خبرنگار: 71548
-
از فرهنگ گالریگردی تا پُز فرهنگی!
در سالهای اخیر چهره خیابانهای مرکزی پایتخت، بویژه در عصرهای جمعه، شاهد تغییرات محسوسی بوده است. ازدحام جوانانی که مقابل گالریها ایستادهاند و دوربین به دست، در پی کشف یا ثبت لحظهای از جهان هنر هستند، پرسشی بنیادین را مطرح میکند: آیا «گالریگردی» به مثابه یک کنش فرهنگی و عمیق در حال ریشه دواندن است، یا صرفاً به پرفورمنسی برای ثبت در ویترین شبکههای اجتماعی و یک نوع «پُز فرهنگی» تبدیل شده است؟
-
نخستین نقاشان زن ایرانی چه کسانی بودند؟
تاریخ هنر در جهان اساسا به قلم مردان و برای مردان نوشته شده است. جای خالی زنان در تاریخ هنر این سوال مهم را مطرح میکند که آیا واقعا زنان در شکلگیری و پیشرفت هنر هیچگونه حضور یا نقش موثری نداشتهاند یا بهای چندانی به آنها داده نشده است؟
-
گپی با حسین محجوبی
رویایی که دودی شد!
بیش از ۷۰ سال است که با نقاشیهای خود، بیوقفه اعتراض میکند. حسین محجوبی، هنرمند نقاش و طراح بزرگترین پارکهای تهران، سالهاست که برای نجات طبیعت قلم میزند، اما به گفته خودش، آلودگی هوای این روزهای تهران، توانش را برای کار کردن کم کرده است.
-
آنچه بهرام دبیری به آینده سپرد
بهرام دبیری، هنرمند نقاش حاصل نیمقرن فعالیت هنری خود را به موزه هنرهای معاصر تهران اهدا کرده و حالا موزه قرار است به پاس این هدیه ارزشمند، از مجموعه آثار اهدایی دبیری به همراه تعداد دیگری از آثار خارج از مجموعه موزه، نمایشگاهی برگزار کند.
-
سهم زنان از اقتصاد هنر ایران چقدر است؟
در حالیکه از نخستین دوره حراج تهران بیش از ۱۳ سال میگذرد، بررسی دادههای ۲۴ دوره برگزارشده این رویداد نشان میدهد که سهم زنان از کل آثار ارائهشده حدود ۱۶ درصد است.
-
ایران به آرزویش میرسد؟
ایران درّودی، بانوی نقاش رنگ و نور که در آخرین سالهای زندگی به گفته خودش درهای خانه را بسته و درهای بهشت را به روی خودش گشوده بود و تا آخرین روزها دست از قلم و قلمو نکشید، آروزیی داشت که لحظهای برای احقاق آن درنگ نکرد. رویای تاسیس موزه ایران درّودی که با طراحی جهانگیر درویش جان گرفته بود، با اهدای زمینی از سوی شهرداری به واقعیت نزدیکتر شد، اما حالا بعد از گذشت چند سال نه موزهای هست، نه جهانگیری و نه ایرانی.