آزادگان سرافراز در دوران اسارت و در برخورد با وقايع مختلف،اصطلاحاتي به كار مي‌بردند كه نشاندهنده وضعيت اردوگاه‌ها بود. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به نمونه‌هايي از اين اصطلاحات اشاره مي‌كند.

                                            شغال زرد (عزّت كچل)

لقبي بود براي عزّت ابراهيم معاون صدام. البته گروهي ديگر از برادران او را «عزّت کچل» مي‏خواندند و بيشتر در محاوره، به منظور لو نرفتن جريان، اين گونه صحبت مي‏کردند.

                                                   شكارچي

لقب يکي از افسران عراقي بود که هميشه مخفيانه و به طور مرموز به دنبال کساني مي‏گشت که در گوشه و کنار اردوگاه به ورزش يا مطالعه و يا عبادت مي‏پرداختند.

                                       شكنجة فرعي و شكنجة اصلي

به شکنجه‏هايي از قبيل ضرب و شتم و کشيدن روي زمين و کابل زدن، شکنج? فرعي، و به مرحل? بعدي آن از قبيل آويزان کردن از سقف و فلک کردن و صندلي الکتريکي ، شکنج? اصلي مي‏گفتند.

                                                    شلغم

لقبي بود براي سرباز عراقي به نام «جندي الناس».

                                                     شليل

جندي شليل سرباز عراقي چون قيافه‏اي عبوس و مرموز داشت، بچّه‏ها به تمسخر او را «جندي شليل» مي‏ناميدند.

                                                     شميش

اين واژه به ظرفي اطلاق مي‏شد که به علت نبودن دستشويي در آسايشگاه‏ها از آن بدين منظور استفاده بعمل مي‏آمد.

                                                    شهردار

رجوع شود به «ثواب جمع کن‏ها».

                                                      شورا

شوراي اردوگاه متشکل از مسئولان و معاونان آسايشگاهها و ديگر اشخاصي بود که به نمايندگي از طرف ساير اسرا در زمين? امور روزمرّه و موارد حسّاس از قبيل شورش و قضاوتها تصميم‏گيري مي‏کردند.

                                                     شوربا

نوعي آش بود که عراقيها گاه به عنوان صبحانه به اسرا مي‏دادند. اين آش محتوي مقداري عدس و آب بود و چيز ديگري در آن يافت نمي‏شد.

                                                  شيخ بغدادي

لقبي بود که به شيخ علي تهراني، روحاني نماي فراري از ايران و خائن به انقلاب، داده شده بود.

                                                شير بي وفا

در داخل آسايشگاه شير آبي بود که اکثر مواقع آب در آن جريان نداشت و قطع بود. بدين جهت بچّه‏ها به آن «شير بي‏وفا» لقب داده بودند.

                                                   شيرو

يکي از سربازان بسيار نادان اردوگاه شخصي بود به نام جندي مظفّر که اعمال وحشيانه و گاه جاهلانه‏اي از او سر مي‏زد و چون کارهايش بي‏شباهت به کارهاي شخصيت سريال تلويزيوني سلطان و شبان نبود، بدين جهت بچّه‏ها به او «شيرو» مي‏گفتند . از جمله کارهاي جاهلانه او يکي اين بود که مي‏گفت در هنگام سجده نماز نبايد سر را روي خاک و مُهر گذاشت بلکه بايد به آسمان نگريست چون خدا در آسمانهاست.

راديو تلويزيون عراق در ميان اسرا به نام«شيطان ناطق» معروف شده بود.

                                            صابون تايدي

به علت کمبود صابون و به دليل نياز مبرم به رعايت مسائل بهداشتي، اسراي ايراني با مقدار کمي آب، سهمي? تايد خود را با موادّي ديگر به حالت خميري سفت و قالبي در مي‏آوردند و از آن به عنوان صابون در شستشو و استحمام به منظور صرفه‏جويي در مصرف صابون استفاده مي‏کردند.

                                          صد حال به اين حالها

موقعي که به برادري حال دعا دست مي‏داد. به شوخي به او گفته مي‏شد «صد حال به اين حالها».

                                            صدام خاليه

عراقيها از اسرا مي‏خواستند که در مقام تمجيد از صدام يزد کافر شعار «صدام غاليه» را سر دهند، ولي اسرا همگي با شوق و خنده يکصدا فرياد مي‏زدند «صدام خاليه»، مقصودشان توخالي و پوشالي بودن صدام بود.

                                            صف مرگ

منظور از «صف مرگ» يا تونل گوشتي، ديوار مرگ، تونل وحشت و تونل مرگ استقبالي بود که عراقيها در ابتداي ورود اسرا از آنها بعمل مي‏آوردند، به اين ترتيب که از دو طرف صف مي‏کشيدند و با کابل و باتوم و شيلنگ و ... از اسرايي که مي‏بايست به اجبار از مقابل آنها بگذرند، پذيرايي مي‏کردند.

                                            صلوات پشتيباني

يکي از برنامه‏هايي که در اردوگاه رايج بود ذکر و نذر صلوات براي سلامتي امام و پيروزي رزمندگان اسلام بود که البته به صورت مخفيانه انجام مي‏شد و در يک مورد نُه ميليون صلوات فرستاده شد.

                                               صمّون

نوعي نان عراقي بود که شباهت به نان ساندويچ در ايران داشت. در اردوگاه سهمي? هر نفر در طول روز يک الي دو عدد از اين نان بود که اکثر اوقات بسيار خشک و سفت و يا خمير بود.

انتهاي پيام