ما چند سال با غرب رابطه‌اي نداشتيم و تازه 3-4 سال است كه روابطي در حال شكل‌گيري است؛ اين قطع ارتباط باعث شده است كه شاعران و هنرمندان ما در سطح جهان ناشناس بمانند. مهدي غبرايي ـ مترجم ـ با بيان مطلب بالا در گفت‌وگوي خود با خبرنگار گروه ادبي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) درباره‌ي علل جهاني نشدن شعر معاصر ايران، اظهار داشت: ما شاعران بزرگ و برجسته‌اي همچون احمد شاملو داشته‌ايم كه قابل عرضه و ارايه در سطح جهان بوده‌اند؛ ولي مساله اينجا است كه اصلا شعر معاصر ما در سطح جهاني بازتابي نيافته است. وي در ادامه به تعداد كم فارسي‌زبانان اشاره كرد و گفت: تنها چند كشور ازجمله افغانستان و تاجيكستان، فارسي‌زبان هستند كه با اينان هم تا زمان فروپاشي بلوك شرق، روابط چنداني نداشتيم. او افزود: مثلا اگر در كشور مصر شعري گفته شود، هم در لبنان و هم در شيخ نشين‌هاي خليج فارس فهميده مي‌شود. چراكه حدود 20 كشور عربي‌زبان داريم كه مي‌توانند تبادل فرهنگي خيلي وسيع‌تري نسبت به ما داشته باشند. مترجم رمان “مشتمالچي عارف“ (برنده‌ي نوبل 1991) سپس به مقوله‌ي ترجمه‌ي شعر اشاره كرد و اذعان داشت: ظرايف زباني در شعر، بسيار زياد است و تنها كسي مي‌تواند آن‌ها را خوب منتقل كند كه زبان مقصد، زبان مادري‌اش باشد؛ يعني يك انگليسي‌زبان نبايد شعر فارسي را به زبان خودش ترجمه كند. غبرايي در پايان تصريح كرد: متاسفانه به‌دليل ناشناخته ماندن ادبيات معاصر ما، غربي‌ها به فكر ترجمه‌ي آثارمان نيفتاده‌اند. بنابراين، نيازمند يك مرحله‌ي زماني هستيم تا بتوانيم خود را در عرصه‌ي جهاني مطرح كنيم. انتهاي پيام