به گزارش ایسنا، اوج هنر مردمی در ایران را در دیوارنگاره‌های سال های منتهی به پیروزی انقلاب می توان دید. دیوارنگاری در این دوره، هنری مردمی به حساب می آمد که رسالتی اجتماعی و سیاسی بر عهده دارد؛ هنری که در سال های بعد به شکل جدی تری ادامه پیدا کرد و اغلب آن را در سه مقطع زمانی انقلاب، جنگ و پس از جنگ تقسیم می‌کنند.

دیوارنگاری انقلاب، پیش از ۲۲ بهمن ماه ۵۷ و در یک حرکت مردمی و خودجوش ظاهر شد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گسترش یافت. شروع این جریان با گرافیتی ها و دست نوشته های مردمی همراه بود. کمی بعد، برخی از هنرمندان نیز به این جریان پیوستند و به خلق دیوارنگاره های انقلابی روی آوردند. آثار این دوره سفارش‌دهنده خصوصی یا دولتی نداشت و توسط مردم هدایت و کنترل می‌شد. در واقع دیوارنوشته های انقلاب آثاری کاملا مردمی و ترکیبی از  نوشته ها و تصاویر ساده بودند. طبیعتا این دیوارنوشته ها و تصاویر چندان دارای وجوه هنری نبودند و صرفاً به خاطر اطلاع‌رسانی در روزهای سکوت و خفقان حکومت نظامی شکل گرفتند.

در ادامه می توانید برخی از دیوارنویسی ها و گرافیتی های دوران انقلاب را تماشا کنید. در این دوره استفاده از روش استنسیل برای ترسیم چهره امام (ره) و یارانشان از جایگاه ویژه ای برخوردار بود که هنوز هم برخی از آنها بر دیوارهای شهر مشاهده می شود (مسعود کوثری).

مسعود کوثری همچنین در کتاب «گرافیتی به منزله هنر اعتراض» اشاره می کند که «شاید اشکال خاص گرافیتی که در جریان و دوران پس از انقلای شکل گرفته از اولین تجربه هایی باشند که به گرافیتی به معنای امروزی آن نزدیکتر می شوند.»

انتهای پیام