یک شاعر معتقد است: ادبیات مثل یک تیغ برنده است و خودش به تنهایی کارایی بسیاري دارد.

علی‌رضا بدیع در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ـ منطقه خوزستان ـ اظهار کرد: ادبیات به عنوان بنیادی‌ترین مبحث و رشته در علوم انسانی از طرفی با مبانی فکری، اندیشه و پیام سر و کار دارد و از طرف دیگر تلفیق و پیوند ناگسستنی با موضوعات هنر و زیبایی دارد.

وی خاطرنشان كرد: ادبيات در كشور ما نسبت به بسیاری از کشورهای غربی که به شعر و ادبیات به عنوان هنر صرف نگاه می‌کنند و هنر را تنها محملی برای خود هنر می‌خواهند تفاوت‌های بسیاری دارد چراکه در کشور ما در بسیاری از منظومه‌ها همچون مثنوی، بوستان و گلستان سعدی، شاهنامه فردوسی و غزلیات عارفانه عطار شعر هم محملی برای زیبایی و هم محملي برای پیام و اندیشه است.

بدیع بيان کرد: زمانی که واعظ یا خطیبي شروع به اندرز و نصیحت می‌کند سخنان او نمی‌تواند در گوش جان همه مستمعان و پا منبری‌ها بنشیند ولی زمانی که کسی مثل مولانا، ابوسعید ابوالخیر و شمس تبریزی با زبان هنر همان وعظ را در قالب شعر بیان می‌کند همه به حافظه می‌سپارند و از گوش جان آویزانش می‌کنند.

او ادامه داد: این است که ادبیات كشور ما آموزه‌های اخلاقی و دینی را با مبحث هنر پیوند می‌زند و آن‌ها را به شکلی زیبا منتقل می‌کند. مثلا ما در غزلیات حافظ می‌بینیم که می‌گوید: " مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن / که در طریقت ما غیر از این گناهی نیست".

اين شاعر اظهار كرد: ادبیات نزد ما ایرانیان همواره به عنوان یک رسانه مطرح و کلیدی مورد توجه است و از دیرباز که شبکه‌های اجتماعی نبودند ابزار و رسانه ما ادبیات بوده است و شاعران ما با ادبيات مردم را به ايفاي نقش روشنگری هدایت می‌كردند.

بديع  اضافه كرد: در حال حاضر نیز شاعرانی همچون اخوان ثالث، شفیعی کدکنی، حسین منزوی و... این رسالت را به دوش دارند.

وی در پاسخ به این سوال که آیا ادبیات باید محمل دین، سیاست، فلسفه باشد تا موجب رشد شود یا این که به خودی خود نیز می‌تواند اين نقش را ايفا كند گفت: در مبحث هنر هیچ گونه باید و قطعیتي وجود ندارد. ادبیات ما از یک سر به هنر وصل است و از سر دیگر به آداب، اخلاق و دین و سیاست مرتبط است.

او افزود: در خیلی مواقع ادبیات ما می‌تواند فقط با نشان دادن زیبایی بدون این که اخلاق، آداب یا ادبی در آن باشد منشاء خیر باشد و زندگی یک نفر را دستخوش تغییر کند. کم نبودند افرادی که با یک تشبیه ساده یا تصویر زیبا و زبانی خلاقانه در شعر راه خودشان را پیدا کرده‌اند بدون این که آن بیت حتی چنین قصدی داشته باشد یا حکمت و فلسفه خاصی را پشت خودش پنهان کرده باشد.