‌لباس‌های سنتی بارزترین نماد فرهنگی، مشخص‌ترین نشانه اعتقادی ملی و راحت‌ترین وسیله انتقال فرهنگ مردم خراسان جنوبی است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه خراسان جنوبی، حرف از گذشته آداب و رسوم که می‌شود پای صحبت مادر بزرگ‌ها که می‌نشینی سیل خاطراتشان یافته‌های خوبی را نسیبت می‌کند.

روزهای خوب مهربانی و سادگی خاطرات خوبی را برایشان رقم زده است.

پوشش و نوع لباس سنتی یکی از این موضوعاتی است که نوع لباس‌های سنتی و محلی هر منطقه بارزترین نماد فرهنگ آن منطقه بوده و خراسان جنوبی به دلیل شرایط آب و هوایی و اقلیمی از تنوع خاصی درپوشش برخوردار بوده است.

پوشش ایرانیان از ابتدای تاریخ باستانی تاکنون دارای اهمیت بوده و فرم لباس آن‌ها در جوامع مختلف با توجه به شرایط جغرافیایی و محیطی و نحوه زندگی، جنگ‌ها و اوضاع سیاسی و اقتصادی و اعتقادات مذهبی و آداب و رسوم روابط فرهنگی اقتصادی سیاسی با سرزمین‌های دیگر متغییر بوده است.

پوششی که مردان خراسان جنوبی مورد استفاده قرار می‌دادند شامل سرپوش یا کلاه از جنس نمد و بغل‌های آن لبه دار بوده که این کلاه‌ها در مناطق مختلف متغییر بوده است.

شب کلاه: جنس آن از کرک و پشم و به رنگ‌های سفید و سیاه است در بیرجند درست می‌شد و روی آن مندیل می‌بستند.

مندیل: شالی سفید یا سیاه است که طول آن حدود 50 سانتی متر و جنس آن از قمیس است.

یکی دیگر از کلاه‌ها‌، کلاه پهلوی یا شاهپوری که جلوی آن لبه گرد دارد و بیش‌تر به رنگ‌های تیره است و بیش‌تر در بین جوانان مرسوم بوده است.

کلاه قرص: یکی از انواع کلاه‌ها که در روستای چنشت مورد استفاده قرار می‌گیرد که دور آن تسبیح و مهره آویزان می‌کردند.

‌عرقچین کلاه: ترمه که طبقه اعیان بر سر می‌گذاشتند و جنس آن ابریشم قرمز بوده است.

تن‌پوش یا جلیقه: پیراهن که معمولاً جنس آن از کرباس به رنگ‌های سفید و خاکستری است. این پیراهن بدون یقه بوده و جلوی آن بسته و فقط بالای آن دو یا سه دکمه داشته است.

نیمه تنه: مانند کت‌های امروزی بوده شلوار که جنس آن از کرباس و رنگ‌های متفاوت و پاچه‌های آن گشاد است.

پاپوش: شامل گیوه کفش ساده، کفش چپت که قابل ذکر است، این کفش‌ها هنوز هم در بعضی از روستاها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پوشاک زنان خراسان جنوبی شامل سرپوش یا چهارقد و دستمال که آن را روی چهارقد و پیشانی می‌بستند.

روبند: پارچه‌ای نازک بوده و به وسیله دو بند به دور سر بسته و در جلو صورت آویزان می‌شده است.

‌

کلوته: که به آن کلاه پول هم می‌گفتند و قسمت جلوی آن را با انواع سکه‌های نقره قدیمی تزئین می‌کردند.

کوله: که شبیه چهارقد بوده و در تابستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

شلیته: نوعی دامن چین‌دار و بسیار گشاد بوده که از کمر تا زانو را می‌پوشانده و شلوار زنان از جنس کرباس و گشاد و بلند بوده است.

یل: یا همان جلیقه لباس زنان بوده که از مخمل و پارچه‌های قیمتی درست می‌شود و آن را با زیور آلات تزیین می‌کردند جلوی یل باز بوده و معمولاً آن را در شب عروسی و یا زنان اعیان آن را می‌پوشیدند.

چادر: این لباس در مناطق مختلف متغییر بوده و بیشتر به رنگ‌های سفید و سیاه گل‌دار بوده است که در روستای سربیشه چهارگوش و در روستای چنشت از چادر معمولی کوچک‌تر و کوتاه‌تر است و فقط از پشت سرآویزان می‌شود.

پاپوش: که شامل کفش تبلکدار، گرجی، گالش و کفش ساده است.

در بیرجند نوعی جوراب نیز بافته می‌شده که به جوراب هفت رنگ معروف بوده است.

در بین مناطق مختلف خراسان جنوبی روستای چنشت نسبت به سایر روستاهای بیرجند کمتر دچار تحولات و تغییرات فرهنگی شده و فرهنگ روستایی آن حفظ مانده است.

تنوع رنگ‌ها در لباس‌های محلی مردم روستا جلوه خاصی به آنها می‌بخشد، به طوری که به روستا لقب سرزمین رنگ‌ها داده‌اند.

لباس مردم این روستا از نوع خاصی است که کمتر در نقاط دیگر استان خراسان جنوبی یافت می‌شود.

لباس مردان شامل یک پالتوی بلند که تمام بدن را می‌پوشاند و شال سر استفاده می‌کنند.

لباس زنان آن‌ها از رنگ‌های شاد و متنوع تشکیل شده و شامل سه قسمت چهارقد قرمز یا آبی گل‌دار، کلاه نقره‌ای و نقره دوزی شده و پیراهن زنانه به رنگ‌های سبز، قرمز یا آبی که امروزه بیشتر در مراسم عروسی استفاده می‌نمایند.

مردم روستای چنشت به ویژه زنان و دختران اغلب از پوشاک محلی و سنتی استفاده می‌کنند دختران چنشتی از لباس‌های بلندی مانند دامن‌ چین‌دار، قبای بلند، روسری، سربند و شلیته‌های خراسانی استفاده می‌کنند.

گزارش از: طاهره صلاحی‌مقدم، خبرنگار ایسنا، منطقه خراسا‌ن‌جنوبی

انتهای پیام