به گزارش ایسنا، شاخص‌های سلامت و در رأس آن‌ها امید به زندگی بر مسائل مهمی مانند رشد اقتصادی و سرمایه انسانی اثر چشمگیری دارد. از این‌رو در پژوهشی به شناسایی عوامل مؤثر بر امید به زندگی در ایران طی سال‌های ۵۰ تا ۸۷ پرداخته شده است.

به منظور تأمین هدف پژوهش، از روش خود توضیحی با وقفه‌های توزیعی (ARDL) و نرم‌افزار 4.1 Microfit استفاده شده است. داده‌های مورد نیاز از سالنامه‌های آماری موجود در درگاه ملی آمار، داده‌های موجود در درگاه بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران و داده‌های بانک جهانی استخراج شده‌اند.

نتایج تخمین نشان می‌دهد که در بلندمدت نرخ شهرنشینی، نرخ بی‌سوادی و سرانه مخارج مصرف دخانیات، اثر منفی (ضرایب به دست آمده متغیرهای مذکور به ترتیب عبارت‌اند از: (۸۱.۱۸-، ۴.۸۳ - و ۰.۰۴۲ -) درآمد سرانه و سرانه مخارج رفاه اجتماعی دولت، اثر مثبت (ضرایب به دست آمده متغیرهای مذکور به ترتیب (۰.۰۶۵ و ۰.۰۴۲) بر امید به زندگی داشته‌اند.

اما سرانه مخارج بهداشتی دولت اثر معناداری بر شاخص سلامت جامعه بر جای نگذاشته است. به نظر می‌رسد تخصیص نامناسب بودجه در بخش بهداشت و سهم کم بودجه بهداشتی از تولید ناخالص داخلی، دلیل نتیجه اخیر باشد.

این پژوهش با عنوان «بررسی عوامل اقتصادی اجتماعی مؤثر بر امید به زندگی در ایران» توسط صالح طاهری بازخانه نوشته شده و استاد راهنمای وی در این تحقیق، مصطفی کریم زاده، عضو هیأت علمی گروه اقتصاد دانشگاه فردوسی مشهد بوده است.

انتهای پیام