به گزارش ایسنا و به نقل از وب‌سایت رسمی دانشگاه بریتیش کلمبیا، پژوهشگران با استفاده از تحلیل‌های ماده ژنتیکی و یادگیری ماشینی، چندین عامل اصلی را مشخص کرده‌اند که می‌توانند با کمک آنها، از موفقیت‌آمیز بودن "پیوند میکروبیوتای مدفوع" (FMT) مطمئن شوند. پیوند میکروبیوتای مدفوع، روشی است که ثابت شده می‌تواند در درمان عفونت‌های باکتریایی روده، عملکرد موفقیت‌آمیزی داشته باشد.
"نگین کاظمیان" (Negin Kazemian)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: این درمان هنوز در مراحل ابتدایی خود به سر می‌برد اما پژوهش‌هایی از این دست می‌توانند به ما کمک کنند تا به شناسایی عوامل کلیدی موثر بپردازیم.
کاظمیان و "سپیده پاکپور" (Sepideh Pakpour)، استادیار دانشگاه بریتیش کلمبیا و ناظر این پژوهش، در حال بررسی پویایی داخلی اهداکنندگان و دریافت‌کنندگان هستند تا فرمولی برای اثربخشی درمان ارائه دهند.
"کلستریدیوم دیفیسل" (C. difficile)، یکی از عفونت‌های مرتبط با مراقبت‌های بهداشتی است که اغلب در آمریکای شمالی شناسایی می‌شود. هنگامی که بیمار به این عفونت مبتلا می‌شود، بیماری عود می‌کند و تاثیر منفی قابل توجهی بر ریزارگانیسم‌های روده بیمار می‌گذارد.
کاظمیان ادامه‌ داد: اکوسیستم روده‌ای که به شدت آسیب دیده است، بازسازی نمی‌شود. پیوند میکروبیوتای مدفوع می‌تواند با بازیابی سیستم‌های آسیب‌دیده به واسطه بازسازی اکوسیستم اصلی‌ یا ساخت یک اکوسیستم کاملا جدید و جایگزین، به این کار کمک کند.
وی افزود: ما در این پژوهش نشان داده‌ایم که موفقیت بازیابی فضای روده به واسطه پیوند میکروبیوتای مدفوع، به عوامل گوناگونی از جمله میکروبیوم روده اهداکننده، ساختار روده پیش از پیوند و عدم وجود باکتری‌ها و قارچ‌های خاص بستگی دارد.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که رابطه میان اهداکنندگان و دریافت‌کنندگان، بیش از حد تصور است. پاکپور گفت: هنگام پیش‌بینی نتایج به ویژه در شرایط نامتعادل مانند "کولیت اولسروز" (Ulcerative Colitis)، میکروبیوتای دریافت‌کننده می‌تواند به اندازه میکروبیوتای روده اهداکننده، مهم باشد.
وی افزود: برای نمونه، انتقال خون را در نظر بگیرید که درک کاملی از گروه‌های اصلی خون و نحوه تعامل آنها با یکدیگر وجود دارد. پژوهش‌هایی که تاکنون در مورد پیوند مدفوع صورت گرفته‌اند، وضوح قابل توجهی را در مورد تطبیق و سازگاری نشان نداده‌اند.
کاظمیان گفت: داده‌های این بررسی نشان می‌دهند که ریزارگانیسم‌های منحصر به فرد در بدن هر کس، به صورت متفاوتی عمل می‌کنند. این یافته‌ها می‌توانند تاثیر قابل توجهی بر درک عملکرد خوب یا بد پیوندها داشته باشند.
این پژوهش، در مجله "Scientific Reports" به چاپ رسید.
انتهای پیام