به گزارش ایسنا، ابراهیم افشار، روزنامه‌نگا‌ر، در روزنامه همشهری نوشت: «در این تهران درندشت که هزاران خیابان، میدان، بزرگراه، کوی و محله دارد، فقط نام ۴ ورزشکار در طول این ۸۰سال بر خیابان‌هایش گذاشته شده است. بله، فقط ۴ ورزشکار که تازه یکی از آنان نیز در این سال‌ها تغییر یافته است. غیر از ناصر حجازی که اسمش به‌تازگی روی خیابانی در بلوار فردوس تهران نامگذاری شده است، غلامرضا تختی، میرمهدی ورزنده، دکتر ضیا‌ءالدین شادمان، ستاره بسکتبال نسل اول ایران تنها ورزشکارانی بودند که نامشان روی خیابان‌هایی از این شهر نشسته بود. البته بعد از حذف نام شادمان و تغییر آن به شادمهر، اکنون از خیل قهرمانان ورزش کشور فقط نام ۳ ورزشکار بر سر خیابان‌ها چسبانده شده است. حالا اگر میدان پرسپولیس را هم که اخیرا روی میدان پیروزان نامگذاری شده به اینها افزون کنیم، باز هم اختصاص ۴ اسم ورزشی از حدود ۲۷۰۰خیابان اصلی و فرعی در تهران، نازل‌بودن تعداد قهرمانان را نشان می‌دهد. این در حالی است که میرمهدی ورزنده، بنیانگذار ورزش‌های نوین در ایران که نامش بر خیابان فرعی بسیار کوچکی حوالی امجدیه حک شده است، دین بسیاری بر گردن تاریخ تهران دارد و در این میان صدالبته باید تأسف خورد بر شهری که مردانی چون سیدحسن رزّاز را در دامان خود پرورده است که نه‌تنها از لحاظ شکست‌ناپذیری در کشتی، بی‌بدیل بود، بلکه تنها قهرمان ایرانی دارای درجه اجتهاد از شهر نجف به‌حساب می‌آید. به اینها می‌توان افزود آزادیخواهی‌اش در عصر مشروطه و حبس‌شدنش در باغشاه و مبارزاتش با رضاخان و تسلطش بر ردیف‌های موسیقی ایرانی و درستکاری‌ اسطوره‌ای‌اش را که از او یَل یَل‌ها می‌ساخت.

بر این شهر باید گریست که حتی یک کوچه و یک کوی و یک خیابان فرعی‌اش به نام سیدحسن شجاعت نیست. شاید اگر تختی اکنون زنده بود و نام این همه خیابان و میدان و محله و ورزشگاه را به اسم خود مزین می‌دید، از «آسیدحسن دست‌بالا» شرم می‌کرد. یادمان باشد نخستین کسی از خیل ورزشکاران که نامش بر خیابانی در تهران نشست، دکتر ضیاءالدین شادمان بود؛ مردی از نخستین نسل ستاره‌های بسکتبال و والیبال ایران که در نخستین المپیک (۱۹۴۸ لندن) حضور داشت و نخستین مترجم و مولف مقررات و آیین‌نامه‌های این دو رشته در ایران بود. او که در سال‌هایی نیز ریاست فدراسیون‌های بسکتبال و والیبال را به‌ عهده داشت، دارنده مدرک دکترای اقتصاد کارگری از دانشگاه سوربن پاریس بود و هنگامی که در سال‌های ۱۳۴۲ تا ۴۴ شهردار تهران شد، با تصمیماتی آتشین برای پاکسازی مدیران متخلف جنگید. «سیّد» وقتی استاندار استان مرکزی شد، نخستین‌ بار برای مسجدجمکران برق و جاده آسفالته کشید. او از نخستین نسل تهیه‌کننده‌ها و مجریان برنامه روزانه اخبار ورزشی در ایران بود و البته نخستین گزارشگر مسابقات ورزشی به‌ صورت زنده محسوب می‌شد.»

انتهای پیام