به گزارش ایسنا، سفینه «سایوز» که امروز به عنوان موفق‌ترین ناو سرنشین‌دار در جهان شناخته می‌شود، آغاز تلخی داشت.

سه پرواز آزمایشی آن که بدون سرنشین انجام شد با شکست مواجه گردید و نشان داد که سفینه هنوز آماده پرواز سرنشین دار نیست و باید کامل شود، اما جشن اول ماه مه (روز جهانی کارگر) نزدیک بود و مسئولان سیاسی برنامه‌ریزان فضایی را مجبور کردند 23 آوریل 1967، ولادیمیر کاماروف را با ناو  سایوز-1 برای یک کار نمایشی، به فضا پرتاب کنند.

طبق برنامه یک روز بعد باید سه فضانورد با سایوز-2 رهسپار مدار زمین می شدند تا سفینه شان را به سایوز-1 متصل و کلمه"سایوز" که در زبان روسی به معنای "اتحاد" است و بخشی از نام "اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی"  به شمار می‌رفت را در فضا هم ایجاد کنند. به این ترتیب اتحاد این جمهوری‌ها در جشن کارگری اول ماه مه تا مدار زمین هم کشیده می‌شد!

اما بعد از پرتاب سایوز-1  کارشناسان متوجه شدند به دلیل بروز اشکال فنی، این عملیات شدنی نیست و به کاماروف دستور بازگشت دادند. بعد از ورود سفینه به جو، چتر نجات آن کارش را به درستی انجام نداد و ناو کیهانی به سختی به زمین برخورد کرد و آتش گرفت. آتش ناو را کاملا در برگرفته و جسد کاماروف در لابه لای آهن پاره‌ها سوخت و ذغال شد.

ورشنین فرمانده کل نیروی هوایی، دستور داد باقیمانده جسد کاماروف را به کیهان نوردان نشان دهند تا آنها آگاهانه راه‌شان را انتخاب کنند. کیهان نوردان گرچه همگی از مرگ کامارف غمگین شدند اما هیچ‌کدام عقب نشینی نکردند و طی نامه‌ای خطاب به مسئولان نوشتند ما آماده هر نوع حادثه‌ای هستیم.

عملیات الحاق دو سفیه در فضا باید در مدار زمین انجام می‌شد

انتهای پیام