غلامرضا امامی، محمد زهرایی را انسانی خودساخته توصیف کرد که نام او ماندگار خواهد ماند.
این نویسنده و مترجم در گفتوگو با خبرنگار کتاب خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: زندهیاد زهرایی انسانی فهیم، دوستی مهربان و خودساخته بود. با دریغ و درد امروز از پرواز نابهنگام او آگاه شدم و تصویرهایی از 40 سال آشنایی و دوستی با او رویاروی دیده و دلم زنده شد.
او ادامه داد: من زهرایی را از هنگامی که به تهران آمد، میشناسم که در یک کتابفروشی کار میکرد و پس از آن در کار نشر کارنامه شد و به نشر کتابهایی پرداخت فاخر، نفیس و ماندنی. هر چند که پرکار نبود، اما آنچه را نشر میداد، در گنجینهی نشر و ادب ایران ماندنی است. زهرایی به کاری که میکرد، عشق میورزید و میخواست آنچه را نشر میدهد، یگانه باشد و بسیار خوانندگان کتاب که وقتی نشانی و آرم نشر کارنامه را در کتابی میدیدند، میدانستند کتاب از حیث ویرایش و محتوا و چاپ و نفاست اثری ممتاز است.
امامی خاطرنشان کرد: تماس بیشتر من با او از هشت سال پیش آغاز شد. او میدانست من سالها داستانهای غسان کنفانی را ترجمه کردهام و از من خواست این قصهها را تنظیم کنم و برای چاپ به او بسپارم. این کار انجام شد و کتاب قصههای غسان کنفانی به همت او آخرین صفحاتش بسته شد و در آخرین تماسی که با او داشتم، گفت که آرزو دارم این کتاب به زودی و زیبایی منتشر شود.
امامی تأکید کرد: زهرایی شمعی افروخت، قانع نشد به نور حقیر حبابها و میخواست در کاری که انجام میدهد، از هر حیث شایسته و بایسته باشد.
این مترجم سپس از ماجرای آوردن نسخههای خطی از حافظ از کتابخانهی واتیکان برای محمد زهرایی و هوشنگ ابتهاج خبر داد و گفت که زهرایی قصد داشته کتابهایی خطی واتیکان را با چاپی نفیس منتشر کند.
امامی ادامه داد: به هر روی تصویری که من از او دارم، دوستی مهربان، انسانی کوشا و خودساخته و مردی بود که به مهربانی گرهها را میگشود.
او با یادی از آخرین دیدارش با محمد زهرایی، تأکید کرد: در آخرین دیدارم با زهرایی، او در مثالی گفت که انسان باید همچون تیشه نباشد که به ریشه بزند، بلکه باید همچو رنده باشد که بخشی را برای خود و بخشی را برای دیگران بخواهد. او این مهم را به انجام رساند و در میان کارکنان نشرش همچون پدری مهربان و برادری دلسوز عمل میکرد. بیشک نام زهرایی ماندنی است، با زندگانی زیبایی که کرد و کتابهای نفیسی که نشر داد.
انتهای پیام