به گزارش ایسنا، محمود گودرزی دومین وزیر ورزش تاریخ ایران حدود 3 سال به عنوان نفر اول ورزش روی صندلی این وزارتخانه تکیه زد. وزارت ورزش دولت یازدهم بعد سه بار اعتماد نکردن نمایندگان مجلس به وزرای پیشنهادی رییس جمهور سرانجام 26 آبان 1392 صندلی خالی‌اش با انتخاب محمود گودرزی به عنوان وزیر این وزارتخانه پر شد.
مسعود سلطانی‌فر، رضا صالحی امیری، نصرالله سجادی سه گزینه اولیه و پیشنهادی دولت روحانی برای وزارت ورزش و جوانان بودند که نتوانستند اعتماد نمایندگان مجلس سابق را جلب کنند. گودرزی که مدیری دانشگاهی و ورزشی بود سرانجام رای اعتماد گرفت و به دلیل ویژگی‌های دانشگاهی‌اش شاید همه منتظر روزهای خوبی برای ورزش ایران بودند اما متاسفانه حواشی اطرافیان و اشتباه‌های مربوط به دوران وزارت او کم نبود و در نهایت وزیری که دیرتر آمده بود، زود رفت.
برخی عقیده دارند گودرزی با میل خودش استعفا نداده و مجبور به این کار شده است. آن چه که در روزهای اخیر و بعد از کناره گیری گودرزی مشخص نشده همین علت کنار رفتن اوست. هیچ کس تاکنون پاسخ این پرسش را نداده که اشتباه وزیر ورزش چه بود که از کارش کنار رفت یا به تعبیر دیگری مجبور به رفتن شد؟
وزیری که نزدیک به 3 سال در کابینه حضور داشت به چه دلیلی تنها 8 ماه مانده به پایان دولت یازدهم باید از این دولت برود؟ با توجه به اندک زمان باقی مانده تا پایان این دولت، شاید این موضوع به ذهن برسد که مشکل مهمی در مدیریت گودرزی وجود داشته که امکان به پایان رسیدن دوران وزارت او وجود نداشته است.
چند ماه پیش از آغاز المپیک 2016 ریو زمزمه هایی مبنی بر استعفا و یا استیضاح وزیر ورزش مطرح شد و آن زمان همه فکر می‌کردند نتایج این بازی‌ها تعیین کننده‌ی سرنوشت وزارت و ریاست گودرزی است، اما اینگونه نشد.
بدون در نظر گرفتن نتایج ایران در المپیک لندن، کاروان ایران در ریو 2016 نتیجه‌ی بدی نگرفت و حداقل نتایج المپیک ریو از معدل میانگین کسب مدال در ادوار المپیک بدتر نبود اما با یک نگاه ورزشی به نظر نمی‌رسد نتایج کاروان ایران در المپیک عامل رفتن گودرزی باشد. اگر هم این موضوع درست باشد باید دید انتظار رییس جمهوری از نتایج ایران چه بوده که اکنون به دست نیامده است.
زمانی که گودرزی و کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی فوتبال ایران هر روز حواشی زیادی داشتند و دائم علیه یکدیگر صحبت می‌کردند و حتی مسائلی که به دلیل پرسپولیسی خوانده شدن وزیر به وجود آمد، حرفی از رفتن وزیر نبود؟ آیا آن زمان وضعیت وزارت ورزش مطلوب بوده است؟
شاید موضوع پروژه‌های عمرانی ورزش یکی از عوامل احتمالی نارضایتی از عملکرد گودرزی باشد اما واقعیت این است که پروژه‌های نیمه تمامی که او در زمان سه سال حضورش در دولت به پایان رسانده، بی‌سابقه بوده، لذا بعید است با وجود مشکلاتی که در وزارت خانه گودرزی وجود داشت، این عامل دلیل کنار رفتن او باشد.
حال به هر دلیلی صندلی وزارت ورزش خالی مانده است. باید دید چه کسی 8 ماه باقی مانده را باید در ساختمان سئول به عنوان وزیر بگذراند. سلطانی‌فر که یک بار از طرف نمایندگان مجلس سابق برای حضور در ورزش رای اعتماد نگرفته به عنوان گزینه نهایی دولت به مجلس معرفی شده است، باید دید آیا او می‌تواند این بار از سد مجلس بگذرد و به سئول برسد.
در حال حاضر روی دیگر این اتفاقات نیز این است که وزیر آینده ورزش و جوانان که مشخص نیست بعد از چندبار رفتن به مجلس رای اعتماد خواهد گرفت، چه برنامه‌ای برای 8 ماه آینده وزارت ورزش و جوانان دارد؟ آیا قرار است همان رویه محمود گودرزی ادامه یابد؟ یا باید منتظر تغییری بنیادی در ورزش و تفریحات سالم جوانان باشیم؟
سوال مهم‌تر دیگر هم اینکه، با توجه به شرایط ورزش ایران، برنامه‌های احتمالی وزیر جدید تا چه اندازه می‌تواند به پیشرفت ورزش ایران کمک کند؟
آیا در صورت انتخاب دوباره حسن روحانی به عنوان رییس جمهور، وزیر منتخب کنونی ورزش و جوانان در کابینه دولت دوازدهم و در این وزارتخانه حضور خواهد داشت؟
جایگاه برنامه در تغییر و معرفی وزیر ورزش کجاست؟ چقدر در حذف و انتخاب وزرا به برنامه‌ها و استراتژی‌های ماندگار در ورزش توجه می‌شود؟
امید است پیش از هر تغییر مدیریتی همواره به این سوالات پاسخ داده شود تا شاید ورزش ایران بعد از نزدیک به 4 دهه بتواند مجال رقابت اساسی با قدرت‌های نوظهور ورزشی در آسیا و جهان را پیدا کند.
ایران کشور کم استعدادی در ورزش نیست اما چیزی که به فراموشی سپرده شده، بهره بردن از این استعدادهاست. بهره‌ای که با برنامه‌ریزی کشف و پرورش داده می‌شود. نکته‌ای که کمتر در مدیریت‌های ورزشی کشور در این سال‌ها جایگاهی داشته و دارد.
انتهای پیام
نظرات