حجت الاسلام و المسلمین رضا محمدی در گفتوگو با ایسنا ضمن اشاره به تاثیر شگرف شخصیت پیامبر در پیروی مردم از دین مبین اسلام عنوان کرد: قرآن به صراحت پیامبر را به عنوان الگوی رفتاری ما معرفی میکند و در عبارت "لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ" می فرماید پیامبر اسلام اسوه حسنه و تابلوی زندگی برای همه بشریت است که اختصاص به قومیت خاصی ندارد و همه ملت ها میتوانند از سیره بابرکت ایشان استفاده کنند.
وی افزود: در تاریخ و قرآن بخش اعظم موفقیت پیامبر مرهون حسن خلق و خوشرویی ایشان بود همانطور که در قرآن آمده است "فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ" این از لطف و رحمت خداوند است که تو خوشرو و ملایم بودی و اگر بداخلاق بودی مردم از اطرافت پراکنده میشدند و چه بسا از تو اطاعت و پیروی نمیکردند.
این کارشناس اخلاق و تربیت بااشاره به اینکه خوبیها و بدیها همیشه یکسان هستند و ماهیت آنها ذاتا متغیر نخواهد بود بیان کرد: اینکه عدالت و امانتداری و راستگویی خوب است و ناعدالتی و ظلم و دروغگویی بد است به جهت ذات این صفات است و ماهیتشان هرگز دستخوش تغییر و تحول نخواهد شد و این اصل چه در زمان پیامبر چه در جامعه امروز به طور کامل صدق میکند؛ بدی همیشه دارای قبح ذاتی است وخوبی هم به همین منوال ذاتا خوب و نیکوست.
حجت الاسلام محمدی یکی از موثرترین روش حل مشکلات و عداوت و دشمنیها در زمان پیامبر را اخلاق و منش حسنه و سیره رفتاری ایشان قلمداد کرد و گفت: مردم تحت تاثیر رفتار و گفتار فصیح و شیوای پیامبر خاتم (ص) به صراط مستقیم رهنمود شدند بطوریکه الگوی یک امت بودن به درستی تنها برازنده و شایسته ایشان است.
این مدرس حوزه خاطرنشان کرد: همه ابعاد شخصیتی پیامبر الگو واسوه بشریت بود منتها در جامعهای که قتل و غارت و کشتار نماد بزرگی مردم بود وعدالت و امانت معنایی نداشت و توحش و تجاوز مصداق بارز عظمت مردم قلمداد میشد فردی که خصوصیاتی خلاف خصوصیات بارز جامعه داشت بسیار برجسته و بارز میشد و نمود پیدا میکرد بطوریکه حتی دشمنان پیامبر هم به وجود این صفات حسنه در ایشان همچون عدالت وامانتداری اذعان میکردند.
حجت الاسلام محمدی در پایان یادآور شد: در جامعه متوحش قبل از اسلام پیامبر با سیره رفتاری خود وحدت را معنا کرد و مردم را به صراط مستقیم رهنمود کرد.
تولد حضرت محمد (ص) بنابر بسیاری از روایات در ۱۷ ربیع الاول عامالفیل ( ۵۷۰ م)، یا به روایتی ۱۲ همان ماه در تقویم عربی روی داد، پدر پیامبر(ص) ، عبدالله فرزند عبدالمطلب و مادرش آمنه دختر وهب و هر دو از قبیلة بزرگ قریش بودند؛ قبیلهای که بزرگان آن از نفوذ فراوانی در مکه برخوردار بودند و بیشتر به بازرگانی اشتغال داشتند.
شهرت محمد (ص) به راستگویی و درستکاری چنان زبانزد همگان شده بود که « امین » لقب گرفت.
در وصف رفتار و صفات پیامبر (ص) گفتهاند که اغلب خاموش بود و جز در حد نیاز سخن نمیگفت، هرگز تمام دهان را نمیگشود، بیشتر تبسم داشت و هیچ گاه به صدای بلند نمیخندید، چون به سوی کسی می خواست روی کند، با تمام تن خویش بر میگشت.
به پاکیزگی و خوشبویی بسیار علاقهمند بود، چندانکه چون از جایی گذر میکرد، رهگذران پس از او، از اثر بوی خوش، حضورش را در مییافتند، در کمال سادگی میزیست، بر زمین مینشست و بر زمین خوراک میخورد و هرگز تکبر نداشت.
هیچ گاه تا حد سیری غذا نمیخورد و در بسیاری موارد، به ویژه آنگاه که تازه به مدینه در آمده بود، گرسنگی را پذیرا بود، با اینهمه چون راهبان نمیزیست و خود میفرمود که از نعمتهای دنیا به حد، بهره گرفته، هم روزه داشته، و هم عبادت کرده است.
رفتار او با مسلمانان و حتی با متدینان به دیگر ادیان، روشی مبنتی بر شفقت و بزرگواری و گذشت و مهربانی بود، سیرت و زندگی او چنان مطبوع دل مسلمانان بود که تا جزئیترین گوشههای آن را سینه به سینه نقل می کردند و آن را امروز هم سرمشق زندگی و دین خود قرار میدهند.
انتهای پیام