رئیس هیات ورزش های روستایی و عشایری سیستان و بلوچستان در خصوص این ورزش به خبرنگار ایسنا گفت: در این بازی بومی و محلی در دست هر بازیکن یک یا دو چوب است که همزمان با ریتم سرنا و دهل بهم ضربه می زنند.
براهویی افزود: شروع این بازی آهسته و آرام است و با هر ضربه اصلی و محکم دهل هر دو نفر که کنار یکدیگر قرار دادند چوبهایشان را به هم می کوبند و به تدریج ریتم آهنگ تند شده و حرکت چوب نیز با آن تند می شود. در این ورزش تمرین فنون شمشیر زنی صورت می گرفت تا بدن ها برای روزگاران جنگ آماگی کامل داشته باشد و به عبارت دیگر می توان گفت ورزش چوب بازی تمرین فن شمشیر زنی در دوران صلح است که گاه به صورت چاپ دوچوبه نیز اجرا می شود. در چاپ دو چوبه حرکت شرکت کنندگان بر روی خط و دایره های شکل نیست و تعداد شرکت کنندگان نیز کمتر از چوببازی است.
رئیس هیات ورزشهای روستایی و عشایری سیستان گفت: در بسیاری از مواقع به هنگام چوب بازی ساده 2، چهار و یا 6 نفر از ورزیدگان مسلط و آگاه در داخل دایره چوب بازی به جای چوب از شمشیر استفاده می کردند. این ورزش در شمال سیستان و بلوچستان و در منطقه سیستان رواج دارد که قدمت آن نیز به قدمت شهر سوخته می رسد.
امروزه در بسیاری از جشن های عروسی منطقه سیستان از بازی چوب بازی به عنوان رقص محلی استفاده می شود و مردان حاضر در جشن ها با ایجاد دایره و بهره مندی از موسیقی سرنا و دهل اقدام به این بازی می کنند.
نظرات