بود مورد اصابت موشک بالگرد شکاری کبرا هوانیروز قرار گرفته و سرنگون می‌شود.

در ادامه، تیم‌های پروازی هوانیروز با انجام پروازهای مستمر خود ضمن وارد آوردن ضربات مهلک و کوبنده بر نیروهای دشمن و عقب راندن آنها،تمام مجروحین نیروهای خودی را به مراکز اورژانس انتقال داده و با هلی برن نیروهای تازه نفس به منطقه نبرد،رزمندگان در منطقه را از نظر نیرو،مهمات و تدارکات تقویت نمودند.

فرمانده تیپ 40 سراب،سرهنگ سیابخش نصیری زیبا در مصاحبه‌هایش بعد از این عملیات عامل شکست دشمن را حضور مقتدرانه دلاورمردان هوانیروز عنوان می‌کند.

در این عملیات خلبانان شجاع هوانیروز با انجام 160ساعت پرواز عملیاتی موفق شدند ضمن دفع تمام پاتک‌های دشمن،شمار زیادی از آنان را کشته و زخمی کرده و ده‌ها تانک و نفربر ارتش عراق را منهدم کنند.

در عملیات پشتیبانی نیز هوانیروز دو گردان از نیروهای پیاده خودی را به منطقه عملیات هلی برن و 186 مجروح را به بیمارستان منتقل می‌کند.

در ادامه عملیات‌های قبلی،عملیات نصر6 که یکی از سنگین‌ترین نبردهای انجام شده در ارتفاعات میمک است در ساعت 4بامداد 10مردادماه 66 با رمز «یا اباعبدالله الحسین(ع)» با بکارگیری شش تیپ از نیروی زمینی ارتش در مقابل بیش از حدود 15 تیپ عراقی به اجرا درآمد.

در همان ساعات اولیه عملیات، رزمندگان اسلام پس از عبور از میادین مین و موانع موجود در مسیر،ارتفاعات و بلندی‌های میمک را شامل تپه 670و یال مربوطه،تپه 643و کله قندی در میمک و تپه شهدا را تصرف کردند. عراق جهت بازپس گیری ارتفاعات میمک توسط رزمندگان اسلام،42 بار اقدام به پاتک‌های سنگین کرد و سرانجام پس از 13‌روز نبرد سنگین بین طرفین، عملیات نصر6 با پیروزی رزمندگان ایران و آزادسازی میمک به پایان رسید.

شایان ذکر است در این عملیات11 تیپ عراقی از 30 الی 90 درصد متحمل ضایعات و خسارات شدند. 15000 کشته و زخمی از جمله کشته شدن فرمانده «تیپ 1 کماندویی سپاه یکم» و اسارت 102 نفر از نتایج این عملیات بود.

رزمندگان اسلام برای آزادسازی خاک میهن اسلامی و برای ذره ذره آن خون‌ها داده‌اند و رنج‌ها کشیده‌اند. به نظر شما تلاش این جان برکفان با کدامین مقیاس قابل سنجش است؟آیا می‌توانیم لختی خود را به جای آنها در صحنه عمل و در زیر تیر و آتش و گلوله تصور کنیم که در بیابان‌های گرم و سوزان چگونه توان جنگیدن داشتند؟

چگونه آستانه صبر و مقاومت آنان تا این حد بالا بوده است؟آیا این ایثار و از خود گذشتگی و نثار بیش از 300 هزار شهید و ایثار بیش از یک میلیون جانباز و آزاده جز عشق به اسلام و ائمه علیهم السلام و ولایت بوده است؟

انتهای پیام