حسین سناپور داشتن زمینه یادگیری، آموختن تکنیکها و پشتکار را عوامل تأثیرگذار بر موفقیت افراد در کارگاههای نویسندگی میداند.
این نویسنده در گفتوگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره نقش کارگاههای نویسندگی در پرورش نویسنده گفت: اگر کارگاههای هوشنگ گلشیری نویسندههای موفقی تربیت کرده باید توجه شود این نویسندههایی که در کارگاهها و جلسات داستانخوانی گلشیری حضور پیدا کردند، حداقل 10 سال طول کشید تا کتابهایشان چاپ شود و مطرح شوند. طبعا درباره کلاسهای دیگر هم همینطور است و نمیتوان انتظار داشت که اگر کسی در آنها حضور یافت، حتما در مدتی کوتاه، مثلا در عرض یک یا دو سال، به قدر کافی یاد بگیرد و موفق شود.
او افزود: در جلسات گلشیری نیز 100 نفر آمدند و رفتند اما فقط حدود 10 نفر از آنها مطرح شدند، نه همه آنها. همانطور که در دانشگاه، استادان و دانشگاههای خوب، متوسط یا ضعیف داریم، در داستاننویسی هم استادان و کارگاههای خوب، متوسط و ضعیف پیدا میشوند. اما دوستان منتقد یا برخی از نویسندهها ظاهرا انتظار دارند هر کسی به هر کلاسی رفت سریع موفق شود و اگر نشد این را نشانه این میدانند که به طور کلی این کار بیهوده است؛ در حالیکه اینطور نیست. در این کلاسها باید تکنیک یاد داده شود نه چیز دیگر. افراد حاضر در کلاسها هم باید زمینه یادگیری داشته باشند تا بتوانند این تکنیکها را یاد بگیرند. اگر این زمینه وجود داشته باشد، فرد تکنیکها را بیاموزد و پشتکار هم داشته باشد، ظرف چند سال ممکن است موفق شود.
سناپور که بهزودی یک کارگاه داستان کوتاه برگزار میکند همچنین در پاسخ به این پرسش که مدرسان کارگاههای داستاننویسی باید چه ویژگیهایی داشته باشند گفت: اگر کسی میخواهد چیزی یاد بگیرد، حتما کلاسی را انتخاب میکند که برایش آموزش بهتری به همراه داشته باشد. لازم نیست ما آدمها را حذف کنیم یا بگوییم کسانی توانایی تدریس ندارند. به طور کلی ملاکی قاطع و روشن نداریم، کسی هم حق ندارد جلوی کسانی را که تدریس میکنند بگیرد. کسانی که کلاس میروند باید خودشان چشمشان را باز کنند و با دقت انتخاب کنند. قاعدتا هم این افراد توجه میکنند که به کجا میروند. مطمئنا اگر کسی به کلاسی برود و ببیند کلاس به دردش نمیخورد، حتما بلافاصله انصراف میدهد. من فکر میکنم مشکلی وجود ندارد اگر کلاسها و معلمهای متعددی وجود داشته باشند، بلکه در این صورت علاقهمندان قدرتِ انتخاب خواهند داشت تا کلاس موردنظرشان را پیدا کنند. ممکن است من معتقد باشم کلاسهایم خیلی خوب است، اما افرادی باشند که در کلاس من چیزی یاد نگیرند و همان افراد به جای دیگری بروند و کارگاه مناسبتری پیدا کنند.
او در ادامه درباره ویژگیهای یک مدرس خوب گفت: من در مقام قضاوت نیستم که بگویم کسی لیاقت معلمی دارد یا نه. فکر میکنم این را خود شاگردان بهتر تشخیص میدهند. آدمها باید خودشان قدرت انتخاب داشته باشند.
نویسنده رمان «نیمه غایب» در پاسخ به این پرسش که چه ملاکهایی به افراد در انتخاب کارگاه مناسب کمک میکند گفت: در درجه اول خروجی کلاسها مهم است. فرد باید بررسی کند که از این کارگاهها چه کسانی بیرون آمدهاند، کتابی چاپ کردهاند یا نه و اگر کتابشان به چاپ رسیده، چقدر دیده شده است. همچنین میتوانند از کسانی که در این کارگاهها حضور پیدا کردهاند، درباره کیفیت و روش تدریس معلم آن کارگاه بپرسند و در نهایت بر اساس نتیجه این جستوجوها تصمیم بگیرند.
او در پاسخ به این سؤال که آیا میتوان پس از حضور در یک کارگاه، کتاب منتشر کرد یا نه گفت: اگر کسانی که در این کارگاهها شرکت میکنند پشت سرشان پنج - شش سال تجربه داستاننویسی باشد، احتمالا میتوانند با حضور در یک کارگاه پس از شش ماه به اندازه یک مجموعه داستان بنویسند، اما اگر کسی تازه شروع کرده باشد، مثلا یکی - دو سال، بعید است در یک کارگاه شش یا حتا دوازدهماهه بتواند داستان یا داستانهایی بنویسد که در کتابی قابل چاپ باشد.
انتهای پیام