به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: بعد از تصویب الحاق ایران به کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم «CFT» برخی از جریان‌ها و رسانه‌ها، نمایندگانی که به این طرح رای مثبت دادند را «خائن» خطاب کردند.

روزنامه کیهان نوشت: «با وجود خیانت برخی نمایندگان مجلس در رأی به لایحه CFT، تعداد آرای نمایندگان مخالف، رشد چشمگیری را نسبت به تعداد نمایندگان مخالف در روز تصویب برجام نشان می‌دهد.»

در مورد پروانه سلحشوری، نماینده تهران، نوشتند: «سلحشوری با گردن شکسته به مجلس آمد تا خیانت خودش را ثابت کند!» زدن اتهام خیانت به نمایندگان آن هم به خاطر انجام وظایف قانونی خود، یک ظلم آشکار در حق کسانی است که با رای مردم در اسفند ۹۴ انتخاب شدند.

«خیانت» اتهام بزرگی است که به نمایندگان مجلس زده شده است. نمایندگانی که هدف‌شان این است که با این لایحه چرخ‌های اقتصاد ایران راحت‌تر از گذشته بچرخد. مخالفان این لایحه هم بر این باور هستند که این اتفاق نمی‌افتد و این گذر زمان است که مشخص می‌کند کدام راست می‌گویند و کدام خلاف. هدف هر دو یکی است. رسیدن مردم به آرامش. در کجای این معنا خیانت نهفته است. چرا برخی فکر می‌کنند هر کسی بر خلاف تصور آنها فکر کند، «خائن» است. اصلا این حق را از کجا آورده‌اند که با خط کش خود همه چیز را اندازه می‌گیرند.

قرار است این لایحه که با رای نمایندگان به تصویب رسید به شورای نگهبان برود و اعضای این شورا آن را بررسی کنند. عباسعلی کدخدایی، سخنگوی شورای نگهبان اعلام کرده که «اعلام نظر در رابطه با CFT زود است و این شورا تحت فشار قرار نمی‌گیرد.»

سوالی که در این میان مطرح می‌شود این است که اگر اعضای شورای نگهبان هم نظری مانند اکثریت نمایندگان مجلس داشته باشند و این لایحه را تصویب کنند، آیا آنها هم خائن هستند؟ اگر این شورا این لایحه را رد کرد و «CFT» به مجمع تشخیص مصلحت نظام و رفت و آنجا تصویب شد. آیا اعضای مجمع خائن هستند؟

آیا کیهان حاضر است یادداشت بنویسد که اعضای شورای نگهبان و اعضای مجمع خائن هستند؟ آیا مخالفان این لایحه جلوی شورای نگهبان هم تجمع می‌کنند و حاضر هستند نطق‌های تند علیه اعضای این شورا ایراد کنند؟ یا فقط چون نمایندگان اصلاح‌طلب و اعتدال‌گرای مجلس از این لایحه دفاع و به آن رای دادند، خائن هستند؟

بررسی لوایح چهارگانه «FATF» از مجلس اصولگرای نهم و دولت احمدی نژاد شروع شد اما آن زمان چون همفکران در راس قدرت بودند، صدای کسی در نمی‌آمد اما حالا چون قدرت دست رقیب است بحث خیانت به کشور زده می‌شود.

منافع ملی کشور دچار سیاست‌زدگی شده و مسائل مهم ایران درگیر بحث‌های سیاسی و حزبی می‌شود. کاش در کنار دعواهای سیاسی کمی هم انصاف داشتیم و آزادگی را در مورد رقبای خود اعمال می‌کردیم.

انتهای پیام