۲۳ اردیبهشت ماه پیکر تعدادی از شهدای سانحه ناو کنارک در تهران تشییع شد. قرار شده بود من این برنامه را عکاسی کنم. سرعت انتقال تابوت‌های شهدا در این مراسم زیاد بود و فرصت کافی برای تمرکز نبود، اما درهمین شرایط هم یک تابوت نظرم را به خود جلب کرد. تابوتی که با بقیه فرق داشت؛ لکه قرمز رنگی بر روی این تابوت بود که روی دستان تشییع کنندگان و سقف آسمان آبی در حرکت بود.نمی‌دانم که آن خون روی پرچم، خون همین شهید بود یا نه، اما من را به این گمان رساند که این خون بر روی پرچم ایران مفهوم مهم و مقدسی دارد .
*********
بر تن سبز بیکران بهاران، همانجا که شکوفه ها جوانه می زنند، غریو ناله‌ی زنان به گوش می‌رسد، و نم قطرات ترد باران فصل زایش بر تن بی جانشان می‌نشست. حالا دور مانده اند از کسان خویش و ویروس کوچک، غربتی ساخت میان جانها، چونان که « درین خانه غریبید ، غریبانه بگردید » ، ایام بهار است و گل و لاله و نسرین از خاک برآیند تو در خاک چرایی
*********
شب زمین لرزه تهران در خانه بودم. دقیقه‌ای بعد از این اتفاق، دوربینم را برداشتم و به خیابان آمدم تا از مردم و حضورشان در خیابان عکاسی کنم. متوجه شدم بسیاری از مردم به خیابان‌ها آمده‌اند و در بیرون خانه‌ها و فضاهای باز تجمع کرده‌اند. در حین عکاسی از مردم در بوستانی کوچک به نام رودکی در خیابان کمیل، زنی تنها را دیدم که از سرما یا ترس در خود پیچیده بود. این زن توجهم را جلب کرد. پا به سن گذاشته بود و با دستکشی در دست و پتویی که دور خود پیچیده بود احساسم را درگیر کرد. تنهایی و ترس از کرونا و زلزله را در چهره او دیدم. دیدم که تمام این ترس‌ها وجودش را فرا گرفته است، همچون پتویی که او بر خود می‌فشرد. دوربین را به سمت او گرفتم و چند عکس از او گرفتم که باعث ثبت این عکس شد، بعد از چند شات از من پرسید: چرا از من عکس می‌گیری؟ من تنها...
*********
صبح هوا خوب بود، برای عکاسی به محلی رفته بودم، ظهر که از آنجا بیرون آمدم، دیدم گرد و خاک شدیدی شده، شدت گرد و خاک به اندازه‌ای زیاد بود که ادارات و بانک‌های خوزستان ساعت ۱۱ صبح تعطیل شدند. شروع به عکاسی کردم تا به پل سفید رسیدم، آسمان اهواز پر از گرد و خاک بود حتی رودخانه هم به سختی دیده میشد. از روی پل سفید، چشمم به زنی افتاد که در تنهایی کنار نرده‌های پیاده‌رو وسط باد و خاک به کارون خیره شده بود، این عکس را از او گرفتم.
*********
یک هفته قبل از گرفتن گزارش از ملیکا برون، گفتگویی با او در دفتر ایسنای شهر اراک داشتیم و باهم آشنا شدیم. ملیکا متولد ۱۳۷۶ است. به دلیل تلاش و پشتکارش برای نگه داشتن آمادگی جسمانی خود در این شرایط کرونایی، تصمیم به عکاسی از تمرینات او در خانه گرفتم. او که ۱۱ سال است در رشته ی کانوپولو فعالیت می کند، در این رشته به دفعات آسیب دیدگی داشته و سختی های بسیاری را پشت سر گذاشته است، اکنون نیز با روحیه ی بالای ورزشکاری خود، دست از تمرین و هدف خود که دریافت مدال در مسابقات جهانی است برنداشته است. ملیکا در سال ۲۰۱۵ برای مسابقات آسیایی هنگ کنگ در تیم ملی جوانان حضور داشت که در آن به مدال طلا دست یافت و خانم گل و بهترین بازیکن آسیا در رده زیر ۲۱ سال شد.
*********
مشغول عکاسی از بخشهای مختلف بیمارستان بودم، وقتی به این محوطه رسیدم، نورپردازی آبی رنگ فضای بیرونی ساختمان با آن پنجره های ساکت زرد رنگش مرا جذب کرد، و قرار گرفتن آن پرستار آبی پوش در قاب پنجره باعث شکل گرفتن یکی از بهترین عکسهای من در روزهای کرونایی بود.
*********
مهربانی مرز نمی شناسد حتی در بحران کرونا. معلمان هم مانند مدافعان سلامت با تدریس آنلاین و خانه به خانه الفبای عشق و ایثار را آموختند. "قاسم سهرابی" ، آموزگار مرندی، یکی از معلمان ایثارگری است که با نوآوری در شیوه‌های تدریس، از آموزش بر روی یخچال و سرامیکهای آشپزخانه منزل گرفته تا تدریس خانه به خانه، دانش آموزانش را تنها نگذاشته است. او از انگیزه تدریس درب به درب و خیابانی برای دانش آموزان بی‌بضاعت به ایسنا می‌گوید: پس از شیوع کووید ۱۹ احساس کردم برخی دانش آموزان نیاز به تدریس حضوری دارند و اطلاعیه‌ای مبنی بر اعلام آمادگی برای تدریس به دانش آموزان بی‌بضاعت پایه چهارم در صفحه شخصی‌ام در اینستاگرام به اشتراک گذاشتم و دوستانم را از آن مطلع کردم.سهرابی در دو روستای گلین قیه مرند و روستای زنگی شهرستان شبستر به دانش آموزان بی‌بضاعت تدریس و تا حد توان برای آن‌ها ماسک و مواد ضد عفونی کننده تهیه می‌کند.