هر کجای جهان که باشیم، واژه "امید" به گوشمان خورده است و امان از آن روز که امید نباشد. وقتی کم آورده‌ایم و برای باقی زندگی هیچ نداریم، فقط امید است که ما را زنده نگه می‌دارد تا شاید روزی بتوانیم زندگی کنیم؛ تلنگری که مُرده را هم زنده کند. فاصله میان زندگی کردن و زنده بودن داشتن امید است، امیدی که به همه دنیا می ارزد؛ همان که می‌گوییم یک روز خوب می‌آید. برای کسی که غم عالم و آدم روی شانه هایش آوار شده، سو سوی چراغ امید راهی برای فرار از همه این دردها است و روشن کردن این چراغ شاید وظیفه هر کسی است که اندکی احساس انسانیت دارد. در این کُره خاکی که هر گوشه اش جنگ، فقر، مریضی و حال ناخوش انسان ها را شاهد هستیم و در آن آدم بزرگ ها، کودکان را از یاد برده اند، لبخند یک کودک و امید به زندگی می تواند گنجی باشد برای آیندگان زمین که از نسلی به نسل دیگر منتقل شود؛ تنها با لبخند یک کودک در جستجوی امید. در این هیاهوی روزمرگی انسان ها، امید بخشی به کودکان مبتلا به سرطان یکی از آن گنج هایی است که انسان می تواند برای تاریخ به یادگار بگذارد؛ کودکانی که با هزاران امید، آرزوهای کوچک و بزرگی را به انتظار ایستاده اند که گاه دستشان به آن ها می رسد و گاه درجنگ نابرابر با سرطان از آرزوی خود باز می مانند. موسسه فرهنگی پنجمین فصل قشنگ در خوزستان با تحقق آرزوهای کودکان مبتلا به سرطان سعی دارد تا امید را در دل این کودکان زنده نگاه دارد و آن ها را برای رسیدن به آینده ای روشن و جنگ با سرطان تشویق کند.

"انتشار چهره کودکان با اجازه خانواده آنهاست"

عکس: شایان حاجی‌نجف