سلمان ساکت در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص حذف حصارهای فیزیکی دانشگاه اظهار کرد:  می‌توان این ماجرا را از مناظر مختلف  بررسی کرد، هم از نظر زمان و هم چگونگی مطرح شدن این طرح از سوی شورای شهر و مدیریت شهری و از خود دانشگاه نیز گلایه‌هایی وجود دارد.

وی ادامه داد: از شورای شهر و مدیریت شهری به دلیل اینکه شرایط فعلی جامعه که شرایط اقتصادی سخت و دشوار گریبان‌گیر مردم است و اقشار مختلف از یک سو با بیماری کرونا و از سوی دیگر با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند و التهابات و استرس‌های بسیاری در جامعه وجود دارد و سوی دیگر طرح مسائل این چنینی که می‌تواند ایجاد استرس، نگرانی و التهاب کند، کار درست و شایسته‌ای نیست.

ساکت افزود: مدیریت شهری سال گذشته هم درباره توافقی که با دانشگاه درباره ضلع شمالی دانشگاه داشتند همین خطا را مرتکب شدند و موجی از نگرانی و اعتراض در بین دانشجویان، اعضا هیات علمی و کارکنان  ایجاد شد که متاسفانه آن کار نادرست و ناشایست، برایشان تجربه نشد و اعضای محترم شورای شهر و مجموعه مدیریت شهری دوباره به همان شکل عمل کردند.

رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه گفت: از طرف دیگر از دانشگاه هم باید گلایه داشت که چگونه اجازه می‌دهد تا کیان و حرمت دانشگاه توسط نهادها و دستگاه‌های بیرون دانشگاه شکسته شود، چرا که آنطورکه گفته شده است دانشگاه درخواستی در این خصوص نداشته، پس چگونه مجموعه مدیریت شهری بدون هماهنگی با دانشگاه، مصوبه‌ای چنین مهم را در صحن علنی شورا مطرح  و سپس تصویب می‌کنند و بعد که به آن اعتراض می‌شود، می‌گویند این طرح در سطح یک پیشنهاد است.

وی ادامه داد: برای طرح چنین پیشنهادی شایسته بود قبلش با قسمت‌های مختلف دانشگاه هماهنگی‌های لازم انجام می‌گرفت. همچنین جا داشت دانشگاه پس ازتصویب این طرح در صحن علنی شورا خیلی سریع و به هنگام اطلاع‌رسانی می‌کرد و واکنش نشان می‌داد تا جلوی شایعات و موج گسترده اعتراضات ‌گرفته شود.

استادیار گروه آموزشی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد اظهار کرد: برخی از ارتباط  بیشتر جامعه با دانشگاه پس از حذف حصارها و نرده‌های اطراف دانشگاه سخن می‌گویند که این حرف بسیار عوام‌فریبانه و تقلیل‌گرایانه است، به این دلیل که مگر ارتباط دانشگاه با جامعه یک ارتباط فیزیکی است که با برداشتن حصارها این ارتباط بیشتر شود.

ساکت عنوان کرد: ارتباط دانشگاه با جامعه، یک ارتباط ارگانیک و سیستماتیک در سطوح مختلف علمی، اجتماعی و فرهنگی است و این حصارها و دیوارها چه باشند و چه نباشند، این ارتباط باید بیشتر و بالنده‌تر از قبل باشد، بنابراین به نظر من تقلیل ارتباط جامعه با دانشگاه به بودن یا نبودن یک دیوار یا حصار، ناشایست و نادرست است.

استادیار گروه آموزشی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد اظهار کرد: درباره این طرح، مدیران شهری و برخی از اعضای شورای شهر در اظهار نظرهایشان مغالطه‌هایی داشته‌اند. از طرفی این طرح و دانشگاه فردوسی مشهد را با شهرها و دانشگاه‌های درجه اول دنیا مانند آکسفورد، ام آی تی و هاروارد مقایسه کرده‌اند، در صورتی که نه کشور ما با کشوری که آن دانشگاه‌ها در آنجا قرار دارد سازگار و همخوان است و نه شرایط شهری و دانشگاهی ما با آن‌ها قابل مقایسه است و اتفاقا بر خلاف نظر این دوستان در بسیاری از کشورهای جهان دوم و سوم، حصارهای فیزیکی دانشگاه‌ها همچنان حفظ شده است و حتی مقررات ورود و خروج بسیار سفت و سخت‌تر از دانشگاه‌های ما در ایران است.

وی گفت: مثلا در کشورهای لهستان، چکسلواکی و اتریش، دانشگاه‌ها کاملا حفاظت شده هستند و برای ورود باید هماهنگ کرد. بنابراین مقایسه‌هایی که با دانشگاه‌های درجه یک در کشورهای تراز اول و بسیار پیشرفته بدون در نظر گرفتن شرایط اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی صورت می ‌گیرد، مغالطه‌ای نادرست است.

رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی ادامه داد: دوستان از یک بازی برد - برد سخن می‌گویند، بدین معنی که با برداشتن نرده‌های دانشگاه، از یک سو سرانه فضای سبز در شهر زیاد می‌شود و از طرف دیگر اینکه هزینه نگهداری فضای سبز به عهده مدیریت شهری گذاشته می‌شود، این حرف البته درست است، چرا که هزینه نگداری فضای سبز در دانشگاه بسیار بالاست در حالی که از این فضا فقط دانشگاهیان استفاده نمی‌کنند و بسیاری از شهروندان بویژه در منطقه ۹ از آن بهره می‌برند، اما به نظر من باید راه‌های دیگری را پیش‌بینی کرد.  شایسته است که مدیریت شهری به کمک دانشگاه بیاید و بخشی از هزینه‌های نگهداری فضای سبز را تقبل کند، البته نه با این شرط  که نرده‌ها و حصارهای دانشگاه برداشته شود.

وی ادامه داد: برداشتن نرده‌ها و حصارهای دانشگاه، تبعات بسیار خطرناکی خواهد داشت. در شرایط امروز که فشارهای اقتصادی بسیار زیاد است و بزهکاری و نابه هنجاری‌های‌ اجتماعی مثل اعتیاد، دزدی و زورگیری بسیار فزونی یافته، برداشتن این حصارها جز نا امن کردن محیط  برای دانشجویان ثمره دیگری نخواهد داشت.

ساکت اظهار کرد: متاسفانه برخی اصلا شرایط اجتماعی و فرهنگی شهری و دانشگاهی ما را در نظر نمی‌گیرند. دانشگاه با همت و پافشاری بزرگانی در دوره‌های قبل توانسته برای خودش مکانی نسبتا امن ایجاد کند و فعالیت‌های فرهنگی، آموزشی و حتی فعالیت‌های سیاسی را در یک بستر نسبتا آرام  و محدود سامان دهد.

وی گفت: به هرحال این گلایه از شورای شهر و مدیریت  شهری وجود دارد که بدون هماهنگی لازم با بخش‌های مختلف دانشگاه، مانند مدیران ارشد دانشگاه، اعضای هیات علمی، کارکنان و بدنه دانشجویی چنین  طرح مهمی را در صحن علنی مطرح کرده و بعد از ایجاد موج گسترده اعتراضات، عقب نشسته است که این جز ایجاد اضطراب و التهاب در شهر و جامعه دانشگاهی هیچ ثمره دیگری نداشته است.

استادیار گروه آموزشی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی اظهار کرد: به نظر می‌آید برخی از دوستان شاید تصور می‌کنند ضعف و سستی در دانشگاه وجود دارد که به هر نحوی بدون هماهنگی‌ها و مشورت‌های لازم تصمیم می‌گیرند، مطرح و پیگیری می‌کنند و بعد که با موج اعتراضات مواجه می‌شوند عقب‌نشینی می‌کنند.

وی گفت: مشابه همین امر سال گذشته در تفاهم‌نامه شهرداری با دانشگاه ( برداشته شدن حصارهای ضلع شمالی دانشگاه  و ایجاد یک بازارچه فرهنگی) دیده شد  و التهاب بسیاری ایجاد کرد. طرحی که هیچ پشتوانه فکری، اجتماعی و فرهنگی نداشت و کاری خطا و بسیار نادرست بود و خوشبختانه متوقف شد.

ساکت ادامه داد: به نظرم دانشگاه هنوز استقامت، استحکام و استواری خود را دارد و حتی نهادهای برآمده از مردم باید در مواجه با دانشگاه تمام ملاحظات لازم را رعایت کنند.

رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی ادامه داد: امروز پردیس دانشگاه مشهد سه مجموعه کلان را در خود جای داده است؛ دانشگاه فردوسی، دانشگاه علوم پزشکی و جهاد دانشگاهی. یکی از اشتباهات دیگر برخی از اعضای شورای شهر و مدیریت شهری آن است که این تفکیک را بین مجموعه‌های داخل پردیس قائل نیستند و تصور می‌کنند با هماهنگی جزئی و پشت پرده می‌توانند برای کل این سه مجموعه تصمیم بگیرند.

وی گفت: البته در این میان باید این گلایه را از دانشگاه علوم پزشکی نیز مطرح کرد که چرا حساسیت‌هایی که در میان دانشجویان، کارکنان و اعضای هیات علمی دانشگاه فردوسی درباره مسائل این چنینی وجود دارد در میان آنان وجود ندارد که البته شاید هم حق دارند چون بخش عمده‌ای از اعضای هیات علمی و کارکنان آن‌ها در بیمارستان‌ها مشغول به کار هستند و شاید پردیس دانشگاه برای آنان در اولویت نخست نباشد، اما پردیس دانشگاه، خانه آن‌ها هم هست و در بخشی از این زمین‌ها، خوابگاه‌ها و ساختمان‌های اداری و دانشکده‌هایشان وجود دارد.

انتهای پیام