عباس مخبر با بیان این‌که بهمن فرزانه مترجم درجه یکی بود، گفت: نوع مرگ غریبانه او باعث می‌شود که به آدم بَربخورد.

این مترجم در پی درگذشت بهمن فرزانه در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با ابراز تاسف از درگذشت او، درباره‌ مشخصه کار ترجمه‌اش بخصوص «صد سال تنهایی» گفت: بعضی مترجمان نثر درستی دارند و برای ترجمه آثار جمله‌های اضافی به کار نمی‌برند. در ترجمه این افراد نسبت گزاره‌ها و نهادها با هم فاصله ندارد و نقطه‌گذاری‌ها درست است و پس از یک بار خواندن مجبور نیستی که دوباره برگردی و متن را بخوانی. به طور کلی کلیت متن از زبان آدمیزادی برخوردار است.

او در ادامه اظهار کرد: بعضی از مترجمان به خاطر این‌که واژه‌های نو زیادی در متن اصلی وجود دارد، برای رساندن مفهوم آن‌ها از جملات زیادی استفاده می‌کنند و چیزی را که می‌توان در یک جمله ترجمه کرد، در چند جمله توضیح می‌دهند. اما ترجمه فرزانه از «صد سال تنهایی» مارکز این‌چنین نبود و این ترجمه مثل دیگر ترجمه‌های او کتاب بسیار راحت‌خوان و دقیقی بود.

مخبر همچنین با اشاره به نوع زندگی و مرگ بهمن فرزانه گفت: من تنها عکس‌هایش را دیده‌ام و کتاب‌هایش را خوانده‌ام، اما به نظر می‌آید آدم مظلومی بود و یک نوع مرگ غریبانه داشت. فکر می‌کنم این نوع انزوا و مرگ شایسته و سزاوار او نبود و شاید باید کمی راحت‌تر و در میان دوستداران خود پایان عمرش را می‌گذارند.

او در ادامه افزود: به نظر من فرزانه مترجم درجه یکی بود که علاوه بر ترجمه «صد سال تنهایی» کارهای دیگرش نیز خوب بود، اما وقتی مرگش این‌طور غریبانه‌ رقم می‌خورد، کمی به آدم بَرمی‌خورد. البته شاید این موضوع به خاطر این بود که او در ایران زندگی نمی‌کرد و به طور کلی از محافل ادبی ایران دور بود و ارتباط نزدیکی با این محافل نداشت.

انتهای پیام