به گزارش ایسنا، برگزاری روز علم بین دو کشور قطعا رویدادی بسیار بزرگ و تاریخی برای هر کشوری به شمار می‌رود؛ رویدادی که در آن چهره‌های علمی، تحقیقاتی و آموزشی دو کشور دور هم جمع می‌شوند تا در خصوص راهکارها، اولویت‌ها، مسائل و موانع تبادلات علمی خود هم‌نشینی کنند تا در نهایت با رفع موانع احتمالی مسیر همکاری‌ها را آسان و نقشه راهی برای جامعه علمی هر دو کشور ترسیم کنند.
جای هیچ شکی نیست که برگزاری چنین رویدادهایی برای هر جامعه‌ای که علم و دانش را چاره تحول و توسعه خود می‌داند، مهم باشد. کما اینکه اهمیت آن در شرایط کنونی برای کشور ما نیز بیش از گذشته به نظر می‌رسد؛ کشوری که طی چند سال گذشته در مسیر توسعه تعاملات بین‌المللی خود با موانع مختلف سیاسی و غیره مواجه شده بود و حال با اذعان مسئولان، برجام بسیاری از این محدودیت‌ها و موانع را برطرف کرده و روزنه امید دیگری برای احیا و گسترش تبادلات و ارتباطات تاریخی علمی و آموزشی ایران با کشورهای توسعه یافته بخصوص آلمان ایجاد کرده است.
حال جای بسی تامل است که چرا در همایشی که در آن قوی‌ترین و برجسته‌ترین چهره‌ها و مسئولان علمی یک کشور توسعه یافته حضور پیدا کرده‌اند، برخلاف ادعای قبلی مسئولان داخلی تنها شاهد حضور چهره‌های انگشت‌شماری از مسئولان علمی – آموزشی دانشگاه‌ها و دو وزارتخانه علوم و بهداشت در این مراسم هستیم. قطعا اگر تقویت ارتباطات علمی، پژوهشی و آموزشی در عرصه‌های جهانی در مرحله برگزاری همایش، کنفرانس، سمینار و یا غیره باقی بماند، چیزی جز اتلاف هزینه عاید کشور نخواهد شد.
بنابراین لازم است اهمیت تقویت و گسترش ارتباطات بین‌المللی بین مسئولان علمی و آموزشی کشور بیش از بیش درک شود و مسئولان ما به این نتیجه برسند که علم و دانش در پشت درهای بسته توسعه نخواهد یافت و باید این مسئولان شعارهای رسانه‌ای خود را در عمل به منصه ظهور برسانند و به این درک برسند که کشور ما امروز بیش از گذشته به کمک نهادهای علمی برای رفع مشکلات خود نیازمند است.
انتهای پیام
نظرات