به گزارش ایسنا، یازدهمین دوره جام قهرمانان اروپا در سال ۱۹۶۶ برگزار شد. رئال مادرید توانسته بود در پنج دوره نخست عنوان قهرمانی را از آن خود کند. این تیم در هفتمین دوره به فینال رسید اما مغلوب بنفیکا شد. همچنین در فینال نهمین دوره از اینتر شکست خورد. این شکست با جدایی آلفردو دی استفانو از سفیدپوشان همراه شد. سانتاماریا و فرانس پوشکاش دو فصل دیگر در مادرید ماندند اما در نخستین ماه‌ها نیمکت نشین بودند. در آن زمان باشگاه‌ها نمی‌توانستند با بازیکنان خارجی قرارداد امضا کنند. به همین خاطر مادرید مجبور شد از بازیکنان ملی بهره بگیرد که اثر آن‌ها از تیم‌های پایه بودند.

سفیدپوشان در لیگ وضعیت خوبی نداشتند اما در جام قهرمانان اروپا نتایج خوبی کسب کردند. آن‌ها فاینورد، کیلمارنوک، اندرلخت و دیگر تیم‌ها را شکست دادند تا به نیمه نهایی رسیدند. در این مرحله باید به مصاف اینتر می‌رفتند که در دو دوره اخیر قهرمان شده بود. مادرید در طول فصل با تجربه شده بود. ولاسکس مغز این تیم محسوب می‌شد. گروسو عقب‌تر بازی می‌کرد و در میانه میدان حضور داشت. آمانسیو به مهاجم نوک تبدیل شد و سرنا در گوش راست بازی می‌کرد. مادرید تیم خوبی به نظر می‌رسید اما اینتر آن دوران یک شیطان بود. سوارس در ترکیب این تیم حضور داشت و بازیکنان سریعی همچون ماتزولا و جایر دا کاستا نیز در کنارش بودند. کورسو که ضربات آزاد فوق‌العاده‌ای می‌زد هم در اینتر بازی می‌کرد. با این حال مادرید با پیروزی یک بر صفر در دیدار رفت و تساوی یک بر یک در بازی برگشت به فینال صعود کرد تا همه را شگفت زده کند.

فلیکس لاسارو خبرنگار اسپانیایی یک ایده داشت و می‌خواست گزارش تصویری از بتانکورت، ولاسکس، دِ فلیپه، پیری، گروسو و سانچیس تهیه کند که در آن ۶ بازیکن مادرید از کلاه گیس بیتلز (گروه انگلیسی راک) استفاده کنند. باشگاه مادرید متوجه این موضوع شد و اجازه نداد گزارش منتشر شود. این باشگاه از روزنامه نگار اسپانیایی تعهد گرفت که پس فینال گزارش را منتشر کند.

مادرید باید در فینال به مصاف پارتیزانی می‌رفت که توانسته بود در نیمه نهایی منچستریونایتد را شکست دهد. پارتیزان تیم خوبی بود که معرف فوتبال قدرتمند یوگسلاوی در آن زمان بود. سفیدپوشان برای نخستین بار (و آخرین بار) در یک فینال با یازده بازیکن اسپانیایی به میدان رفتند. دیدار برابر اینتر دو مصدوم بر جای گذاشته بود و بتانکورت و کالپه نمی‌توانستند تیم را در فینال همراهی کنند. در ترکیب مادرید آراکیستاین، پاچین، دِ فلیپه، سانچیس، پیری، سوکو، سرنا، آمانسیو، گروسو، ولاسکس و خنتو حضور داشتند. خنتو که ششمین قهرمانی را در اروپا تجربه می‌کرد نشان دهنده حکمرانی مادرید در آن سال‌ها بود. همچنین پاچین دو قهرمانی با سفیدپوشان به دست می‌آورد. او در سال ۱۹۶۰ فاتح اروپا شده بود.

بازی شروع شد و پارتیزان بهتر بود. آن‌ها فوتبال مدرن‌تری را به نمایش گذاشتند و بهتر بازی می‌کردند. بازی پیش رفت تا این که نماینده یوگسلاوی در شروع نیمه دوم به گل دست یافت. دوندگی مادریدی‌ها وحشتناک بود. ناگهان مادرید با پاس فوق‌العاده ولاسکس به آمانسیو به گل رسید. مهاجم مادرید به زیبایی دروازه پارتیزان را باز کرد. کمی بعد سرنا از فاصله ۳۰ متری به سمت دروازه شوت کرد و گل دوم سفیدپوشان را به ثمر رساند. پارتیزان شکست را پذیرفته بود. نمی‌توانست بیش از این مقابل بازیکنان جوان مادرید دوندگی کند. مادریدی‌ها فقط می‌دویدند و خسته نمی‌شدند. سوت پایان در ورزشگاه هیسل به صدا در آمد. بازگشت سفیدپوشان به مادرید قهرمانانه بود چون کسی تصور نمی‌کرد این تیم قهرمان شود.

روزنامه ال الکاسار گزارش لاسارو را با تیتر "yeyés" منتشر کرد و آن تیم مادرید همیشه با آن لقب یاد شد (yeyés به بخش کر ترانه "او تو را دوست دارد" گروه بیتلز برمی‌گردد).

انتهای پیام