این شهرک پنج هزار نفره با وسعتی حدود ۳۰ هکتار، از شرق به بلوار شیشه مینا، از غرب به شهرک آزادی، از شمال به اتوبان تهران–کرج و از جنوب به جاده مخصوص کرج محدود میشود. سرمایهگذار اصلی ساخت آن، تعاونی مسکن فرهنگیان وزارت آموزش و پرورش بوده و به همین دلیل، شهرک فرهنگیان نام گرفته است.
بسیاری از جوانان ساکن این شهرک -که از نظر موقعیت جغرافیایی در تهران امروز دیگر در بافت اصلی شهر قرار دارد- برای یک دورهمی ساده یا سپریکردن زمانی کوتاه در فضاهایی مانند کافهها، ناچارند به خارج از شهرک یا حتی مرکز شهر بروند و برای دقایقی وقتگذرانی، هزینه رفتوآمد پرداخت کنند. نبود فضاهای عمومی مناسب در داخل شهرک باعث شده تعلق اجتماعی آنها بیشتر در جایی بیرون از محل سکونتشان شکل بگیرد.
هلیا، دانشجوی رشته معماری و از ساکنان شهرک فرهنگیان، در اینباره میگوید: «خیلی دوست دارم در این شهرک هم کافه یا فضایی باشد که بتوانم پروژههای کاریام را آنجا انجام دهم؛ چون ترجیح میدهم بهجای خانه، در محیطی که مناسب این فضاست کار کنم.»
در مقابل، نیکا، خواهر هلیا که او هم دانشجوی معماری است، نظر متفاوتی دارد: «من آدمی هستم که آرامشم در خانه بیشتر است. ترجیح میدهم کارهایم را داخل خانه انجام بدهم اما دوست دارم فضایی برای دورهمی باشد که در آنجا چیزی سفارش بدهم و دقایقی را بگذرانم.»
او اضافه میکند: «خیلی حوصله ندارم که بیرون از شهرک بروم و دوست دارم در همین شهرک جایی باشد که بروم آنجا، ولی چون نیست، کلاً بیخیال بیرون آمدن میشوم.»
ایلیا، ۱۹ ساله و از دیگر ساکنان شهرک، که سکوت و آرامش محیط اطراف را بخشی از سبک گشتوگذار خود میداند، توضیح میدهد: «من و دوستانم اگر بخواهیم بیرون از شهرک برویم، معمولاً ترجیحمان مکانهای خلوت و آرام است؛ اما اگر کافه، گیمنت یا فضاهای جمعی مشابه با کیفیت مناطق دیگر، داخل شهرک ایجاد شود، وقتمان را صرف رفتوآمد نمیکنیم و از همین امکانات استفاده میکنیم.»
در این میان، کیانا، دانشجوی رشته عکاسی، مسئله را فراتر از نبود چنین فضاهایی میداند و میگوید فکر میکند فضای امن اجتماعی باید وجود داشته باشد، چون ممکن است آشناها یا کسانی که آنها را میشناسند در همان مکانها حضور داشته باشند؛ بنابراین باید فضاهایی باشد که آدم بتواند بدون نگرانی از نگاه دیگران، قهوهای بنوشد و خستگیاش را در کند.
در حالی که جوانان شهرک فرهنگیان به این نبود فضای جمعی آگاه هستند، مدیرعامل هیئتامنای شهرک نیز وجود این خلأ را تأیید میکند. آقای جباریزاده در گفتوگو با ایسنا میگوید: «من هم این کمبود را در شهرک احساس کردهام اما در خصوص ایجاد کافه یا چنین فضایی، تا کنون فضای مناسبی در اختیار نداشتیم.»
او با اشاره به تالار کلاسیک شهرک توضیح میدهد: «یک تالار پذیرایی به نام تالار کلاسیک داریم که چهار سالن دارد؛ دو سالن فعال و دو سالن غیرفعال هستند. برنامه داریم سالنهای غیرفعال را به کافه تبدیل کنیم، اما اجرای این طرح بهزودی امکانپذیر نیست و انشاءالله در سالهای آتی انجام خواهد شد.»
جباریزاده درباره تلاشهای پیشین برای راهاندازی کافه در شهرک نیز میگوید: «یکی از واحدهای فستفود داخل شهرک قصد داشت در محل خود کافهای راهاندازی کند و حتی اقداماتی هم انجام داد، اما در نهایت به این نتیجه رسید که این فضا برای کافه مناسب نیست، چون چنین مکانی به محیطی بزرگتر از ۱۰۰ متر مربع نیاز دارد و ما مغازه بالای ۱۰۰ متر نداشتیم.»
او ادامه میدهد: «در ساختمان تالار کلاسیک غرب، سالنی بزرگ وجود دارد که تصمیم داریم همانجا کافه را راهاندازی کنیم. درخواستهای زیادی از سوی ساکنان، حتی برای ایجاد کافهکتاب، دریافت کردهایم و همین تقاضا باعث شد به فکر اجرای این طرح بیفتیم.»
شهرک فرهنگیان با وسعتی حدود ۳۰ هکتار، شامل ۱۴۹۶ واحد مسکونی در قالب واحدهای دوخوابه و سهخوابه است که هر هشت واحد، یک بلوک را تشکیل میدهند و در مجموع ۱۸۷ بلوک را شامل میشود. جمعیت این شهرک حدود ۵۰۰۰ نفر برآورد میشود که بیشتر آنها از قشر متوسط هستند؛ حدود ۵۰ درصد جمعیت بالای ۶۰ سال و ۵۰ درصد زیر ۶۰ سال سن دارند.
از جمله امکانات موجود و نزدیک در این شهرک میتوان به ایستگاه متروی ورزشگاه آزادی، مسجد امیرالمؤمنین، سرای محله فرهنگیان، درمانگاه امیرالمؤمنین به همراه داروخانه شبانهروزی، مجموعه ورزشی معلم، یک زمین ورزشی، دو پارک محلی، مراکز آموزشی در مقاطع مختلف، میدان میوه و ترهبار، بازارچه محلی و دسترسی به خط اتوبوس شهرک آزادی اشاره کرد؛ شاید در زمان تاسیس شهرک در سالهای دهه ۶۰ خورشیدی نیاز به برخی مراکز فرهنگی یا تفریحی احساس نمیشد یا برخی از این مراکز به اندازه امروز گسترش نیافته بودند؛ اما فضایی با این وسعت و جمعیت قطعا نیازمند امکانات دیگری علاوه بر مراکز تامینکننده نیازهای اولیه است.
انتهای پیام