احمد پوری که در فیسبوک حضوری فعال دارد و به گفته خودش، هر روز ترجمهای در این فضا منتشر میکند، از تجربههایی میگوید که از انتشار آثارش در این شبکه اجتماعی کسب کرده است.
این مترجم و نویسنده در گفتوگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره علت انتشار آثارش در فیسبوک گفت: من در آغاز تصمیم نگرفتم در این فضا کارهایم را منتشر کنم، بلکه به این دلیل وارد فیسبوک شدم که فکر میکردم فیسبوک یک محیط مجازی بسیار خوب برای روبهرو شدن با دیگران و بیشتر با جوانهاست. بعد دیدم میشود در این فضا کارها را عرضه کرد و بهسرعت بازخوردش را دید. اینکه وقتی کاری را در فیسبوک میگذاریم، با فاصله کمی راجع به آن نظر میآید، یک پدیده نوست که مشوق من برای حضور در این فضا بود. بعد دیدم میتوان در فیسبوک کارهای دیگری مثل گذاشتن نوشته جدی و بحث درباره آن هم انجام داد، هرچند من در این فضا بیشتر شعر منتشر میکنم، نه نوشته بلند. حالا دیگر معمولا هر روز یک ترجمه شعر در فیسبوک منتشر میکنم.
او درباره بازخوردهایی که در فضای فیسبوک دریافت میکند، اظهار کرد: بعضی اوقات واقعا نظرات جالب و متفاوتی دریافت میکنم، اما متأسفانه فرهنگ خاص ما که فرهنگ تعارف است، باعث میشود کسانی که از کاری خوششان میآید، راحت نظر بدهند و تشویق کنند که این دلگرمکننده است، اما متأسفانه به دلیل جو غیردموکراتیک و تعارفی که وجود دارد، کسی که این حس را ندارد و از کاری خوشش نمیآید، فکر میکند اگر نظر منفی بنویسند، یا من ناراحت میشوم و یا کسانی که خوششان آمده، واکنش منفی نشان میدهند، اما من از همین تریبون اعلام میکنم که دوستان عزیز، من اینطور نیستم.
پوری افزود: هیچکس از نظر منفی خوشش نمیآید، اما واقعبینی این است که قرار نیست همه از یک کار خوششان بیاید. شاید کسانی دلیل منطقی داشته باشند که ترجمهای خوب نیست یا اشتباه است و شاید درج این نظرات جرقههایی در ذهن من ایجاد کند، راهگشا باشد و در صورت منطقی بودن، من آن را در کارهای بعدیام لحاظ کنم. من فکر میکنم این بهتر است و ما نباید بترسیم. بالأخره باید از یک جا شروع کرد؛ باید همه نظرشان را بنویسند.
او همچنین در پاسخ به این سؤال که آیا برایش اتفاق افتاده که کسی کارهایی را که او در فیسبوک قرار داده، بدون ذکر منبع منتشر کند، گفت: فراوان اتفاق افتاده و من نه اینکه خیلی خوشحال باشم، اما زیاد هم ناراحت نیستم. من کاری را در فیسبوک میگذارم، دوستان میبینند، یک نفر هم آن را بدون ذکر منبع منتشر میکند، اما اصل همین است که شعر پخش میشود و در اختیار دیگران قرار میگیرد. اینکه منبع را بیاورند، مهم است، اما در درجه دوم است. البته من دلم میخواهد هر کسی اثر من را برداشت، ذکر مأخذ کند، اما اگر هم این کار را نکرد، فاجعه رخ نداده است.
پوری در ادامه اظهار کرد: من به این موضوع عادت دارم، سالهاست که در رادیو اتفاقی میشنوم که شعری از ترجمههای من را میخوانند، بدون اینکه بگویند چه کسی آن را ترجمه کرده است. حتا گاهی اسم شاعر را هم نمیگویند. ما به این موارد عادت داریم و فکر نمیکنم ضایعه بزرگی رخ داده است، اما اگر یک کار منسجم و جدی را در این فضا منتشر کنم و کل کار بدون ذکر منبع نقل شود، واکنش نشان میدهم. به طور کلی این کار ناپسند است و من آن را مطلقا تأیید نمیکنم. من انتظار دارم هرکس نوشتهای را برداشته، زیر آن بنویسد که کار کیست. البته این اتفاق برای کسانی که اولین تجربههایشان را مینویسند، ناگوارتر خواهد بود، اما همین عزیزان هم مطمئن باشند که اگر کارشان خوب باشد، با برداشته شدن یکی - دو کار کوچک، صدمهای به کار آفریننده نمیخورد.
این مترجم در پاسخ به این سؤال که تا به حال برایش پیش آمده که کارهایش با نام فرد دیگری منتشر شود، گفت: یکی - دو بار پیش آمده، اما اتفاقا این موارد به دلیل موذیگری نبودهاند. من با دیدن آنها فکر کردم اشتباه شده است و زیر آن مطلب هم چیزی ننوشتم، اما برای فرد منتشرکننده، پیام شخصی نوشتم و گفتم، دوست عزیز این ترجمه از من است و در فلان کتاب درج شده است، فکر میکنم اشتباه شده، اگر اینطور است، جبران کنید. اتفاقا بلافاصله هم این اشتباه را تصحیح و عذرخواهی کردهاند.
انتهای پیام