در سال‌هایی نه چندان دور، یکی از خاطرات مشترک هم‌نسل‌ها از سال نو، روزهایی بود که گوشه و کنار کوچه، یا وسط حیاط و پشت بام، جوانترها، فرش و قالیچه‌های اغلب دستباف را پهن می‌کردند و با کاسه و برس و پارو، به جانشان می‌افتادند، خاک و چرک یک ساله را از میان تار و پودشان بیرون می‌کشیدند و به جای آن، لحظه‌ها و خنده‌هایشان را لای پیچ و تاب نقش فرش‌ها جا می‌گذاشتند.