تهران (سرويس فرهنگي ـ هنري) سانسور و خفقان فقط جلوي نشر يك كتاب را نمي‌گيرد بلكه انگيزه‌هاي خلاقيت را در جامعه از بين مي‌برد. شمس لنگرودي، شاعر، نويسنده و محقق معاصر، با بيان اين مطلب در نشست مروري بر شعر معاصر پس از انقلاب كه روز دوشنبه 12ارديبهشت در دانشگاه تهران برگزار شد، وضعيت شعر معاصر را بحراني خواند و افزود: سالهاي گذشته شاعران با مردم در ارتباط مستقيم بودند. اما امروز ديگر شعر پرچم‌دار و پيام آور نيست ما در شعر دچار تئوري زدگي شده‌ايم و شاعر نمي داند مخاطبش كيست. لنگرودي با ذكر تاريخچه شعر معاصر از دوره نيما تاكنون، مساله سانسور در شعر در رژيم گذشته را يكي از دلايل بطالت و زوال آن دانست و گفت: در دهه پنجاه سانسور شديد روي آثار نويسندگان حاكم شد شعر نيمايي نيز به اين دليل از رمق افتاد. وي افزود: از سال 57 شعر رو به زوال نهاد و انقلاب آنقدر غيرمنتظره بود كه شاعران نتوانستند وضعيت خود را با آن منطبق كنند. لنگرودي، با اشاره به اينكه تغييرات بسياري در دوحوزه شعر كلاسيك و نو روي داد، اظهار داشت: شعر سنتي قبل از انقلاب فراموش شده بود و كاربرد اجتماعي نداشت بعد از انقلاب بسياري از شاعران سنت‌گرا شعر سنتي را به خدمت انقلاب گرفتند. اوايل انقلاب شعر سياسي بردي نداشت و شاعران به طور جدي شروع به بيان حال خود كردند و در اين ميان به تلفيقي از سبكهايي كه در گذشته وجود داشت، دست يافتند. اين نويسنده، با بيان اينكه در شعر امروز، آرمانگريزي شديد شده است، گفت: در اين ميان شاعران نوپرداز دوگروه شدند گروهي كه در عمل كاري به سياست نداشتند و به سوي شعري‌ رفتند كه فقط فرم و زبان بود و درون خود هيچ محتوايي نداشت و گروه ديگر اشعار فلسفي بودند كه اكنون نيز وجود دارند و يكي از دلايلي كه شعر با عدم اقبال در زمان فعلي مواجه شده و پاسخگوي نيازهاي اجتماع نيست، همين امر است. زبان كارآمدي كه پاسخگوي نيازها باشد درشعر وجود ندارد و شايد يكي از دلايل آن بحران اجتماعي باشد. انتهاي پيام