دکتر نجف آقایی در گفت‌وگو با ایسنا، با تأکید بر آنکه مبنای تصمیم‌گیری‌ها در بخش‌هایی همچون "ورزش قهرمانی"، "ورزش حرفه‌ای" و "ورزش در اوقات فراغت" باید بر مبنای تحقیقات باشد، اظهار کرد: فقط مراکز پژوهشی هستند که می‌توانند اطلاعات تفصیلی را، به ویژه در بخش پژوهش‌های کاربردی، در اختیار مدیران اجرایی قرار دهند؛ بنابراین نوع برنامه‌ها و اولویت‌های هزینه‌ای باید بر اساس اطلاعات موجود در پژوهش‌ها باشد.

وی خاطرنشان کرد: طبعاً هر چه این اطلاعات جزئی‌تر باشد، راهکارهای دقیق‌تر و مورد اعتمادی را بر اساس زیرساخت‌ها، بودجه یا امکانات موجود ارائه داده و مسیری را پیش روی مسئولان اجرایی می‌گذارد که دارای بیش‌ترین کارایی است.

دانشیار مدیریت ورزشی دانشگاه خوارزمی با بیان اینکه همه در حال حاضر در صدد جلب مشارکت حداکثری مردم در ورزش هستند، گفت: اقناع کردن همه افراد به اینکه ورزش را به عنوان یک تفریح سالم انتخاب کنند، می‌تواند در مسیر استعدادیابی برای ورزش حرفه‌ای هم قرار گیرد؛ هر چه افراد بیشتری ورزش کنند، دامنه انتخاب افراد برای ورزش حرفه‌ای وسیع‌تر خواهد بود.

آقایی افزود: پژوهش به ما می‌گوید چه گامی در ورزش تفریحی برداریم که ورزش، نیاز افراد و جزو هزینه خانوار باشد. در این خصوص اولین چیزی که نیاز داریم، آمار مربوط به این موضوع است. این درحالی است که در کشورمان اعتقاد چندانی به تحقیقات دانشگاهی وجود ندارد. همچنین شاهد هستیم مدیران و مسئولان اجرایی آماری می‌دهند که مبنای تحقیقاتی و علمی ندارد.

وی سپس به ذکر یک مثال در همین زمینه پرداخت و توضیح داد: در کانادا وقتی آمار می‌گوید ۲۰ درصد مردم ورزش می‌کنند، شما به طور عینی و ملموس شاهد این موضوع در اماکن عمومی هستید. افراد در پارک‌ها، مراکز اداری، مراکز تجاری، ساختمان‌ها و… مشغول ورزش هستند و امکانات زیرساختی و نرم‌افزاری نیز برای ورزش همگانی فراهم است.

دانشیار مدیریت ورزشی دانشگاه خوارزمی ادامه داد: در دانشگاه "مک گیل" کانادا شاهد آن بودم که فدراسیونی از یکی از اساتید خواست یک طرح پژوهشی جامع را در قبال دریافت ۲۰۰ هزار دلار انجام دهد. حال در جامعه خودمان ما به صورت رایگان برای جامعه ورزش تحقیق انجام می‌دهیم و از مسئولان اجرایی التماس می‌کنیم اطلاعات مورد نیاز تحقیق را در اختیار ما قرار دهند؛ در حالی که آن‌ها به ما می‌گویند اجازه دسترسی به اطلاعات را ندارید!

آقایی تصریح کرد: از فدراسیون‌ها، دست‌اندرکاران ورزش همگانی، کمیته ملی المپیک یا وزارت ورزش دعوت کرده‌ایم در جلسه دفاع مقطع دکتری که پیشنهادات کاربردی ارائه می‌دهد، حاضر شوند، در حالی که حتی یک نفر هم نمی‌آید. بنابراین می‌توان گفت ارتباط دانشگاه‌ها با مراکز اجرایی و دست‌اندرکاران حوزه ورزش به کل قطع شده است.

وی اضافه کرد: در چنین شرایطی بهترین کار ما با بالاترین میزان تأثیرگذاری (high impact research) هم دردی از نیازهای جامعه دوا نمی‌کند. در این میان دانشگاهی‌ها هم باید سراغ مسئولان بروند اما به نظر می‌رسد که در این میان نوعی بی‌اعتمادی به دانشگاه یا احساس خطر وجود داشته باشد که اساتید جای مسئولان را بگیرند.

دانشیار مدیریت ورزشی دانشگاه خوارزمی با اشاره به اینکه به لحاظ تاریخی ورزشی همچون بسکتبال، یک ورزش دانشگاهی بوده است، تشریح کرد: امروزه در اکثر رشته‌های ورزشی ارتباطی بین مدارس، دانشگاه و مراکز قهرمانی وجود دارد. ما نیز در برهه‌هایی مراکز استعدادیابی را شکل دادیم و شاخص‌هایی را برای آن‌ها تدوین کردیم، که البته جواب آن را هم گرفته‌ایم. اما چنین کارهایی در کشور ما مقطعی است و زمانی که مسئول اجرایی عوض می‌شود، حتی برنامه‌های بلندمدت مسئول قبلی را هم می‌کوباند و کل سیستم به هم می‌ریزد. تا زمانی که چنین نگرش‌هایی وجود داشته باشد، هزینه‌ها بارها تکرار شده و نمی‌توان آینده خوبی را ترسیم کرد.

آقایی در این خصوص مثال رشته "والیبال" را عنوان کرد و توضیح داد: در مقطعی به دنبال شکل‌دهی مراکز استعدادیابی، رشته والیبال در کشورمان رشد کرد و همچنین خانواده‌ها تحت تأثیر این موضوع قرار گرفته و به جای آنکه فرزندان خود را به کلاس فوتبال بفرستند، به سمت رشته والیبال گرایش پیدا کردند.

وی ذیل ارتباط ورزش قهرمانی با دانشگاه خاطرنشان کرد: قهرمانان حرف‌هایی دارند که در هیچیک از کتاب‌های دانشگاهیان نوشته نشده است. در عین حال آن‌ها باید به دانشگاه اعتماد کنند و مبانی نطری و کاربردی رشته‌های دانشگاهی را اصول کار خود قرار دهند. این موضوعات از طریق دستورالعمل‌ها، قانون و مقررات و به ویژه تغییر نگرش‌های فرهنگی قابل تحقق است.

دانشیار مدیریت ورزشی دانشگاه خوارزمی با تأکید بر آنکه قضاوت در مورد عملکرد نهادهای پژوهشی از جمله پژوهشگاه تربیت بدنی باید بر اساس داده‌های کمی باشد، گفت: در این مورد قضاوت از بیرون و کلی‌گویی ضرر رسان است؛ با این حال می‌توان گفت هم‌پوشانی زیادی بین نهادها چه در بخش ورزش همگانی و چه در حوزه پژوهش وجود دارد.

آقایی در پایان یادآور شد: خیلی از دوره‌هایی که پژوهشگاه تربیت بدنی برگزار می‌کند، ماهیت پژوهشی ندارد. زمانی که هر نهاد کار نهاد دیگر را انجام می‌دهد، واضح است که یک جای کار می‌لنگد.

انتهای پیام