مدالی که راه خانه را بلد بود 

مادر آرام ایستاده بود؛ آرام‌تر از همه؛ جوانی روبه‌رویش نشست که قهرمانی‌اش را لای نایلون مشکی پیچیده بود تا تقدیم کند؛ انگار این خانه، بیشتر از هر سالن ورزشی، جای مدال بود همان موقع بود که فهمیدم این‌بار نه قهرمانی آمده برای گرفتن مدال، که پهلوانی آمده برای بخشیدن آن.

۸ دی ۰۴ - ۱۰:۳۹