به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، ایمپلنت مغزی جدیدی که برای از بین بردن تومورهای مغزی طراحی شده است، از نور فروسرخ یا مادون قرمز (infrared light) برای فعال کردن نانوذرات در دستگاه استفاده می‌کند تا گرما تولید کرده و توده کشنده تومور را از بین ببرد. ایمپلنت مغزی جدید این کار را طی ۱۵ جلسه درمانی ۱۵ دقیقه‌ای انجام می‌دهد.

این نوآوری که توسط پژوهشگران دانشگاه استنفورد و به سرپرستی دکتر حامد آرامی (Hamed Arami) ابداع شده است، بین پوست و جمجمه کاشته می‌شود و دما را تا ۵ درجه سانتیگراد افزایش می‌دهد که به گفته دانشمندان برای از بین بردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب رساندن به بافت مغزی اطراف کافی است.

روش استفاده از گرما موسوم به درمان فتوترمال (نورگرمایی)، در حال حاضر برای درمان تومورها انجام می‌شود، اما تاکنون تنها در حین عمل جراحی استفاده شده بود.

آزمایش این ایمپلنت روی موش‌های مبتلا به تومور مغزی انجام شده است و موش‌هایی که با این فناوری درمان شده‌اند تا سه برابر بیشتر از حیواناتی که ایمپلنت در مغز آنها کاشته نشده بود، زنده مانده‌اند.

این تیم پژوهشی روی گلیوبلاستوما متمرکز شده است که نوعی سرطان تهاجمی است که سالانه بیش از ۱۰۰ هزار آمریکایی را به کام مرگ می‌کشد و برای درمان، به جراحی جمجمه باز نیاز دارد که سپس با دوره‌های متعدد شیمی درمانی دنبال می‌شود.

پژوهشگران، ایمپلنت مغزی را با نانوذرات طلای ستاره‌ای شکل و یک آنتن کوچک برای تبدیل سیگنال‌های الکتریکی به نور فروسرخ که نانوذرات را برای تولید گرما فعال می‌کند، مجهز کرده‌اند و همه این فرآیند می‌تواند به صورت بی‌سیم و از راه دور انجام شود.

حامد آرامی، سرپرست این مطالعه می‌گوید: نانوذرات به ما کمک می‌کنند فقط تومور را هدف قرار دهیم، بنابراین عوارض جانبی در مقایسه با شیمی‌درمانی و پرتودرمانی نسبتا کمتر خواهد بود. همچنین قدرت و طول موج نور را می‌توان برای هدف قرار دادن تومورهایی با اندازه‌ها و مکان‌های مختلف در مغز تنظیم کرد.

این تیم در بیانیه‌ای اعلام کرده که ساختار و دُز نانوذرات برای تولید مقدار مناسب گرما، کالیبره شده است.

همانطور که گفته شد، موش‌های دارای تومور تهاجمی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه ایمپلنت را دریافت کردند و گروه دیگر آن را دریافت نکردند. وقتی نانوذرات فعال شدند، نه تنها موش‌ها اذیت نشدند، بلکه محققان متوجه شدند که نانوذرات در محل تومور باقی مانده‌اند و بافت‌های اطراف را به خطر نمی‌اندازند.

موش‌های دارای ایمپلنت به مدت ۱۵ دقیقه در هر روز در مدت ۱۵ روز تحت درمان قرار گرفتند و همه آنها بدون نیاز به جراحی بهبود یافتند.

موش‌های تحت درمان با ایمپلنت به ‌طور قابل ‌توجهی بیشتر از موش‌های بدون ایمپلنت عمر کردند. آنها به ‌طور میانگین دو یا سه برابر بیشتر زنده ماندند، اگرچه پژوهشگران هشدار می‌دهند که مقایسه میزان بقا در گونه‌هایی با چنین طول عمر متفاوتی با انسان دشوار است.

پژوهشگران می‌گویند هنگامی که این روش درمانی جدید با شیمی‌درمانی ترکیب شد، موش‌ها حتی بیشتر عمر کردند.

حامد آرامی می‌گوید: بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما اغلب تا دو تا سه سال پس از تشخیص بیشتر زنده نمی‌مانند، زیرا نمی‌توان تمام قسمت‌های تومور را از بین برد و تومور می‌تواند به دارو یا پرتودرمانی مقاوم شود. اکنون هدف ما از ترکیب این روش با سایر درمان‌ها، افزایش بقا است.

پژوهشگران تصور می‌کنند که وقتی دستگاه آنها برای بیماران انسانی آماده شود، می‌تواند برای درمان، بدون اینکه به ویزیت‌های متعدد بیمارستانی نیاز باشد یا زندگی عادی بیماران مختل شود، در خانه استفاده شود.

انتهای پیام