شاعر نابغه

رمبو در بسیاری از اشعارش، از نوعی «دید شاعرانه» سخن می‌گوید که حاصل نوعی آشفتگیِ ارادی است؛ شاعر باید خودش را به دست بی‌نظمی، رویا، زوال و حتی درد بسپارد تا به حقیقت تازه‌ای دست یابد.