به گزارش ایسنا؛ کندروتی اظهار داشت بطور کلی مهم اجرای خوب برنامه پرواز است و می‌توان فضانوردان را برای دوره‌های کوتاه‌تر، به عنوان مثال، برای دو هفته به ایستگاه فضایی بین‌المللی اعزام کرد.

به گفته وی، ماموریت‌ها در دوره‌های زمانی مختلف می‌تواند کمک کند تا چگونگی کار دستگاه‌های مختلف بدن انسان در شرایط بی‌وزنی بهتر مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد.

وی افزود، ماموریت‌های سالانه نیز می‌تواند به برخی از ویژگی‌های ماموریت‌های آینده برای مریخ کمک کند. ناسا در حال حاضر برای سفر به مریخ برنامه‌ای با مدتی در حدود 30 ماه را مد نظر دارد: شش ماه طول می‌کشد سفینه به مریخ برسد، 18 ماه زندگی و کار بر روی آن سیاره و شش ماه دیگر در راه بازگشت طی خواهد شد.

کندروتی می‌گوید: هیچ ماموریتی نمی‌تواند شامل بازگشت فوری به زمین باشد. برای این منظور، انجام ماموریت‌های سالانه به ایستگاه فضایی بین‌المللی ضروری است. ما باید درک کنیم که در این 30 ماه چه اتفاقی برای فضانورد می‌افتد.

لازم به ذکر است که رکورد اقامت طولانی مدت در فضا به دکتر والری پالیاکف کیهان نورد روسیه تعلق دارد که 437 شبانه روز بطور مستمر در مجتمع مداری میر زندگی کرد. در دوره جدید و ایستگاه فضایی بین‌المللی، فضانورد روسی میخائیل کرنینیکو و فضانورد ناسا اسکات کلی ماموریتی تقریبا یک ساله در این ایستگاه داشتند. آنها در 2 مارس 2016 به زمین بازگشتند و اقامت مداری 340 روزه، یک رکورد برای فضانورد آمریکایی به شمار می‌رود.

انتهای پیام