مهدی حسنزاده در گفتوگو با ایسنا در خصوص فعالیت و ماهیت کرسیهای نظریهپردازی، اظهار کرد: در باب پرداختن به تحقیقات علمی چند رویکرد وجود دارد. گاهی در این خصوص به سوی توصیف پدیدهها و گاهی به سوی تکرار رفته و آنچه که وجود دارد را تکرار میکنیم. گاهی اوقات نیز به دنبال تولید علم هستیم. کرسیهای نظریه پردازی به دنبال تولید دیدگاههای علمی است.
وی افزود: در نظریه پردازی توجه به دو حوزه است، نظریاتی که تحول علمی ایجاد میکنند و میتوانند در گسترش مرزهای علمی به ما کمک کنند. دیگری شامل نظریات نوینی است که به ما در حل معضلات اجتماعی کمک میکند. در نظریهپردازی ما به دنبال ارائه دیدگاههای نوین علمی هستیم. این دیدگاهها میتوانند در زمینه گسترش علم یا حل یک مشکل اجتماعی باشد.
این عضو هیئت علمی دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی در رابطه با الزامات نظریه پردازی، ادامه داد: آنچه که در آییننامه کرسیهای نظریه پردازی وجود دارد نیاز به بسط و تفصیل بیشتری دارد. درحال حاضر ممکن است آییننامه موجود خوانندگان را با ابهاماتی روبرو سازد. باید این موضوع که چه کسانی و چگونه میتوانند به این حوزه وارد شده و نظریه خود را عرضه نمایند روشنتر شود.
حسن زاده بیان کرد: در کمیته دستگاهی دانشگاه، آییننامه موجود را اندکی چارچوبمند ساختیم تا همکارانی که قصد ورود به این حوزه را دارند از حالت سردرگمی خارج شوند. به عنوان مثال در کمیته دستگاهی مصوب شد همکارانی که قصد ورود به مقوله نظریه پردازی را دارند به عنوان مثال باید یک کتاب تصنیفی در همان موضوع داشته باشند. دارا بودن کتاب تصنیفی به این معنی است که این فرد در حوزه علمی خود متخصص است. یا اینکه عضو هیات علمی باید مقالات علمی پژوهشی متعددی (حدود ۱۰مقاله) در همان موضوع داشته باشد. خواه ناخواه، از الزامات و ضرورتهای حوزه نظریه پردازی تخصص فرد پژوهشگر یا محقق است. این صاحب نظر بودن از طریق نوشتههای علمی و پژوهشی محقق مشخص خواهد شد.
دبیر دستگاهی کرسیهای نظریه پردازی دانشگاه فردوسی خاطرنشان کرد: عمدتا کسانی وارد حوزه نظریه پردازی میشوند که در گذشته به صورت تخصصی در خصوص موضوع مورد نظر به فعالیت پرداخته و بروندادهای پژوهشی خود را در آن حوزه دارند. نظریهپردازی عبارت است از قلب و چکیده آنچه که پژوهشگر درگذشته بر روی آن کار کرده است. ورود به حوزه نظریهپردازی ضرورتا به رتبه علمی فرد باز نمیگردد. ارتقای مرتبه برای عضو هیات علمی یک مسئله خود خواسته است.
این عضو هیئت علمی دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی بیان کرد: به طور کلی، کرسیها به دو نوع تقسیم میشوند: کرسیهای نظریه پردازی و ترویجی. در کرسی نظریهپردازی حتما سوابق پژوهشی متقاضی مهم است و حتما باید صاحب صلاحیتهای علمی-تخصصی پیشینی باشد. اما در کرسیهای ترویجی این مسئله اهمیت کمتری دارد.
حسنزاده در رابطه با تفاوت کرسیهای نظریه پردازی و ترویجی، گفت: کرسیهای نظریه پردازی و علمی به خلق ایده و نگاهی نو در راستای تحول علم و حل مشکلات اجتماعی اقدام میکنند. اما در کرسیهای ترویجی این انتظار وجود ندارد.
دبیر کمیته دستگاهی کرسیهای نظریه پردازی دانشگاه فردوسی در رابطه با موانع رشد کرسیهای نظریه پردازی در دانشگاه، اظهار کرد: یکی از پیشنهاداتی که میتواند موجب رونق این کرسیها شود، باز کردن و وسعت بخشیدن به محدوده این کرسیها است. درحال حاضر بیشتر در برگزاری این کرسیها بر علوم انسانی اسلامی تاکید میشود. اگر بتوان حوزه و گستره این کرسیها را بیشتر کرد تا تمام حوزههای علوم انسانی به این موضوع وارد شوند و در صورت نیاز، از سمت و سوی نظریه پردازان دینی و اسلامی نقد شود، میتواند تا حد بسیار زیادی به رونق بخشیدن این کرسیها منجر شود. باید نظریه پردازان همه علوم انسانی بتوانند وارد این حوزه شوند.
این عضو هیئت علمی دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی بیان کرد: امروزه در برخی از دانشگاهها یا موسسات پژوهشی کمیتههای دستگاهی وجود دارد. روند اجرایی طرحهای پژوهشی در این کمیتههای دستگاهی شکل میگیرد. در حالت فعلی از زمان طرح پیشنهاد از سوی متقاضی تا زمان ثبت ایده کمی زمانبر است. این امر ممکن است پژوهشگران و افرادی را که قصد ورود به این حوزه را دارند، از ادامه راه و همکاری بیشتر دلسرد نماید.
انتهای پیام
نظرات