بین میدان نو و میدان کهنه که هر دو امروز نام خود را به میدان نقش جهان و امام علی (ع) تغییر داده اند ازطریق دو بازار"بزرگ" و "درباغ" به طور یکپارچه و سرپوشیده ارتباط؛ دو میدانی که هر کدام ویژگی های منحصر به فرد خود را داشته و در دو دوره متفاوت زمانی ساخته شده اند.

قدمت میدان امام علی که پیش از این با نام‌های عتیق، سبزه میدان، میدان هارون ولایت، میدان سنجری (منسوب به سلطان سنجر سلجوقی) و میدان کهنه نیز شهرت داشته به دوران سلجوقیان بازمی‌گردد، این میدان در گذشته به عنوان میدان اصلی و مرکزی شهر اصفهان کاربرد داشته و اگرچه در نتیجه هجوم مغولان با آسیب‌های فراوانی مواجه شد، اما بعدها در زمان ایلخانان و تیموریان تا حدی مورد مرمت و بازسازی قرار گرفت .

مسجد جامع، امامزاده هارون ولایت، منار مسجد علی و بازارهای اطراف آن از مهمترین بخش های این میدان قدیمی و شناخته شده شهر اصفهان است، اما پس از ساخت میدان نقش جهان توسط شاه عباس صفوی که در آن دوره به میدان "نو" نیز معروف شد؛ رفته رفته میدان عتیق از رونق افتاد و نام آن نیز به میدان کهنه تغییر کرد.

شاه عباس صفوی تصمیم داشت میدان نقش جهان، میدان اصلی شهر باشد، او نام خود را نیز بر این میدان گذاشت و در معماری میدان نیز تلاش کرد تمام جنبه های مهم حکومت داری رعایت شود؛ او بازار قیصریه را برای رونق بخشی به کسب و کار، کاخ حکومتی عالی قاپو را به عنوان مرکز حکومت داری، مسجد شاه عباس را برای انجام مناسک دینیِ مردم و مسجد شیخ لطف الله را نیز برای انجام امور آموزشی در چهار گوشه ابر معماری عظیم زمان خود ساخت، مجموعه‌ای که تا همین امروز هم در تمام دنیا بی نظیر و دست نیافتنی باقی مانده است.

با این حال این دو میدان از طریق دو بازار بزرگ و درباغ به طور یکپارچه و سرپوشیده با یکدیگر در ارتباط هستند؛ اما حد فاصل این دو بازار نیز علاوه بر بازارهای تو در تو و کوچک، مسجدها، تیمچه ها و کامسراها (کاروان سراهای) متعددی نیز قرار گرفته و زندگی و معیشت  اهالی محله‌های اطراف را به شکل پیچیده‌ای با هم مرتبط می‌کند.

تعدادی از این بازارهای کوچک مانند بازار دوات گرها (سماور سازها) و بازار قناد ها (عطاری ها) ماهیت خود را از گذشته تا امروز همچنان حفظ کرده و برخی مانند بازار ترکش دوزها با تغییر کاربری اکنون محل فروش اقلام مورد نیازتری مانند کفاشی برای مردم شده است.