به گزارش ایسنا، خرس سیاه که به آن خرس سیاه بلوچی نیز گفته می‌شود عمدتا در مناطق جنگلی به خصوص در نواحی تپه ماهوری و کوهستانی در ارتفاعات ۵۰۰ متر تا ۲۷۰۰ زیست می‌کند و در استان‌های کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان با تراکم بسیار پایین یافت می‌شود.

خرس سیاه آسیایی معمولا به تنهایی زیست می‌کند و عمدتا شبگرد است. غذای آن‌ گیاه داز، خرما، زیتون، میوه، مواد گیاهی، حشرات و لاشه است و گاهی اوقات حتی به شکار جانوران نیز می پردازد.

در برخی مناطق طی زمستان در غارها و شکاف صخره ها می‌خوابد و اواخر بهار جفتگیری می‌کند. توله ها در زمستان به دنیا می‌آیند و هر خرس ماده بین یک تا سه توله به دنیا می‌آورد و توله‌ها تا ۱.۵ ماه پس از ترک لانه شیر می‌خورند و حدود ۲ دو سال همراه با مادر هستند. ماده ها در سن سه سالگی قادر به زادآوری می شوند.

 طول بدن خرس سیاه آسیایی۱۳۰ تا ۱۹۰ سانتیمتر، طول دم ۷ تا ۱۰ سانتیمتر و ارتفاع بدن آن‌ها ۹۰ سانتیمتر و رنگ بدن آن‌ها عمدتا سیاه رنگ با پوزه و گوش‌های روشن تر است. مشخصه آن‌ها وجود نوار سفید رنگ به شکل هفت روی سینه است.

خرس سیاه برای زندگی روی درخت سازگار شده است و چنگال‌های تیز دست و پا طوری قرار گرفته‌اند که به بالارفتن او از درخت کمک می‌کنند. روی درخت، شاخه ها را زیر خود قرار می دهند و از این رو نمایه های شبه "آشیانه" یکی از نشانه های مهم حضور آن‌ها در هر منطقه است.

خرس سیاه آسیایی براساس قوانین سازمان حفاظت محیط زیست در زمره گونه های درخطر انقراض است و تخریب و جزیره ای شدن زیستگاه ها، شکار و زنده گیری توله ها از مهمترین عوامل ازبین رفتن این گوشتخوار در ایران به شمار می رود. 

به گزارش ایسنا، درمورد این گوشتخوار کمتر مطالعه شده و حفاظت از آن در محدوده پراکنش محدود آن نیازمند برنامه ریزی و اقدامات جدی است و بر اساس اعلام سازمان محیط زیست تکه تکه شدن زیستگاه، بهره‌برداری از جنگل‌ها برای زغالگیری، معدن‌کاوی، احداث جاده‌های روستایی و شهری و چرای بی‌رویه مهمترین عوامل تخریب زیستگاه خرس سیاه است.

انتهای پیام