بابک زمانی‌پور در گفت و گو با خبرنگار ایسنا،  در خصوص ویژگی‌های «باغ‌شهر» شهرکرد اظهار کرد: احداث باغچه‌های مختلف در «باغ‌شهر» شهرکرد از سوی سبراندیشانی مانند حاج ابراهیم‌خان رئیسی دهکردی، حاج عبدالباقی صولت دهکردی، سید حسین میرممتاز، سیدمحمد باقر امامی نجفی دهکردی و احمد مظاهری باعث شده بود تا این شهر دارای آب و هوایی بسیار مطبوع در فصول گرم و سرد و پربارش در ماه‌های انتهایی سال باشد.
مدیر گنجینه آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری ادامه داد: باغچه‌های احداث شده در شمال این شهر و احداث باغ‌آقا (تپه آقا، باقر آباد)در دهه 1310 هجری شمسی و بوستان گل سرخ (ملت) و بوستان جنگلی تهلیجان که در سال‌های پایانی دهه 1350 احداث شدند، همه و همه موجب شد تا با قاطعیت بتوان شهرکرد جدید و دهکرد قدیم را یک باغ‌شهر به حساب آورد.
وی گفت: در این بین همت اهالی شهرکرد در غرس انواع درختان مثمر و زینتی در حیاط‌های خانه‌هایشان اعم از گردو، تاک، سنجد، زردآلو، هلو، سیب و یاس بنفش بخشی دیگر از فرهنگ مردم شهرکرد در توجه به سرسبزی و درخت‌کاری را نشان می‌داد.
زمانی‌پور افزود: در این بین نزهت‌گاه گدارچشمه (گودال چشمه) به واسطه وجود قناتی تاریخی که از اراضی پایین دست ده‌کهنه سرچشمه گرفته و مظهر آن در محدوده باغ‌های خاندان‌های ریاحی دهکردی و احمدیان دهکردی هویدا می‌شد باعث شده بود که دهه‌های متمادی مردم این شهر الفت خاصی با این نگین سرسبز داشته باشند.
وی عنوان کرد: از ابتدای آغاز بهار که مراسم روز طبیعت با گشت و گذار در این محل مصفّا و برگزاری بازی‌های بومی و محلی و کشتی‌های پهلوانی انجام می‌شد تا بهره‌مندی از آب گوارای قنات گدارچشمه در دیگر اوقات سال در روزگاری که هنوز مردم این شهر از آب لوله‌کشی بهره‌مندنشده نبودند، باعث شده بود تا نزهت‌گاه گدارچشمه به مرور ایام با ذهنیت پرخاطره تاریخی مردم این دیار عجین شود.
مدیر گنجینه آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری گفت: وجود انگورستان‌های گسترانیده شده هم‌‎چون فرش زمردین و غرس درختان وزگ، سپیدار و کبوده سر به آسمان سوده در حاشیه آن که سایه‌شان را از مردم گذرنده از آن محل دریغ نمی‌کردند باعث شده بود تا در روزگاری که راه شهرکرد به اصفهان از پایین دست گدارچشمه عبور می‌کرد، همواره نام و یاد شهرکرد با طراوت و سرسبزی در اذهان متبلور شود.
وی تاکید کرد: وجود این فضاهای سبز در شمال و جنوب شهرکرد آن چنان بر اقلیم این شهر تاثیر گذارده بود که استفاده از وسایل خنک کننده در ماه‌های گرم سال در منازل افسانه‌ایی دور دست تلقی می‌شد.
زمانی‌پور تصریح کرد: سالیان دراز بهره‌مندان از نزهت‎‌گاه گدارچشمه همواره به روح احداث کنندگان این باغات و دهقانان این مزارع درود می‌فرستادند و همت والای آنان را می‌ستودند تا آن که دست روزگار موجب شد تا این باغچه‌های زیبای شهر به ورطه نابودی بیفتند.
وی ادامه داد: احداث شهرک میرآباد در بالادست چاه‌های گدارچشمه و خانه‌سازی‌های مختلف از اواخر دهه 1350 به بعد در محدوده این باغات علاوه بر آلودگی و کاهش آب‌دهی سرچشمه‌ها همراه با تغییرات اقلیمی موجب شدند تا عرصه این مجموعه‌های مصفّا به مرور کوچک و کوچک‌تر شود تا جایی که گاه ار آن‌ها چیزی جز خاطره‌ایی باقی نمانده است.
مدیر گنجینه ی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری گفت: ای کاش از همان هنگام که اگر از سرناچاری و به ضرورتی اجتناب‌ناپذیر محدوده این باغچه‌ها دارای تغییر کاربری می‌شدند در برابر هر درخت نابود شده، درختانی غرس می‌شد تا هم‌چنان بتوان از شهرکرد با عنوان باغ شهر به گفت وگو نشست.

«این عکس تزیینی است.»

انتهای پیام