لابد اولین چیزی که آدم به سرش می‌زند ترس است،‌ شاید فکر کردن به این که یک مانور آمادگی در جریان است حال آدم را بهتر کند،‌ اما زود معلوم می‌شود که اصل ماجرا چیست، مانوری در کار نیست. ایرانشهر آن روز،‌ میزبان زخمی‌های یک حادثه تروریستی واقعی بود،‌ خیلی قبل‌تر از آن که گوشمان به شنیدن خبر انفجارهای انتحاری در شهرهای اروپا عادت کند. انفجار  انتحاری در چنین روزی در شهر پیشین،‌ در سرباز استان سیستان بلوچستان،‌ جان ۴۳ نفر را گرفت؛ از آن جمله یک کودک چهار ساله.

هدف این انفجار انتحاری،‌ کشتن سرتیپ نورعلی شوشتری، از فرماندهان سپاه در سیستان و بلوچستان و برادر وزیر اسبق دادگستری بود اما او تنها شهید این انفجار نبود.

سرتیپ پاسدار شهید رجبعلی محمدزاده،‌ علی علویان، محمد اسلم بیر، الله نظرترکی، حسین مرادی،‌علی عربی،‌شکل آسکانی،‌ روح الله نورزاد،‌ ولی فتح مرادی،‌ رحمت الله ترکی،‌ ولی محمد ترکی،‌ اسم حوث،‌ فرشاد شفیع پور، حسین شیخ ملازاده، شاهان بیر، عباس گودرزی، الستار ترکی، مرادبخش چرخ، پیربخش پرواره، هادی محمدی سلیمانی، علی مطهری نژاد، شهرام زلفی، اسلام موحد، کمال چنگوگ، عبدالله ترکی، عصا بوک، محمد گونه فراهانی، خدابخش پیر، علی نیک پور،حمیدرضا ناصری ،حمزه شه بخش، عباس گودرزی، خسرو شمس الدینی، عمران زرنما،‌ محمد فدایی، محمد بیر، کلاتی بیر،مصطفی آسکانی گل، پنج شنبه بیر و حسین اسدی در میان کشته شدگان بودند.

این حمله تروریستی، هشت و بیست دقیقه صبح چنین روزی – ۲۶ مهر ماه - در سال ۸۸ رخ داد. ابراهیم شهریاری از همراهان سردار شوشتری در مورد روز حادثه به تبیان می‌گوید: «یک روز قبل از حادثه تروریستی، شهید حسین مرادی و برخی دیگر از شهیدان نزد من آمدند و گفتند که یک ایست و بازرسی درست کنیم و نیروهای آن را هم داشتیم، اما شهید شوشتری همه برنامه‌ها را به خود مردم واگذار کرده بود و هیچ دخالتی در امور آنها نداشت. با اینکه می‌دانستم ایشان با بازرسی از ناحیه نیروهای سپاه موافقت نمی‌کند، به ایشان پیشنهاد دادیم اما شهید شوشتری گفت که به هیچ‌وجه این کار را نکنید. گفت همت بلوچ‌ها بالاتر از این است و ناراحت می‌شوند. روز همایش،‌ در حالی که دو نفر از افراد صدا و سیما و شهید سردار حسین اسدی در حال فیلمبرداری بودند و من در حال خلوت کردن ورودی سردار شوشتری به سالن همایش بودم، انفجاری رخ داد که آتش نداشت،‌ صدایش هم خفیف بود، اما قدرت آن به حدی بود که تمام مردم آن حوالی را زمین زد.» تنها سه ماه بعد از  انفجار مسجد علی‌ابن ابی‌طالب زاهدان که در آن ۱۵ نفر جان خودشان را از دست دادند.

عامل انتحاری حمله به مراسم شهر پیشین در صحنه جان خود را از دست داد. بعد از این که گروهک تروریستی موسوم به «جندالله» مسوولیت عملیات را به عهده گرفت، ‌وزیر کشور وقت به پاکستان سفر کرد تا این کشور را قانع کند که مسوولیت خود در کنترل مرزها را جدی‌تر دنبال کند. برخی مرزهای ایران و پاکستان بسته شد و کشورهایی که توسط مقامات رسمی ایران متهم به دست داشتن در این عملیات ترورسیتی شده بودند،‌ ضمن محکوم کردن این عملیات از دست داشتن در آن برائت جستند.

«جندالله» هرچند این روزها دامنه عملیاتی بسیار کمتر از سال‌های گذشته دارد،‌ اما هنوز گاهی در مرزهای ایران آشوب به پا می‌کند. تروریسم در تمام دنیا شبیه هم است،‌ این فقط کارکنان برج‌های دوقلو،‌ هواپیمای ربوده شده و مردمی که در کافه‌ها و رستوران‌ها نشسته‌اند نیستند که در عملیات‌های تروریستی کشته می‌شوند. خون همه مردمی که روی زمین می‌ریزد یک رنگ است. اگر یادمان نرود که چه‌قدر در این جنگ هزینه داده‌ایم،‌ یادمان نمی‌رود که چه راهی را پشت سر گذاشته‌ایم، روی کدام زمین ایستاده‌ایم و دستمان به دنبال چه چیزی می‌گردد.

ایسنا،‌ فاطمه کریمخان

انتهای پیام