یک روان‌شناس گفت: مذاکره با همسر یک فرآیند سرد و از پیش تعیین‌شده نیست، بلکه نوعی خاص از ارتباط محسوب می‌شود که تنها افراد ماهر می‌توانند از پس آن بربیایند.

«سمیه محمدی» در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه زنجان، اظهار کرد: هرگاه درباره نحوه تربیت کودکان، تقسیم‌بندی کارهای منزل، خرج و مخارج و این‌که تعطیلات را کجا برویم با همسرمان بحث می‌کنیم، در واقع راه مذاکره را در پیش گرفته‌ایم. از این‌رو، باید از اصول آن اطلاع داشته باشیم تا بتوانیم بدون بازی دادن و ناراحت کردن همسرمان، به آن‌چه می‌خواهیم دست یابیم.

این روان‌شناس ادامه داد: وجود تعارض و اختلاف اجتناب‌ناپذیر است و همه زوج‌ها گاهی با هم اختلاف پیدا می‌کنند. اما این مسأله نمی‌تواند به تنهایی ارتباط زن و مرد را دچار مشکل حاد کند، به شرطی که برچسب زدن، تهدید کردن و عصبانی شدن ممنوع باشد. هم‌چنین مذاکره مستلزم حضور دو طرف با علائق مهم، مشروع اما متضاد است و همه تعارض‌ها و اختلافات نیز نیازمند مذاکره نیستند.

وی تصریح کرد: مثلاً علاقه همسر به مصرف مواد مخدر هر چند ممکن است از نظر او مهم به نظر برسد اما نامشروع است و یا علاقه به نوع خاصی از موسیقی هر چند مشروع، آنقدر اهمیت ندارد که نیاز به مذاکره داشته باشد. از این‌رو، بهتر است مذاکره را برای تعارض‌ها و اختلافاتی نگه داریم که در راستای علائق مشروع شکل گرفته‌اند.

محمدی با تأکید بر این‌که باید حین مذاکره، احساسات خود را از موضوع جدا کنیم، افزود: می‌توانیم با یادگیری مهارت‌های ابراز احساس و خواسته‌ها(زیر‌نظر مشاور) این کار را انجام دهیم. علاوه‌بر این، باید به جای موضوع، بر علایق متمرکز شویم. در واقع، باید دنبال گزینه‌های مورد توافق و مطلوب هر دو طرف بگردیم تا بتوانیم به یک مصالحه رضایت‌بخش دست یابیم. هم‌چنین، باید انعطاف‌پذیر باشیم و با اشتغال ذهنی در‌ خصوص ایده‌ای که تنها یک نتیجه قابل قبول دارد خودمان را گول نزنیم.

این روان‌شناس خاطرنشان کرد: صبوری و پایداری از اصول اصلی مذاکره به شمار می‌رود و نباید مأیوس شده و دست از تلاش برداریم، چون زن و مرد علی‌الخصوص در سال‌های نخست ازدواج تفاوت علاقه و اندیشه زیادی دارند و متأسفانه اغلب آن‌ها از مهارت مذاکره بی‌اطلاعند. از همین‌رو، صبوری و پایداری از مهم‌ترین مولفه‌های حفظ زندگی مشترک محسوب می‌شود تا بتوان بر اساس آن همه تعارضات را مورد بررسی قرار داد. در واقع، این یک اصل برای مذاکره موفقیت‌آمیز است.

انتهای پیام