تاریخچه فوتبال اراک به قبل از پیروزی انقلاب اسلامی باز می­ گردد. این روند بعد از انقلاب و در دهه 60 در قالب لیگ قدس ادامه داشت و تیم استان مرکزی در این مسابقات حاضر بود، اما بخش عمده ای از فوتبال اراک در دهه 80 رقم خورده است و در کل می­توان گفت بیشترین اطلاعات در خصوص فوتبال اراک مربوط به این دهه و دهه 90 است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) – منطقه مرکزی - در این گزارش که برای اولین بار است در استان مرکزی تهیه شده است سعی شده به صورت اجمالی فوتبال اراک از فصل 80-79 تا فصل 95-94 بررسی شود، همچنین در این بازه زمانی تیم ­هایی که تا سطح لیگ دو فعالیت می­ کردند زیر ذره ­بین قرار خواهند گرفت.

بدون شک این گزارش بدلیل حجم بالای آمار و اطلاعات بدون ضعف نخواهد بود ولی تلاش شده به بهترین شکل ممکن این گزارش تکمیل و در دسترس علاقمندان قرار گیرد تا با بررسی همه ابعاد آن بتوان گامی در جهت رشد و توسعه فوتبال در اراک برداشت.

80 – 79

سال 79 سالی برای استارت دوران نوین فوتبال در اراک بود. در این سال یک تیم جوان و کم ادعا به نام پاس اراک موفق شد با کمترین امکانات کاری انجام دهد که تا چندین سال زبانزد خاص و عام در اراک شود.

در این فصل تیم پاس اراک زیرمجموعه پادگان مالک اشتر اراک بود و با سرمربیگری علی رشیدی در لیگ مناطق حضور پیدا کرد. لیگی که در آن سال­ها در 8 گروه پنج و شش تیمی برگزار می­شد. در آن دوره پاس اراک با تیم­های صنایع دفاع دورود، شاهین تهران، شاهین اهواز و فراز قم همگروه بود و در نهایت توانست با 20 امتیاز به مرحله بعد مسابقات لیگ مناطق راه پیدا کند.

در مرحله بعد نیز پاسی­ ها به مصاف برق اصفهان رفتند، دو بازی رفت و برگشت بین این دو تیم تکلیف یکی از تیم­های صعود کننده به لیگ یک کشور را مشخص می­ کرد که در نهایت پاس اراک با پیروزی در اصفهان و تساوی در اراک موفق شد اولین صعود فوتبال اراک را به لیگ یک رقم بزند.

81 – 80

این فصل اولین حضور یک تیم از اراک در لیگ دسته اول فوتبال کشور بود. پاس اراک که فصل پیش با اقتدار به لیگ یک صعود کرده بود، اولین تجربه­ اش را پشت سر می­ گذاشت. در این فصل مسابقات در دو گروه یازده تیمی برگزار می­ شد. پاس با مدیرعاملی سرهنگ علی قائم مقامی و سرمربیگری علی رشیدی پای به این مسابقات گذاشت و مرکز آموزش مالک اشتر هزینه­ های این تیم را نیز پرداخت می­ کرد.

آمار پاس در بازی­ های خانگی این فصل خیره کننده بود و آنها موفق شدند در 10 بازی خود 20 امتیاز را در خانه کسب کنند و با پیروزی برابر تیم­های بزرگی همچون مس کرمان، نفت آبادان، راه­ آهن و عقاب تهران عملکرد خوبی از خود به جای بگذارند، اما بر عکس این نتایج امیدوارکننده در اراک نتایج ناامیدکننده پاس در بازی­های خارج از خانه که فقط کسب دو تساوی در 10 بازی بود باعث شد تا شاگردان رشیدی با 22 امتیاز و فقط بدلیل تفاضل گل کمتر نسبت به راه آهن در رده نهم قرار گیرند و آخرین تیم سقوط کننده به لیگ دسته مناطق باشند تا پاسی که 98 درصد از بازیکنانش بومی بود با کمترین امکانات نتواند خود را در لیگ یک حفظ کند و بار دیگر به لیگ مناطق بازگردد.

در این فصل تیم­های استقلال اهواز و صنعت نفت آبادان موفق شدند به لیگ برتر صعود کنند. این سال در واقع آخرین سالی بود که پاس در سطح بالای فوتبال تیم­ داری می­کرد و کم کم حضور این تیم ریشه­ دار در فوتبال کمرنگ­ تر شد تا اینکه دیگر حتی نامی از آن تیم پر افتخار باقی نماند.

82 – 81

بعد از سقوط تیم فوتبال پاس از لیگ یک به دسته پایین، استان مرکزی نماینده­ ای در لیگ یک کشور نداشت، ولی کم کم زمزمه­ های خرید امتیاز یک تیم دسته اولی به گوش می­ رسید تا اینکه در نهایت با پیگیری­ های علی نظری نماینده وقت مردم اراک در مجلس شورای اسلامی و هیئت فوتبال امتیاز تیم پارت­ سازان مشهد به اراک واگذار شد.

82-83

اولین تجربه حرفه­ ای اراکی­ ها در لیگ یک در این فصل رقم خورد و قرار بر این شد که چند صنعت بزرگ استان از این تیم حمایت کنند به همین دلیل نام تیم صنایع اراک شد و حمید بادکوبه به عنوان مدیر عامل آن انتخاب شد. ابتدا نصرالله عبدالهی سرمربی تیم شد ولی بعد از کسب نتایج ضعیف اسعفا کرد و دستیار وی یعنی حسین گازرانی سکان تیم را در دست گرفت، اماگازرانی هم آن طور که باید نتواست عمل کند و از کار برکنار شد. پس از آن در یک بازی برابر نیرو محرکه قزوین علی رشیدی و امید زرین با یکدیگر تیم را حمایت کردند و بعد از آن بازی منصور پورحیدری به عنوان سرمربی انتخاب شد و تا پایان فصل مسئولیت تیم را بر عهده گرفت. در نهایت صنایع اراک در اولین حضور لیگ یکی اش چهاردهم شد و در لیگ یک باقی ماند.

83-84

در فصل دوم حضور صنایع در لیگ یک وضعیت تیم از لحاظ مالی کمی بهتر شده بود و باشگاه توانسته بود کم و بیش ساختار خودش را بشناسد. در این فصل محمود رشیدی مدیرکل وقت تربیت بدنی استان مرکزی مدیر عامل باشگاه شد و منصور پورحیدری سرمربیگری تیم را عهده دار شد.

در این فصل مسابقات در دو گروه ۱۲ تیمی برگزار می­شد که در نهایت صنایع اراک موفق شد در رده پنجم جای بگیرد و عملکرد نسبتا خوبی از خود به جای بگذارد. همچنین شکست تیم فولاد خوزستان و حذف این تیم از جام حذفی عیدی خوبی بود که صنایع اراک در روزهای پایانی سال ۸۳ به مردم داد.

84-85

بعد از گذشت دو سال از عمر تیم صنایع و عملکرد درخشانش در فصل گذشته همگان منتظر حضور یک تیم قدرتمند در این فصل بودند ولی کارخانه های حامی تیم یک به یک از کمک به باشگاه شانه خالی کردند و تیم را در شرایط بد مالی قرار دادند.

در این فصل یکبار دیگر حمید بادکوبه مدیر عامل باشگاه شد و در ابتدا حسین آبانگاه به عنوان سرمربی انتخاب شد ولی آبانگاه نتوانست انتظارات را برآورده کند و در هفته هشتم بدلیل کسب نتایج ضعیف از کار برکنار شد و یکبار دیگر منصور پورحیدری بعنوان سرمربی تیم انتخاب شد. در این فصل هم بازی­ها در دو گروه ۱۲ تیمی برگزار می­ شد که در نهایت صنایع در گروه خود دهم شد و در لیگ یک باقی ماند.

95-86

در این فصل هم به نوعی سناریو فصل قبل تکرار شد و مشکلات مالی باز هم بازیگر اصلی بود. در فصل جدید هم حمید بادکوبه بعنوان مدیر عامل و منصور پورحیدری بعنوان سرمربی امورات را در دست داشتند. رقابت های این فصل در دو گروه ۱۱ تیمی برگزار می­شد که در نهایت صنایع اراک در گروه خود هشتم شد.

87- 86

در نهایت پس از کش و قوس­ های فراوان در خصوص اختصاص اعتبار صنایع برای کمک به تیم با پیگیری های حمید بادکوبه کارخانه آلومینیوم بطور صد در صد مسئولیت تیم را بر عهده گرفت و صنایع اراک به آلومینیوم اراک تغییر نام داد.

حمید بادکوبه بعنوان مدیر عامل فراز کمالوند را بعنوان سرمربی انتخاب کرد. کمالوندی که فصل پیش شیرین فراز کرمانشاه را لیگ برتری کرده بود با این ذهنیت به اراک آورده شد که راه لیگ برتر را برای اراکی ها نیز باز کند.

با شروع مسابقات تیم نتایج قابل قبولی کسب نکرد و هر چه لیگ به جلو میرفت وضعیت بدتر میشد تا اینکه بدلیل کسب نتایج ضعیف فراز کمالوند بهمراه دستیار خود پیمان صاحب جمعی استعفا کردند و ناصر ابراهیمی بعنوان سرمربی جدید معرفی شد. در این فصل رقابت ها در دو گروه ۱۳ تیمی دنبال میشد و تیم آلومینیوم اراک در پایان مسابقات به زحمت در رده دهم قرار گرفت و باز هم از لبه پرتگاه سقوط نجات یافت.

88- 87

این فصل برای تیم فوتبال آلومینیوم و فوتبال اراک یک فصل رویایی بود، فصلی که در میانه آن همگان یقین داشتند که فوتبال اراک سال آینده در لیگ برتر خودنمایی خواهد کرد. در این فصل حمید مهرابی مدیر عامل باشگاه شد و جواد زرینچه بعنوان سرمربی انتخاب شد.

آلومینیوم در این فصل عملکرد خیره­کننده­ای داشت به طوری که با ۷ امتیاز اختلاف و بازی کمتر نسبت به سایر تیم­ها قهرمان نیم فصل شد و در حالی که تمامی اهالی فوتبال امید به این تیم خوب بسته بودند، بعد از بازی عجیب و غریب برابر استیل­ آذین تمام رویاها نقش بر آب شد.

پس از گذشت چند سال از آن بازی پر حاشیه هنوز هم کسی نمی­داند که دلیل رقم خوردن آن شکست در حضور ۱۵ هزار هوادار اراکی و به آن شکل چه بود، شکستی که سرنوشت آلومینیوم را تغییر داد و تیمی که مدعی صعود به عنوان تیم اول بود را به رده چهارم گروه ۱۴ تیمی لیگ یک فرستاد. آلومینیوم در بازی آخر خود برابر شهرداری تبریز شکست خورد و یکی از تلخ­ ترین سال­های فوتبال اراک را رقم زد.

89 – 88

بعد از پایان فصل 88-87 که آلومینیوم اراک علیرغم عملکرد خیره­ کننده نتوانست راه به جایی ببرد و باز هم فوتبال اراک در حسرت صعود به لیگ برتر ماند، کارخانه آلومینیوم عطای تیم­ داری را به لقایش بخشید تا فوتبال اراک روزهای دشواری را تجربه کند.

هیچ نهادی برای تحویل گرفتن تیم پیشقدم نمی­شد تا یاسی که ناشی از عدم صعود آلومینیوم به لیگ برتر در جامعه بوجود آمده بود چندین برابر شود. این روند تا دو هفته به آغاز مسابقات ادامه داشت تا اینکه نامی دیگر در فوتبال اراک بر سر زبان­ ها بیفتد.

شن سا، باشگاهی که چیزی از قهرمانی تیم فوتسالش در ایران و آسیا نمی­ گذشت، تصمیم گرفت این بار در عرصه تیم داری در فوتبال ورود کند و امتیاز لیگ یکی استان را تحت نام شن سا اراک راهی مسابقات کند تا فوتبال اراک هم تجربه ای جدید، که حضور یک باشگاه خصوصی در سطح اولش بود را لمس کند.

مدیران شن سا زمان چندانی برای سروسامان دادن وضعیت باشگاه نداشتند، اما هرطور که بود شرایطی را فراهم کردند که نماینده استان بتواند حضوری آبرومند در بازی­ ها داشته باشد. آنها بازیکنانی را به تیم آوردند که بسیاری از آنها نهایت سابقه­ شان به رقابت­ های لیگ استان، لیگ سه و لیگ دو خلاصه می شد و همگان این کار شن سا را ریسکی بزرگ می­دانستند.

اما هر چه که بود، شن سا به سبکی جدید کار را آغاز کرد. ابتدا کاسترو فلوره برزیلی بعنوان سرمربی انتخاب شد ولی عمر سرمربیگری وی به سه بازی هم نرسید و هموطن فلوره یعنی ساویو سوسا جانشین وی شد. در ابتدا هم عملکردی امیدوار کننده داشت.

تیمی که قرار بود تنها به دنبال حفظ سهمیه لیگ یکی استان وارد عرصه شود و از مالکش سفته برای عدم سقوط تیم دریافت شده بود، در ابتدای مسیر بوی صعود می­داد و تا نیم فصل در قامت مدعی ظاهر شده بود. آنها در گروهی که مدعیان زیادی در آن، از نفت تهران و داماش گیلان، تا نساجی قائمشهر و آلومینیوم هرمزگان، حاضر بودند، در نیم فصل در رده چهارم قرار گرفته بودند.

اما هر چه مسابقات به پایان خود نزدیک­تر شد، فشارهای مالی، عدم حمایت صحیح از مجموعه این باشگاه و حتی به چشم غریبه نگریستن به آن از ناحیه مسئولین بواسطه حضور افرادی در رأس باشگاه که اصالتا اراکی نبودند، در کنار بی تجربگی بازیکنان سبب شد آهسته آهسته این تیم از منطقه صعود فاصله بگیرد و به جمع فانوس بدستان بپیوندد.

با این وضعیت ساویو از کار برکنار شد و یکبار دیگر منصور پورحیدری به اراک بازگشت. با این وجود شن سا در پایان، به هدفی که از ابتدا برایش در نظر گرفته شده بود دست یافت و در لیگ یک ماندنی شد و علاوه بر آن بازیکنان بسیاری از جمله میثم مجیدی، میثم آقایی، حسین احمدلو و ... از این تیم راهی تیم­ های قدرتمند فوتبال کشور شدند تا این مجموعه نتیجه اتکا به جوانان را به خوبی احساس کند.

90 – 89

بعد از حضور شن سا در لیگ یک مسئولین وقت دیگر تمایلی با ادامه تیم داری توسط شن سا نداشتند، بنابراین امتیاز را از این تیم گرفتند، غافل از اینکه دیگر هیچ مجموعه­ ای تمایل به حمایت از تیم نداشت و به نوعی دعوا بر سر نخواستن فوتبال بود تا اینکه در نهایت با پیگیری­ های بازوند معاون وقت استاندار مرکزی سازمان همیاری ها مسئولیت تیم را به عهده گرفت و نام تیم به همیاری تغییر کرد.

با توجه به زمان اندک موجودع، محمدرضا غفاری رییس هیات فوتبال استان بعنوان مدیر عامل انتخاب شد تا کارهای تیم پیش برود. ابتدا یعقوب وطنی بعنوان سرمربی انتخاب شد. وطنی در 10 هفته ابتدایی فقط 10 امتیاز کسب کرد و این موضوع باعث شد تا وی اخراج شود و ناصر پور مهدی بهمراه علیرضا دلیخون، هاشم سلطانی و ولی الله صالح­نیا به تیم اضافه شوند.

همچنین کیومرث محمودی بعنوان مدیر عامل جانشین محمد رضا غفاری شد. در این فصل همیاری نهایتا در بین چهارده تیم به رتبه ای بهتر از یازدهم دست پیدا نکرد ولی با این شرایط توانست خود را در لیگ یک حفظ کند.

90-91

بعد از تجربه ناموفق و یک ساله فوتبال اراک در سپردن سکان هدایت نماینده فوتبال استان به سازمان همیاری ها و عملکرد نه چندان قابل دفاع نماینده لیگ یکی اراک تحت لوای همیاری، این بار نوبت به شهرداری رسید تا عنان کار را در دست گیرد و نماینده فوتبال اراک در دومین سطح فوتبال ایران باشد.

شهرداری اراک بعد از تحویل گرفتن امتیاز تیم فوتبال همیاری، با بهره گیری از مدیران داخلی خود وارد عرصه فوتبال شد و شاید گمان تصمیم­ گیرندگان بر این بود که می­ توان با بهره­ گیری از تجربیات مدیریتی در سطح نهاد شهرداری، در سطح فوتبال نیز به موفقیت رسید، غافل از آنکه مدیریت فوتبال با هیچ نهادی قابل مقایسه نیست و مقابله با هیاهوها و حواشی اش به خودی خود، تخصصی جدای از مدیریت در فضاهایی چون شهرداری را می طلبد.

هر چه که بود، شهرداری با داعیه بسیار کار را آغاز کرد و محمد عسگری، از مدیران شهرداری به عنوان مدیرعامل باشگاه مشغول به کار شد. بلافاصله بعد از این انتصاب، باشگاه شهرداری به سراغ مربیان بزرگی برای هدایت تیم تحت مدیریتش رفت و از بین گزینه هایش، نادر دست نشان که در آن روزها متخصص صعود به لیگ برتر شناخته می شد به اراک آمد تا بسیاری گمان کنند قرار است فوتبال اراک سنت شکنی کند و راه لیگ برتر را در پیش بگیرد.

علاوه بر دست نشان بازیکنان غیربومی بسیاری نیز با قراردادهای سنگین به شهرداری پیوستند و به نوعی می­ توان گفت در آن مقطع در لیگ یک بسیاری روی شهرداری اراک به عنوان یکی از مدعیان حساب باز می کردند. آن سال به نوعی اولین سالی بود که حتی سرپرست و مربیان بومی استان نیز قراردادهای چند 10 میلیونی با باشگاه به امضا رساندند.

اما هیچ یک از این اقدامات کارگر نیفتاد و باز هم فوتبال اراک به مسیری که باید هدایت نشد. در ابتدای راه تیم دست نشان، نشانه هایی از یک تیم مدعی بروز می داد، اما هرچه گذشت نماینده استان معمولی تر از گذشته به حیات خود ادامه داد و دست نشان نیز روز به روز زاویه بیشتری با مسئولین باشگاه و البته فوتبال اراک می گرفت و نتایج نیز به شکلی بودند که حتی بیم سقوط نیز برای شهرداری وجود داشت.

تا اینکه سرانجام باشگاه تصمیم به قطع همکاری با وی در اواسط نیم­ فصل دوم بازی­ ها گرفت و با روی کار آوردن علی حنطه ادامه مسیر لیگ یک را پیمو. حنطه از بازیکنان بومی در چند بازی باقیمانده نتایج بدی کسب نکرد و تیم در پایان فصل در رده چهارم جدول قرار گرفت.

91-92

بدون شک مشکل اصلی در این فصل جدای از اعتبارات کم، حضور یک شهردار با کمترین علاقه به مسائل فرهنگی و ورزشی در راس شهرداری اراک بود تا جایی که وی چندین بار در محافل مختلف، توجه به مشکلات غسالخانه (به گفته خودش مرده­ شورخانه ) را دارای اولویت بالاتر نسبت به مقوله ورزش دانسته بود.

تصمیمات عجیب این شهردار و حمایت های ناچیز وی موجب شد تا تنها چند روز قبل از آغاز مسابقات کادر فنی و مدیریتی باشگاه مشخص شوند و از دست دادن دوره پیش از مسابقات به عنوان دوره اصلی آماده­سازی باعث استارت مشکلات فنی این تیم شد.

در این فصل مجتبی خراجی مدیر عامل تیم شد و در ابتدا حمید جعفری بعنوان سرمربی انتخاب شد. شرایط عجیب این فصل تا حدی پیچیده بود که باشگاه حتی در شرایط خاص نیز که نیاز به عقد قرارداد با یک بازیکن یا مربی داشت می بایست نسبت به اخذ مجوز کتبی از شهردار اقدام کند و چندین مورد عقد قرارداد با افراد جدید به همین دلیل منتفی شد تا باشگاه در حوزه های مختلف به حداقل ها اکتفا کند.

تا پایان هفته سیزدهم تیم فقط سیزده امتیاز کسب کرد و این نتایج حکم به برکناری جعفری داد. با برکناری این مربی مدیر عامل تصمیمات اشتباهی گرفت. ابتدا ابوالفضل قدمیان سرمربی شد و در پنج بازی فقط یک امتیاز کسب کرد بعد از آن باز هم سرمربی تغییر کرد و در دوبازی محمد نوازی در قامت مربی بازیکن ظاهر شد تا اینکه در نهایت از هفته ۲۱ اصغر شرفی بعنوان سرمربی انتخاب شد و او هم در شش هفته پایانی نتوانست کاری از پیش ببرد تا اینکه شهرداری با ۲۵ امتیاز از ۲۶ بازی در رده سیزدهم جدول چهارده تیمی قرار گرفت و به لیگ دسته دو سقوط کرد.

دخالت های بیجا و بی مورد بعضی از اعضای شورای شهر وقت نیز از دلایل عمده عدم نتیجه گیری در این فصل بود. دخالت هایی که فقط موجب از دست رفتن زمان در برهه های مختلف شد تا جایی که در نیم فصل که تصمیم به جابجایی در کادر فنی گرفته شد مقاومت های ایجاد شده در این افراد و اظهارنظرهای غیرکارشناسی این افراد و اصرار بر اجرای نظرات خود موجب شد پروژه سقوط این تیم از همان زمان کلید بخورد.

در این میان هم نباید از نقش منفی تعدادی از بازیکنان پا به سن گذاشته باشگاه در عدم نتیجه گیری تیم نیز به سادگی گذشت. بازیکنانی که دارای ارتباطات پیچیده در تیم و سایر ارکان فوتبال بودند و پس از گذشت چندین سال هنوز نحوه عملکردشان در تیم برای خیلی ها مشخص نیست.

92-93

پس از سقوط تیم فوتبال شهرداری اراک به لیگ دسته دو یاس و ناامیدی بسیاری دامن اهالی و هواداران فوتبال اراک را گرفت مجموعه شهرداری در لیگ دو هم مسئولیت تیم را بر عهده گرفت و رضا عزیز محمدی بعنوان مدیر عامل جانشین مجتبی خراجی شد.

ابتدا احمد چاهی بعنوان سرمربی انتخاب شد ولی بعد از گذشت چند هفته با مطرح شدن اضافه کردن یک نفر بعنوان مدیر فنی، چاهی از سمت خود استعفا کرد و فرشاد فلاحت زاده جانشین وی شد.

عملکرد فلاحت زاده خوب نبود و تیم در سراشیبی سقوط قرار گرفت هر چه می­ گذشت وضعیت خطرناک تر می­ شد تا اینکه فلاحت زاده نیز برکنار شد و این بار علی رشیدی جانشین وی شد. رشیدی هم در هفته های پایانی نتوانست کاری از پیش ببرد و یکسال بعد از سقوط تیم به لیگ دسته دوم، تیمی که یکروز مدعی صعود به لیگ برتر بود راهی لیگ دسته سوم فوتبال کشور شد .

93-94

پس از اینکه تنها نماینده فوتبال استان در لیگ دو هم نتوانست خود را در لیگ حفظ کند و سقوط تلخی داشت، ورزش دوستان در اراک دچار فوتبال زدگی شده بودند که حاصل چندین سال سرخوردگی آنها در فوتبال بود. در این سال با پیگیری های هیات فوتبال استان مرکزی امتیاز یک تیم در لیگ دو به اراک داده شد و با توجه به حضور حمید بادکوبه در راس کارخانه آلومینیوم این مجموعه بزرگ بار دیگر وارد عرصه تیم­ داری شد.

علیرضا دهشمند بعنوان مدیر عامل انتخاب شد و علی نیکبخت سرمربی تیم شد. اکثر بازیکنان اراکی که در سایر استان ها بودند به اراک برگشتند و وضعیت حاکم بر تیم مطلوب بود. پس از کسب چند تساوی و برای اینکه تیم از کورس قهرمانی جا نماند نیکبخت بر کنار شد و مهدی پاشازاده جای وی را گرفت. با حضور پاشازاده وضعیت روبه جلوی تیم تقویت شد و در نهایت آلومینیوم با قهرمانی در لیگ دسته دوم توانست جواز حضور در لیگ یک را کسب کرده و بعد از چندین سال ناکامی یک تیم فوتبال توانست در لیگ صعود کند.

94-95

پس از صعود تیم فوتبال آلومینیوم اراک به لیگ دسته اول در فصل گذشته همگان انتظار یک حضور قدرتمند در این فصل را داشتند، حضوری که نهایتا به یک صعود تاریخی دیگر ختم شود. ابتدا غلامرضا دلگرم سرمربی نه چندان مطرح ایرانجوان بوشهر سرمربی آلومینیوم شده و تیم راهی مسابقات شد.

در این میان هیات مدیره و مدیر عامل کارخانه تغییر کردند و تیم جدید مدیریتی بر روی کار آمد. دلگرم در چند هفته ابتدایی عملکرد خوبی نداشت که همین امر زمزمه های جدایی این مربی بوشهری را تقویت می­ کرد ولی عملکرد او در چند بازی متوالی قابل قبول شد.

حتی آلومینیوم در برابر تیم قدرتمند خونه به خونه بابل موفق شد با ۴ گل این تیم را پشت سر بگذارد، اما بعد از این برد در یک اقدام عجیب مدیر عامل کارخانه دهشمند را برکنار کرد و در یک اقدام عجیب­ تر مجید آنجفی را که تا قبل از آن هیچگونه سابقه مدیریتی در فوتبال نداشت را به عنوان مدیرعامل جدید انتخاب کرد.

بعد از این تغییرات تیم همچنان روند مثبت خود را حفظ کرد ولی این روند فقط تا نیم فصل ادامه داشت و بعد از آن بدلیل کسب نتایج ضعیف داوود مهابادی جانشین دلگرم شد. مهابادی هم آن طور که باید و شاید عمل نکرد و تنها خوش شانسی او عدم نتیجه گیری تیم های پایینی جدول بود. در نهایت آلومینیوم اراک در این فصل که با بیست تیم برگزار می شد در رده نهم جدول قرار گرفت.

در کنار بررسی شرایط فوتبال اراک در سال­ های گذشته نباید از تیم فوتبال هپکو اراک گذشت که نزدیک به 10 سال در لیگ دو کشور حضور داشت و توانست بازیکنان بسیار زیادی را تربیت و به فوتبال اراک معرفی کند.

با توجه به حجم مطالب در این گزارش مجالی برای بررسی تیم هپکو در زوایای مختلف نبود که البته این بخش از فوتبال اراک هم در فرصت مقتضی بررسی خواهد شد.

این گزارش تصویر واقعی از فوتبال اراک در این چند سال ارائه کرده است که با تامل در آن می‌توان بیشترین دلایل عدم موفقیت را در این چند سال متوجه شد.

عدم ثبات و موانع مالی مهم ترین معضلات فوتبال اراک در این مدت بوده است. ثباتی که باید با یک انتخاب درست شروع شود و با یک حمایت منطقی ادامه یابد تا بتوانیم نتیجه دلخواه را کسب کنیم.

مسلما در کنار این اطلاعات می توان با بررسی دقیق swot وضعیت کنونی فوتبال ضمن یک برنامه ریزی نظام مند شرایط را برای کسب بهترین نتیجه فراهم کرد.