دکتر محمدعلی سپهوندی در گفت‌وگو با ایسنا درباره تعیین حدود و میزان استفاده از تنبیه بدنی در تربیت کودکان اظهار کرد: در قرن حاضر و در سال‌های نه‌چندان دور بسیاری از والدین اگر اشتباهی از فرزندانشان یا رفتاری که از نظر آن‌ها درست نبود سر می‌زد، تنها رویکرد تربیتی را در تنبیه بدنی او می‌دانستند فارغ از اینکه تا چه اندازه این رویکرد مؤثر یابی تأثیر بوده است.

وی تصریح کرد: هدف والدین با این تنبیه‌ها این بوده که دارند به تربیت کودک خود اقدام می‌کنند و احتمالاً با تنبیه بدنی به مقصود خود با سرعت بیشتری نائل می‌شوند.

سپهوندی افزود: معمولاً روانشناسان تنبیه و خصوصاً تنبیه بدنی را جایز نمی‌دانند و بی‌تأثیر بودن و بر مضرات جانبی آن برای وضعیت روانی و جسمانی حال و آینده کودک تأکید دارند اگر چه در بسیاری از کتب مرتبط با علوم رفتاری بر تنبیه با رعایت تناسب آن با میزان خطای کودک و به عنوان اولویت اول اشاره شده است.

این عضو هیئت علمی دانشگاه لرستان خاطرنشان کرد: در مورد رد تنبیه بدنی استدلال‌های متعددی مطرح شده از جمله آنکه کودک با قرار گرفتن در موقعیتی که به خاطر آن تنبیه شده بدون حضور تنبیه و تنبیه‌کننده ممکن است ترغیب به انجام آن رفتار شود بنابراین در غیاب عوامل تنبیه‌کننده ممکن است کودکان هر کاری بکنند.

وی با اشاره به دیدگاه‌های اسلام در مورد تنبیه کودکان یادآور شد: آنچه که از روایات متعدد و مستند اسلامی به دست می‌آید تقدّم محسوس و موکد محبت، مودت و شفقت در تربیت کودک بر خشونت و برخورد فیزیکی است.

سپهوندی بیان کرد: از دیدگاه ائمه (ع) تنبیه انواع مختلفی دارد که تنها در کتک زدن خلاصه نمی‌شود؛ قطع رابطه، قهر موقت، جدا کردن کودک از آنچه مورد علاقه اوست، توبیخ و تهدید، بی‌مهری موقت و هدفمند نسبت به او از آن جمله هستند که در بسیاری از روایات به آنها اشاره شده است.

این روانشناس گفت: در تنبیه باید مراحل و مراتب آن را رعایت کرد و باید از مرحله ضعیف شروع کرد چرا که شاید با اجرای مرحله ضعیف از تنبیه، مثلاً یک تغییر چهره و اخلاق به کودک به اشتباه خود پی ببرد و اصلاح شود که در این صورت دیگر نیازی به تنبیه بدنی نخواهد بود.

انتهای پیام