«اجازه می‌خواهد؛ مثل همه آنان که به میدان نرفتند، مگر با اذن حسین. اجازه نمی‌دهد. دل عمو راضی به پرپر شدن نوگل حسن نیست. قاسم بوسه می‌زند به دست و پای حسین. امام می‌پرسد: مرگ را چگونه می‌بینی؟ قاسم می‌گوید: به خدا شیرین‌تر از عسل. حسین در آغوشش می‌کشد. هر دو آنقدر گریه می‌کنند که بی‌رمق می‌شوند؛ حسین از آنچه بر سر فرزند برادرش تا ساعتی دیگر می‌آید و قاسم از تنهایی عمو.» آنچه می‌شنوید، شعری از «سیدحمیدرضا برقعی» و برداشتی آزاد از مقتل «لهوف»، با قطعاتی از «فردین لاهورپور» است.