دکتر نوید محمدی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه در برخی موارد دانشگاه‌های دور از مرکز دارای امکانات محدودتری نسبت به سایر دانشگاه‌ها دارند و این موضوع هم به لحاظ کمبود امکانات است و هم از نظر نوع کاری که در دانشگاه‌های شهرستانها انجام می‌شود.
وی ادامه داد: طبیعتا وقتی ماهیت دانشگاهی بیشتر آکادمیک باشد، امکانات آن دانشگاه نیز آموزشی و آکادمیک‌تر خواهد بود، اما هرچه از دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران که بگذریم و به سمت دانشگاه‌های شهرستانها برویم منابع به سمت محدود شدن می‌روند و این موضوع هم به دلیل دور شدن از مرکز است و هم به دلیل این که دانشگاه‌ها در شهرستانها اساسا جهت‌گیری دانشگاهی و آکادمیک ندارند و بیشتر ماهیت خدماتی دارند.
محمدی تاکید کرد: دانشگاه‌های علوم پزشکی در شهرستان بیشتر از آنکه آکادمیک، آموزشی و پژوهشی باشند، بیشتر ناظر به ارائه خدمات هستند و باید درمان و داروی مردم را تامین کرده و به بهداشت مردم توجه کنند و در کنار این کارهای چالش برانگیز، فعالیت‌های آکادمیک نیز انجام دهند.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین در ادامه تصریح کرد: البته اینطور نیست که دانشگاه‌ها به امر آموزش بی توجه باشند و همه رسالتشان به ارائه خدمات سلامت محدود شود، بلکه دانشگاه‌ها در حیطه خدمات آموزشی و پژوهشی نیز فعالیت‌های خود را انجام می‌دهند و از سوی معاونت آموزشی وزارت بهداشت نیز ارزیابی‌های مستمری در حوزه آموزش در رشته‌ها و مقاطع مختلف صورت می‌گیرد و حتی در پزشکی عمومی اخیرا فعالیت‌های مهمی انجام شده تا برنامه‌های پزشکی عمومی در کشور اعتباربخشی شده و به استانداردهای بین‌المللی نزدیک‌تر شوند.
ادغام آموزش پزشکی در درمان توجه به آموزش را کاهش داده است
وی افزود: اینکه در شهرستانها ماهیت کار دانشگاه‌ها بیشتر به سمت فعالیت درمانی پیش می‌رود، مساله‌ای نیست که در اختیار دانشگاه‌ها باشد. زیرا نظام آموزشی ما به شکلی است که این موضوع را طلب می‌کند. نظام آموزش علوم پزشکی ما از معدود نظام‌های آموزش پزشکی در دنیاست که در آن امر آموزش و پژوهش همزمان با ارائه خدمات انجام می‌شود. در حالیکه در همه جای دنیا و حتی در کشور خودمان نیز تا حدود سی سال پیش، نظام ارائه خدمت نظام مستقلی بوده و نظام خدمات آموزش علوم پزشکی نیز ادغام یافته در آموزش عالی بوده است و هر کدام رسالت خود را بر عهده داشتند، اما بعد از ادغام آموزش علوم پزشکی در وزارت بهداشت توجه به آموزش پزشکی کمتر شده است.
وی تصریح کرد: با یک بررسی ساده متوجه می‌شویم وزیر بهداشت در خصوص مسائل درمانی بیشتر مورد سوال قرار می‌گیرد تا مسائل آموزشی و همین موضوع در استان‌ها نیز در خصوص روسای دانشگاه‌ها مصداق پیدا می‌کند بنابراین طبیعی است که وقتی مطالبات بیشتر در حوزه ارائه خدمات است، توجه دانشگاه‌ها نیز به این سمت بیشتر خواهد شد و شاید به همین دلیل گفته می‌شود در حال حاضر که ظرفیت‌های آموزش علوم پزشکی در بسیاری از رشته‌ها تکمیل شده است و عموما مانند 30 سال پیش در حوزه نیروی انسانی مورد نیاز مشکلی وجود ندارد ، شاید این که آموزش علوم پزشکی را مجددا ملحق کنیم به آموزش عالی ایده بدی نباشد، که البته این موضوع نیازمند مطالعه و توجه زیادی است که همه نقاط ضعف و قوت این مساله سنجیده شود و درباره آن تصمیم‌گیری شود و شاید همین نکته موجب شده است که بعد از سی سال این فکر تقویت شود که جایگاه آموزش علوم پزشکی در نظام آموزش عالی است و در نظام ارائه خدمت نیست.
معاون سابق آموزشی دانشگاه علوم پزشکی قزوین تاکید کرد: همه دانشگاه‌ها از جمله دانشگاه علوم پزشکی قزوین نیازمند توجه هستند، البته همواره وقتی صحبت از منابع می‌شود افکار به سمت پول و بودجه سوق پیدا می‌کند در حالی که آن چیزی که منبع اصلی و منبع عمده دانشگاه‌ها مثل هر سازمان دیگری است، توجه به نیروی انسانی است و ما باید توجهمان به منابع انسانی باشد.
عدم افزایش منابع دانشگاه‌ها همگام با مقیاس توسعه‌ای آنها
وی با بیان اینکه در دانشگاه‌ها عضو هیات علمی به عنوان شاخص‌ترین گروه منابع انسانی نیازمند توجه جدی‌تری از جمله توجه کمی و کیفی است، گفت: دانشگاه‌ها در طول دو دهه گذشته در بسیاری از رشته‌ها همواره نگاهشان، نگاه توسعه‌ای بوده و تلاش کرده‌اند که رشته‌ها و دانشکده‌های جدید را راه‌اندازی کنند در حالی که این امر نیازمند افزایش تعداد هیات علمی است، اما منابعی که در این زمینه دیده شده است همگام با مقیاس توسعه‌ای دانشگاه‌ها توسعه پیدا نکرده است. بنابراین این مساله موجب شده که در حال حاضر در بسیاری از رشته‌ها هم در نیروی انسانی عضو هیات علمی کمبود وجود دارد و هم نیروهای عضو هیات علمی اساسا نیروهای موقت شده‌اند.
محمدی ادامه داد: از آن‌جایی که دانشگاه‌ها ردیف و مجوز بکارگیری دائم عضو هیات علمی را ندارند در بسیاری از رشته‌ها بخصوص در رشته‌های بالینی عملا نیروهای موقتی که به صورت طرح یا گذراندن تعهد هیات علمی، ضریب K و یا موارد مشابه می‌آیند، این‌ها به صورت عضو هیات علمی طی یک یا دو سال فعالیت می‌کنند و بعد به دلیل این که دانشگاه توان جذب آنها را ندارد، این افراد می‌روند و افراد جدیدی مجددا وارد دانشگاه می‌شوند. به همین دلیل نمی‌توان سرمایه‌گذاری درستی روی نیروی انسانی عضو هیات علمی انجام داد و اعضای هیات علمی نیز به مجموعه احساس تعلق نمی‌کنند به همین جهت آموزش در دانشگاه‌ها پا نمی‌گیرد.
وی افزود: اگر منابع درمان محدود شود، بلافاصله ایجاد مشکل می‌شود، ولی محدودیت منابع آموزشی و پژوهشی نمود فوری ندارد. در حالی که این موضوع بیش از هر چیزی فاجعه‌بار است، و محدودیت منابع آموزشی و پژوهشی به آموزش صدمه می‌زند و در صورتیکه آموزش صدمه ببیند طی 10 سال صدمات ناگواری به ارائه خدمات تحمیل می‌کند.
محمدی بیان کرد: به نظر می‌رسد یک ارزیابی دقیق از وضعیت آموزش علوم پزشکی بعد از گذشت سه دهه که اجرای نظام آموزشی ادغام‌یافته در ارائه خدمات، باید انجام شود که طبیعتا از سوی یک نهاد بی طرف صورت گیرد چرا که اگر خود وزارت بهداشت یا وزارت علوم که ذینفع هستند بخواهند این مساله را بررسی کنند، طبیعتا ممکن است سوگیری‌های ناخواسته‌ای صورت گیرد و نتیجه‌ای که باید حاصل نشود.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین در پایان خاطرنشان کرد: بعد از گذشت 30 سال باید بررسی شود که ادغام آموزش علوم پزشکی در ارائه خدمات چه مزیت‌ها و چه مشکلاتی را ایجاد کرده است و آیا در کنار هم گذاشتن این مزیت‌ها و مشکلات، کفه ترازو را برای اینکه ما این وضعیت را ادامه دهیم کماکان سنگین نگه می‌دارد یا این که ضروت دارد تا ما بازنگری در شرایط آموزش علوم پزشکی و ادغام آن در ارائه خدمات انجام دهیم و این مساله باید توسط یک نهاد بی‌طرف که تضاد منافعی با موضوع نداشته باشد، انجام شود و نتایج آن در اختیار سیاست‌گذاران کلان کشور گذاشته شود تا در این زمینه تصمیمی جدی، جامع و کامل بگیرند.
انتهای پیام
نظرات