به گزارش ایسنا، باتوجه به گرم شدن هوا و اشتیاق کوهنوردان برای صعود، تاثیرات ارتفاع بر فیزیولوژی بدن یکی از نکاتی است که باید هر کوهنورد از آن آگاه باشد. بدن انسان به فعالیت در محل زندگی خود عادت کرده و هنگامی که کوهنورد به مناطق مرتفع سفر می کند بدن فرد نیاز به سازش با محیط اطراف دارد. تاثیر ارتفاع بر بدن در حوالی ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ متری شروع می‌شود. 

با تغییر در میزان اکسیژن هوا بدن نیز به تدریج شروع به عکس العمل‌های متفاوتی خواهد کرد. در صعود خیلی سریع به ارتفاعات تقریبی ۲۵۰۰ متری و بالاتر، تجربه بیماری‌های مناطق مرتفع متداول است. البته اگر وقت کافی برای سازش بدن با ارتفاعات در نظر گرفته شود، بیشتر مردم می‌توانند تا ارتفاع ۵۰۰۰ و ۵۵۰۰ متری خود را با محیط تطبیق دهند.

 بالاتر از ارتفاع ۵۵۰۰ متری عده کمتری می‌توانند خود را با ارتفاعات وفق دهند. در ارتفاع های بالاتر از فشار هوا کاسته می شود و هوا رقیق‌تر خواهد شد.  این بدان معناست که در هر نفسی که می‌کشید، اکسیژن کمتری دریافت می‌کنید. 

اکسیژن انرژی لازم برای حرکت را تامین می‌کند، اکسیژن برای فعالیت‌های مغزی، گوارشی، التیام دادن زخم‌ها و هر نوع فعالیت طبیعی بدن ضروری است. هنگامی که بدن اکسیژن کمتری بگیرد، مجبور است خود را با شرایط موجود وفق دهد بنابر این تنفس تندتر و عمیق‌تر می‌شود. بدن گلبول‌های قرمز بیشتری تولید می‌کند تا مقدار اکسیژن بیشتری را در خون حمل کند. زمان سپری شده، بر واکنش‌های تطابقی بدن تاثیرگذار است. اگر شما آرام حرکت کنید، در امان می‌مانید. صعود سریع، خطرپذیری و رنج کشیدن از بیماری‌های ارتفاعات را به دنبال خواهد داشت.

 کوه‌پیمایان  مبتدی و توریست‌ها اغلب اطلاعات کمی نسبت به بیماری‌های مربوط به ارتفاعات دارند و اگر بطور سریع با تله‌کابین، بالابرهای ویژه اسکی و .... به ارتفاعات بروند معمولا دچار سردرد خواهند شد.

سردرد، حالت تهوع، خستگی، بی‌اشتهایی، سرگیجه و اختلال در خواب می تواند علائم شایع بیماری ارتفاع باشد.

پنهان کردن و کتمان علائم فوق و اصرار فرد بر صعود می‌تواند کشنده باشد. اگر با استراحت و کاهش فعالیت، علائم کاهش پیدا کرد، زمان بیشتری را برای استراحت و به اصطلاح هم‌هوایی اختصاص دهید. اما اگر بدتر شدید، ارتفاع را کاهش دهید و جهت شب‌مانی حداقل ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ متر پایین‌تر بروید.

همچنین انجمن پزشکی کوهستان ایران در باره اثر ارتفاع بر روی قلب می گوید که سفر به ارتفاعات می‌تواند اثراتی چند بر روی قلب شما داشته باشد. اکسیژن پایین در هوا و فعالیتی که انجام می‌دهید می‌تواند ضربان قلب شما را افزایش دهد.

این مسئله معمولاً یک مشکل تلقی نمی‌شود ولی اگر شما یک شرایط قلبی خاص دارید (آنژین یا سکته قلبی) ارتفاع می‌تواند تنش‌های بیشتری را بر قلب شما وارد کند. همچنین فشار خون شما ممکن است تا اندازه کمی بر اثر ارتفاع، بالا رود، اما این تاثیر معمولا جلب توجه نمی‌کند. یکی از تاثیرات ارتفاع بر خون، افزایش گلبول‌های قرمز خون است، بنابراین خون شما اکسیژن بیشتری می‌تواند حمل کند. این امر بعضی اوقات می‌تواند به غلظت خونی و کندی گردش خون منجر شود. با این زمینه ذهنی، شما باید مایعات بیشتری بنوشید.

اگر شما بیماری قلبی شناخته شده‌ای مثل تپش نامنظم قلبی، فشار خون بالا، حمله قلبی یا آنژین دارید باید با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که برنامه‌ای که قصد انجام آن را دارید، منجر به ایجاد بار اضافی در قلب شما نخواهد شد و داروهای تجویز شده را همراه ببرید.

بنابراین قبل از رفتن به ارتفاعات از سلامت قلب خود و فشار خون طبیعی مطمئن شوید. همچنین میزان فعالیت خود را قبل از رفتن به ارتفاعات، افزایش دهید تا بدن شما آمادگی کامل برای مواجه با فشار ارتفاع را داشته باشد.

برای جلوگیری از مشکلات قلبی در ارتفاع باید چند نکته را رعایت کنید:

– هنگام صعود آهسته قدم بردارید و مسابقه ندهید.

– استراحت کافی را در نظر بگیرید.

– مقدار زیادی مایعات بنوشید.

– اگر با هر مشکلی مواجه شدید، در همان ارتفاع بمانید و بالاتر نروید.

– اگر مشکل شما ادامه پیدا کرد ارتفاع خود را کم کنید.

در آخر حتی اگر هنگام صعود احساس شاد و خوبی دارید، استراحت به موقع را فراموش نکنید.

انتهای پیام