بیشترین تاتیر در پیشگیری از وارد شدن آسیب‌های اجتماعی و روانی به دانشجو میتواند با جلوگیری از اضطراب ناشی از سخت گیری های بی مورد برخی قوانین دانشگاهی اتفاق بیفتد. محصل دیروز دبیرستان با دادن کنکور ؛ یکشبه ؛ به دانشجو تبدیل شده و یکباره در معرض قوانین و مقررات نا آشنای دانشگاهی از امور دانشجویی تا آموزشی و غیره قرار میگیرد که در بعضی موارد؛ هضم همه آنها در مدتی اندک؛ خارج از تحمل جوان تازه وارد و نا آشنا به محیط و فضای دانشگاهی است. در برخی دانشگاه ها؛ همین دانشجو؛ در موارد پیش پا افتاده ای مانند انتخاب واحد؛ در مسیر رقابت و کابوس مسابقه گرفتن واحد ؛ بدون هیچگونه آشنایی با سیستم؛ در دو نیمسال اول قرار میگیرد که در اغلب موارد در رقابت با سال بالایی ها ؛ در انتخاب واحد مناسب شرایط خود؛ شکست میخورد. سخت گیری آموزشی بر دانشجو؛ در دانشگاه های صاحب اسم و رسم؛ به بهانه حفظ برند؛ بیشتر از بقیه است و سخت گیری بیشتر به معنی بزرگی بیشتر تصور میشود. از یدو ورود ؛ به دانشحو القا میشود و فرا میگیرد که بایستی بگونه ای درس بخواند تا بتواند مطابق مقررات آموزشی فقط واحد پاس کند و معدل بالای 12 و 14 بیاورد ولی در هیچ جایی و هیچ کسی به او نمیگوید که با گذراندن واحد ها و جذب این همه انرژی از استادان فرهیخته چه مسئولیت سنگینی در تعهد خدمت به کشورش بر عهده اوست و چگونه باید آموخته ها را در کشورش به فعل در آورد. مشکل امروز دانشجویی ؛ قبل از اینکه متوجه دانشجو باشد؛ مربوط به ما و به خشکی و نا متناسب بودن برخی از قوانین است. برای دادن شخصیت علمی و ایحاد اعتماد به نفس و حفظ سلامت روانی فرزندانمان؛ ابتدا باید با اصلاح قوانین دانشگاهی؛ آموزشی و دانشجویی و رفاهی؛ و تغییر ساختارهای نا متناسب با شرایط امروز فرزندان دانشگاهیمان اقدام کنیم تا آرزوی رفتن به دیار غربت و کشورهای بیگانه ؛ جای خود را با ادامه در داخل و خدمت به میهن اسلامی عوض کند.