آزادگان سرافراز در دوران اسارت و در برخورد با وقايع مختلف،اصطلاحاتي به كار مي‌بردند كه نشاندهنده وضعيت اردوگاه‌ها بود. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به نمونه‌هايي از اين اصطلاحات اشاره مي‌كند.

                                                         نامه سياسي

در اردوگاه‏هاي عراق همه چيز تحت کنترل بعثي‏ها بود. از جمله مسائلي که شديداً کنترل مي‏شد، نامه برادران آزاده بود. به طور مثال اگر کسي در نامه‏اش از ضرب‏المثلهاي ايراني استفاده مي‏کرد، افسر عقيدتي سياسي بغداد نگارنده را احضار و روانه زندان مي‏کرد. چنين نامه‏هايي را بعثي ها نامه سياسي مي‏دانستند. مثلاً يک بار برادر آزاده‏اي براي خانواده‏اش نوشته بود نامه بدون عکس مثل آش بي‏نمک است. افسر عقيدتي سياسي هم بعد از کنترل نامه، صاحب آن را احضار کرده و گفته بود: خوب، حالا نامه سياسي مي‏نويسي؟ خلاصه در همين رابطه آن برادر آزاده را به بيست روز زندان در سلول انفرادي محکوم کردند تا ديگر نامه سياسي ننويسد.

                                                    نان آقا (سيّد صمّون)

از آنجا که بعثي‏ها ازدادن هر نوع امکانات به اسرا دريغ مي‏کردند، برادران آزاده هميشه و براي همه چيز در مضيقه بودند. در اين بين يک نگهبان کُرد در اردوگاه بود به نام سيّد صمّون که شبها در آسايشگاه‏ها به کساني که از شدّت گرسنگي ضعف داشتند نان مي‏داد و به همين دليل در بين برادران آزاده به «نان آقا» يا «سيّد صمّون» معروف شده بود.

                                                         نان راديويي

اسراي هر اردوگاه به طريقي با سايرين ارتباط داشتند و از يکديگر کسب خبر مي‏کردند و يا اخبار را به نحوي براي ديگران ارسال مي‏داشتند. يکي از آن راه‏ها قرار دادن کاغذ خبري که محتوياتش از راديو دريافت شده بود، در ميان نانهاي صمّون و ارسال آن به اردوگاه‏ها بود. اين شيوه به هنگام ارسال نان به اردوگاه موصل 4 اعمال شد، اما معلوم نبود که آن نان به دست چه کسي خواهد افتاد. به هر حال موقع خوردن، اسير متوجه مي‏شد که نان بسيار با برکتي بوده و بالاخره اخبار را در اختيار همگان قرار مي‏داد. به اين قبيل نانها «نان راديويي» مي‏گفتند.

                                                       نانت خميره سيّدي

راديو‏ي عربي عراق سرودي پخش مي‏کرد که در آن شعري با همين وزن خوانده مي‏شد. لذا اسرا هم براي شوخي و تمسخر آن سرود، جمله «نانت خميره سيّدي» را باب کرده بودند.

اعتقاد و پايبندي شديد برادران آزاده در اردوگاه و انجام مراسم دعا و ساير فرايض ديني موجب گشايش کارها مي‏شد، بخصوص آنکه در بعضي از موارد از قبيل درخواست شفاي عاجل براي بيماران و مجروحان آزاده و رهايي عزيزان تحت شکنجه و خواري و ذلّت براي بعثي‏ها دست به دعا برمي‏داشتند و صلوات نذر مي‏کردند چون که نذر صلوات گره‏گشا بود. ختم هر نذر، يکصد صلوات بود.

                                                          نردبان بشکه‏اي

يکي از مسائل مهمي که بعثي‏ها اهميتي براي آن قائل نبودند بهداشت بود. لذا برادران براي رعايت بهداشت و نظافت جاهايي که دور از دسترس قرار داشت، دو بشکه را روي هم مي‏گذاشتند و دو نفر از طرفين، آن را نگه مي‏داشتند ونفر سومي هم روي بشکه مي‏رفت و محل مورد نظر را تميز مي‏کرد. از اين رو اين بشکه‏ها به «نردبان بشکه‏اي» معروف شده بود.

انتهاي پيام