به گزارش ایسنا، فریدون حسن در ادامه یادداشت خود در روزنامه «جوان» نوشت: به راحتی چشمشان را به روی مدال المپیک و چهار مدال طلای قهرمان شنایشان بستند؛ ژاپنی‌ها را می‌گوییم؛ میزبان المپیک سال آینده. دایا ستو قهرمان شنای ۴۰۰ و ۲۰۰ متر جهان می‌توانست خیلی راحت مدال طلای این رشته‌ها را از همین حالا به نام میزبان ضرب کند، اما وقتی پای اخلاقیات و حفظ نظام خانواده در میان باشد، مدال المپیک کوچک‌ترین ارزشی ندارد. ستو که در المپیک ۲۰۱۶ ریو در ماده ۴۰۰ متر انفرادی مدال برنز گرفت و قهرمان کنونی جهان در این ماده و ۲۰۰ متر است، پدر دو فرزند بوده و بعد از منتشرشدن عکس‌های خود با یک زن دیگر چند بار عذرخواهی کرده است، اما این کافی نبود و فدراسیون شنای ژاپن این ورزشکار را به دلیل زیر پا گذاشتن مسائل اخلاقی با محرومیت روبه‌رو کرد. طبق مقررات سفت و سخت ژاپن ورزشکاران این کشور موظفند رفتارهای مثال‌زدنی داشته باشند و با هرگونه انحراف آنها برخورد جدی و سخت صورت می‌گیرد. ستو شاید بتواند در المپیک حاضر باشد، اما فعلاً حق تمرین ندارد و تمامی قراردادهای اسپانسری او با کمیته المپیک ژاپن لغو و از کاپیتانی تیم شنای کشورش نیز کنار گذاشته شده است.
ستو اعلام کرده است: «می‌خواهم صادقانه توجه کامل خود را به شنا نشان دهم تا بتوانم اعتماد خانواده‌ام که با رفتار غیرمسئولانه خود به شدت صدمه دیده را بار دیگر جلب کنم و مورد قبول خانواده و همچنین همه شما به عنوان شناگر قرار بگیرم.»
خب چنین رفتاری را بگذارید در کنار برخی قهرمان‌پروری‌ها و نادیده‌گرفتن خطاهای ورزشکاران اسم و رسم‌دار در کشور خودمان تا متوجه شوید ورزش حرفه‌ای دنیا چگونه پیشرفت می‌کند و ما به اسم حرفه‌ای‌گری چگونه هر روز پسرفت داریم. از این دست مثال‌ها تا دلتان بخواهد در ورزش دنیا وجود دارد. نمونه‌اش کریم بنزما مهاجم اول رئال مادرید که سال‌هاست به سبب ماجرای غیراخلاقی از پوشیدن پیراهن تیم ملی فرانسه محروم است، حالا تصور کنید که یکی از قهرمانان ورزش ایران چنین رفتارهایی از خود نشان دهد، چه تصمیمی اتخاذ خواهد شد؟ آیا جز اهمال و چشم‌پوشی خواهد بود؟
نمونه‌های زیادی داشته‌ایم از دستگیری در مهمانی‌های شبانه، از رفتارهای نابهنجار و حتی رفتارهای غیراخلاقی با پرونده‌های سنگین، اما همه لاپوشانی شده، اینجا با وجود شعارهای اخلاق‌گرایی در ورزش که گوش فلک را کر می‌کند، اخلاق برایمان مهم نیست، فقط شعارش را می‌دهیم و بس. چون مدیرانمان می‌خواهند در دوران ریاستشان موفقیت را به دست آورند برای پربار شدن کارنامه‌شان، بنابراین تعجبی نیست که خیلی راحت سرپوش گذاشته شود روی تخلفات ریز و درشت ورزشکاران و چهره‌های مطرح ورزش، یعنی اینکه برخلاف تمام ظاهرسازی‌ها اولویت قهرمانی و مدال برای ما بیشتر از پهلوانی و اخلاق‌گرایی است.
همین حالا کوچک‌ترین توجهی به ورزشکاران پهلوان و اخلاق‌مدار نمی‌شود، آنها خیلی راحت کنار گذاشته می‌شوند (نمونه‌اش محمد انصاری از معدود بازیکنان اخلاق‌مدار فوتبال که این روزها گویی جایی در پرسپولیس ندارد)، اما در عوض هر که سر و صدایش بیشتر و حاشیه‌هایش بیشتر باشد، جایگاه بالاتری هم دارد.
کاش از ژاپنی‌ها بیاموزیم و به جای شعار واقعاً به این حقیقت برسیم که اخلاق مهم‌تر از مدال است.
انتهای پیام
نظرات